Kieślowski. Zbliżenie (ebook)(audiobook)(audiobook)

1. 6 oceniona przez: Czesław, 2020-06-18

   Fantastyczna biografia. Zestawienie różnych świadectw, dobry język, a przede wszystkim obszerność książki sprawiają, że jest to pozycja niezwykle wartościowa dla fanów Krzysztofa Kieślowskiego i dla tych, którzy dopiero nimi się staną.

2. 6 oceniona przez: Justa-Kapusta, 2019-11-09

   Dla mnie to przede wszystkim kompendium wiedzy o filmach największego polskiego reżysera. Wątki biograficzne schodzą w moim odczuciu na drugi plan, choć oczywiście zostały potraktowane z należną pieczołowitością. Dla mnie kluczowe dla Kieślowskiego jest to niezwykle widoczne (i to we WSZYSTKICH (nie widziałam tylko "Krótkiego dnia pracy", "Blizny" i paru Dekalogów) filmach) intymne podejście do bohatera. Jest to dla mnie szalenie trudne do uchwycenia w kwestii reżyserskiej roboty, ale w filmie to zobaczysz - zazwyczaj jest to ujęcie przedstawiające bohatera samego w kadrze, nie wiedzącego, jak wyrazić to, co czuje (gniew, żal, szczęście, nadzieję) - mam wtedy to właśnie niesamowite wrażenie, iż bohater stoi przede mną taki, jaki jest, prawdziwy, nieudawany. Kieślowski jest bardzo czuły dla swoich postaci, całe zło, które zdarza im się popełniać jest jakoś umotywowane, z czegoś wynika - każdy ma szansę się obronić i nikt nie jest jednoznaczny. Widać to zwłaszcza w "Amatorze", "Przypadku" (powalająca scena modlitwy), "Dekalogu V" (polecam raczej Dekalog ze względu na scenę kończącą, której w "Krótkim" nie ma) i "Niebieskim". Bez końca to próba połączenia metafizyki z publicystyką ? opowieść o zagubionej po śmierci męża kobiecie, która nie może zaznać spokoju, wciąż odczuwając jego obecność oraz quasi dramatu sądowego z ważną roli przestrzeni politycznej wokół i niezmiennie trwającym stanem wojennym. Moralno-egzystencjalny nurt w twórczości Kieślowskiego w pełni rozkwita w Dekalogu, czyli serii niespełna godzinnych telewizyjnych filmów, z których każdy jest niejednoznaczną interpretacją jednego z dziesięciu przykazań. Pytanie o duchową kondycję współczesnego świata, a nade wszystko istotę człowieczeństwa i próbę ocalenia choćby najmniejszego jego elementu w dzisiejszych niespokojnych czasach ? tak w telegraficznym skrócie podsumować można ten etap artystycznej drogi warszawskiego reżysera. Spowite mgłą melancholii, przybarwione