Kwiaty pod wodą

Ta książka jest literackim eksperymentem, nie dla samego eksperymentowania, lecz jako wyraz poszukiwań właściwej formy dla idei, którą była próba napisania autobiografii, jednak opartej nie na wydarzeniach, tylko na obrazach i impresjach. Stąd też posługiwałem się w niej miksem poezji, prozy, piosenek, sentencji, fragmentów dzienników, przekładów innych tekstów itp. Moją ambicją było stworzenie czegoś w rodzaju "literackiego shadowboxa" lub kolażu, który miałby zobrazować zarówno pewną chaotyczność, jak i różnorodność opisywanych myśli i doznań.
Shadowbox jest sentymentalną lub jedynie osobliwie dziwaczną, przestrzenną i warstwową kompozycją plastyczną, umieszczoną zazwyczaj w głębokiej ramce i wykonaną z użyciem dowolnych przedmiotów i materiałów. Wnętrze ramki tworzy miejsce na scenkę, która może przedstawiać wszystko, co tylko podpowie wyobraźnia, i być wykonana z niemal wszystkiego, zależnie od intencji. Może być to kompozycja z użyciem zdjęć, tekstów, wycinanek, wypreparowanych zwierząt, części lalek, medycznych fiolek, drewnianych klocków, ptasich piór i każdej dowolnej rzeczy, która będzie w stanie jak najlepiej oddać zamysł twórcy.
Myśląc o języku, którym chciałem opisać wybrane doświadczenia z własnego życia, przyszły mi do głowy dwa określenia: "język snów" oraz "mamrotanie". Przyszły mi na myśl te stany, kiedy głowa zaczyna wyświetlać obrazy, będące dość chaotycznymi, audiowizualnymi slajdami z życia, pełnymi widziadeł, strzępków wypowiedzianych czy usłyszanych zdań; słuchanych piosenek, poznanych osób, snów, wydarzeń. Przez te krótkie chwile, gdy głowa "mamrocze", ogląda się własne życie jak mrugające obrazki, albo jakby patrzyło się przez wodę lub jakby się śniło - i właśnie ten język snów, w którym nie zawsze obowiązują prawa logiki; za pomocą którego przemawia do nas dziecko, którym byliśmy; za pomocą którego czytamy bardziej emocje i obrazy niż fakty, był mi potrzebny do pisania tej książki. Chciałem oglądać mój "świat pod wodą" nie przez krótką chwilę, ale cały czas.