sporą szczyptą refleksji opowieści o mieszkańcach pewnego dużego osiedla w Warszawie to niezwykle przemyślane i poruszające ważkie kwestie filozoficzne moralitety, w których nietrudno doszukać się choćby nuty Bergmanowskiego klimatu. Stołeczne osiedle u Kieślowskiej jest miejscem umownym; w przeciwieństwie do poprzednich filmów trudno jednoznacznie nakreślić tło czasowe ? w tym przypadku nie funkcjonuje ono jako znaczący aspekt. Dwa z telewizyjnych epizodów doczekały się poszerzonej wersji kinowej i zaprezentowane na wielu zagranicznych festiwalach jako Krótki film o zabijaniu oraz Krótki film o miłości. W ten sposób nazwisko Kieślowskiego zaczęła doceniać europejska elita filmowa. Powstałe po Dekalogu, w roku 1991 Podwójne życie Weroniki, a także, nieco później, trylogia Trzy kolory (wszystkie w koprodukcjach) przypieczętowują reżyserską pozycję autora Przypadku w Europie i na świecie. Są również filmowym hołdem dla złożoności ludzkiej duszy, apoteozą jej głębokich meandrów i kruchości wobec powszechnie rozumianej brutalnie realności. Kieślowski ze szczególnym upodobaniem zwraca się w tych filmach ku bohaterkom kobiecym, nie bez kozery je wysuwając na pierwszy plan. Weronika i Veronique z Podwójnego życia? ujmują niesamowitą subtelnością, wdziękiem i czarem, podkreślającym metafizyczne przesłanie całości dzieła. Reżyser w kreowanym przez siebie świecie przedstawionym znajduje czas dla człowieka wraz z jego słabościami; potrafi się nad nim dłużej zatrzymać i pochylić. Uniwersalizm pojęć oraz pytań formułowanych przez Kieślowskiego zachwyca niedostrzegalną w pędzie codziennej współczesności prostotą (przy jednoczesnym braku krzty banału w sposobie ich przedstawiania). Tryptyk Trzy kolory na poziomie ideologicznym odnosi się do haseł francuskiej rewolucji ? ?Wolność, równość i braterstwo?. Podobnie jednak jak w przypadku Dekalogu, nie są to interpretacje stricte zero- jedynkowe; poprzez swoją bogatą strukturę zmuszają widza do penetrowania wraz z reżyserem głębi wrażliwości bohaterów. Choć świat filmu lepiej zna Kieślowskiego-metafizyka niż Kieślowskiego-dokumentalistę, to dla prawdziwego kinofila znajomość jego wcześniejszych dokonań powinna być priorytetem ? to one bowiem ugruntowały jego artystyczne credo, w którym jeden punkt nie zmienił się nigdy: człowiek. #8UrodzinyEbookpointKonkurs

3. 6 oceniona przez: Joe P., 2019-11-08

   Kieślowski dokonał rzeczy niemożliwej, bo kilka lat później ci sami krytycy jedli mu z ręki, co pokazuje, że nie pomylił się w ocenie świata. Że nikt nie wie po co żyje, że większość działań jest bez sensu i nie ma w tym żadnej logiki, jest tylko przypadek. To też pokazuje, że, jak to powiedział lider jakiejś kapeli, już nie pamiętam jakiej, "jeśli wszyscy mówią, że jesteśmy beznadziejni, to znaczy, że jesteśmy najlepsi". W tamtym roku znów jakiś noblista psioczył na Kieślowskiego. Nieważne. Mało kto dosięga mocy Kieślowskiego, większość jest za słaba. Jest niezwykle interesującym przypadkiem reżysera, wymykającym się oczywistym i zwięzłym podsumowaniom czy też rozmaitym próbom jednoznacznej charakterystyki. Kawałek dobrego kina, który Kieślowski pozostawił po sobie, niemal każdego pozostawia z choćby cieniem refleksji. Cała twórczość Kieślowskiego jest na swój sposób przesiąknięta niespokojną atmosferą moralnej refleksji, nawet jeżeli zatraca się w niej początkowa zakamuflowana krytyka władzy. Kręcił filmy psychologiczne i dramaty, w których centrum zawsze znajdował się człowiek, a przede wszystkim jego wewnętrzne konflikty. Zdecydowanie warto podnieść rzuconą na to pole rękawicę ? i przypomnieć fascynującą drogę Krzysztofa Kieślowskiego przez meandry społeczno-politycznej obserwacji filmowej do początków jego atencji zwróconej ku tematyce metafizycznej. Wyraźne w stylu reżysera, było innowacyjne podejście do procesu kręcenia filmu. Nie zaczynał od wymyślenia historii i pomysłu na scenariusz, ale od abstrakcyjnego pojęcia, o którym chciał opowiedzieć. Dopiero później umiejscawiał je w konkretnym kontekście i sytuacji. Dzięki temu forma podporządkowana była treści, a ta często trafiała w samo sedno sprawy. Prawdziwym mistrzostwem Kieślowskiego było to, że potrafił skłonić do refleksji, broniąc się przy tym przed podsuwaniem widzowi odpowiedzi na pytanie: ?jak żyć??. to dzieła skoncentrowane na indywidualizmie jednostki ludzkiej i stojącej za nią historią. Jego bohaterowie dążą do zachowania neutralności i czystości moralnej w obliczu problemów społeczno-politycznych Polski, co prowadzi do ich klęski. Pozwalał każdemu osądzać bohaterów według własnego postrzegania, oddając tym samym szacunek inteligencji i wrażliwości odbiorców. Sprawiło to, że mimo wyraźnego odnoszenia się do kwestii moralności, nigdy nie zmienił się w moralizatora. Zwracano jednak uwagę na poruszoną w filmie rolę przypadku ludzkiego i podatności człowieka na otoczenie, mechanizmu ukazywania prawdziwej twarzy PRL-u, z jego fałszem, hipokryzją, ignorancją okazywaną człowiekowi. reżyser stawiał za priorytet dokładne sportretowanie środowiska pracy, w jakim odbywała się akcja; to ono wpływało na bohatera, który usiłował walczyć ze stosowanymi w nim represjami narzuconymi odgórnie przez aparat państwowy. Trudno ocenić, jakie tytuły uznać należy za najlepsze filmy w dorobku Kieślowskiego. Kieślowskiego cechowała wrażliwość na los innych ludzi oraz zdolność dokładnej obserwacji świata. Nie oceniał on bohaterów swoich filmów, pozwalając im na własną ocenę zjawisk i wartości. Jego dokumenty demaskowały zarazem wady represyjnego systemu komunistycznego, który nie uznawał indywidualności Bardzo ciekawym dokumentem krótkometrażowym, nakręconym w 1980 roku jest obraz pt. ?Gadające głowy?, który przedstawia sondę dotyczącą marzeń i priorytetów Polaków. Najpierw słuchamy wypowiedzi najmłodszych, następnie zaś nastolatków, dorosłych, a na końcu staruszków. Dzięki temu obserwujemy jakby panoramę społecznych pragnień, zmieniających się na przestrzeni generacji. Co ciekawe, dokument stał się inspiracją dla zespołu Myslovitz, który w swej piosence Gadające głowy 80-06 cytuje i parafrazuje zdania wypowiadane przez sondowanych. Nie sposób zapomnieć o przełomowym w filmografii Kieślowskiego Przypadku (1981). Jeżeli ktoś kojarzy Bogusława Lindę wyłącznie jako kinowego twardziela, ?w imię zasad? powinien obejrzeć film, gdzie młody aktor odegrał wybitną i zgoła odmienną rolę chłopaka, którego koleje życia zależą od tytułowego przypadku. Fenomenalnym zabiegiem reżysera było ukazanie trzech alternatywnych losów bohatera, z których każdy miał pewną rysę, skazę. Dzięki temu, otrzymujemy na ekranie wykładnię ludzkiego uwikłania w egzystencję. #8UrodzinyEbookpointKonkurs

4. 6 oceniona przez: Iza G., 2019-11-09

   Książka o życiu i przede wszystkim o dziełach Mistrza. Filmy Kieślowskiego ukazują specyficzne, destrukcyjne relacje, cechuje je niepowtarzalny klimat, nastrojowość i artyzm."Dekalog" składa się z filmów-moralitetów luźno inspirowanych 10. przykazaniami, obraca się wokół życia mieszkańców osiedla w Warszawie. Kieślowski wprawdzie odnosi się w nim do biblijnych imperatywów, ale szybko przekonujemy się, że odsuwa się daleko od rozumienia ich w linii prostej, kierując ku głębszemu rozumieniu uniwersalnych dylematów. Każdy odcinek to osobna historia wydobyta z wnętrza szarego blokowiska. Chyba właśnie w tej "surowości" jest piękno filmów-są proste, głębokie i przepojone humanizmem. Każdy porusza inny temat, więc nie mogę się zdecydować który jest najlepszy. Opowieści są subtelne i niebanalne, rzucają nowe światło na rozumienie wartości, do których się odnoszą. Każda jest bardzo specyficzna i ma swoje przesłanie. W końcu założenia dekalogu są bardzo uniwersalne. Pierwsza część wywarła na mnie duże wrażenie. W porównaniu z resztą wciąż myślę, że jest bardzo trafna, gdyż zapatrzenie i ufność zdobyczom cywilizacyjnym to cecha dużej części ludzi. W części IV szczególnie moją uwagę zwróciła bardzo dobra gra A. Biedrzyńskiej i J. Gajosa, bez przesadności, bardzo naturalna. Najbardziej wstrząsającą, działającą w całej sile na zmysły odbiorcy i na psychikę jest VI. To niesamowite z jaką realnością mogą być przedstawione zdarzenia, uczucia osób na ekranie. I oczywiście detale, które są tak charakterystyczne dla kina Kieślowskiego. Film jest perfekcyjny, podobnie jak gra K. Globisza i M. Baki. Ludzka wrażliwość, emocje są naprawdę zmuszone do wielkiej wytrzymałości, przede wszystkim dlatego, że nie ma tam nic zbędnego, co przekroczyłoby granicę, przy której widz mógłby odetchnąć z ulgą stwierdzając, że to tylko film. I te dylematy moralne, myśl o stosunku do kary śmierci... Ostatnia część, która jak dla mnie mimo wszystko była optymistyczna i nastroiła mnie bardzo pozytywnie, a może nie mimo wszystko. Znów wielki ukłon w stronę aktorów. Cała dziesiątka to niesamowity dar dla polskiej kinematografii i meandrująca droga do własnego JA. Oczywiście warto odświeżyć to MONUMENTALNE, ponadczasowe arcydzieło. "Bez końca" - tu z kolei poczujesz, jakbyś dostał obuchem w łeb! w Bez końca Kieślowski porzucił opisywanie rzeczywistości, tworząc metaforyczny obraz społeczeństwa polskiego bez ukazywania władzy w jakiejkolwiek postaci. starał się postawić uniwersalne pytania moralne, jednocześnie odbiegając od realiów współczesnej Polski. Przemiana ta spowodowała, że z braku zaczepienia w rzeczywistości reżyser zaczął tworzyć własny, odrębny świat. Im bardziej dokonania wybitnego artysty nas fascynują, przyciągają, przemawiają do naszej wrażliwości, tym bardziej chcielibyśmy więcej na jej temat wiedzieć. Kieślowski zwraca się ku aspektowi, który w późniejszym czasie stanie się jednym z ważniejszych, składających się na jego filmowy styl czynników ? poszukiwaniu ludzkiego pierwiastka w każdym człowieku, niezależnie od statusu społecznego czy bagażu doświadczeń. Murarz, Życiorys, Pierwsza miłość, Z punktu widzenia nocnego portiera, Siedem kobiet w różnym wieku czy słynne Gadające głowy to opowieści jednostkowe, stawiające w swym epicentrum postać ludzką, niepoddawaną przez twórcę żadnej ocenie, a jedynie ? bardzo wnikliwej oraz wrażliwej obserwacji. to, co definiuje twórczość Kieślowskiego: głęboko humanistyczną postawę wobec swoich bohaterów, dokumentalny styl i elementy metafizyczne. Badacze i wielbiciele jego filmów zdecydowanie najwięcej uwagi poświęcają jego filmom fabularnym. Tymczasem wspaniałe dokonania tego artysty, jakimi może się szczycić polskie kino dokumentalne, pozostają mniej znane, by nie powiedzieć nie odkryte. Obok nowych odczytań i interpretacji wciąż do odkrycia pozostają okoliczności powstania tych filmów, a także dzieje projektów niezrealizowanych. #8UrodzinyEbookpointKonkurs

5. 6 oceniona przez: 2018-12-24

   Krzysztof Kieślowski rozpracowany:)

więcej opinii

ukryj opinie