Katecheza permanentna Kościoła posoborowego w warunkach przemian społeczno-kulturowych

Katecheza, jako jedna z form posługi słowa w Kościele, podejmuje misję nauczania zgodnie ze słowami Chrystusa: Idźcie i nauczajcie wszystkie narody (Mt 28,19) i poprzez katechizację chce jak najlepiej służyć współczesnemu człowiekowi. Wywodząc się z istoty Kościoła i będąc wewnętrznie z nim związana, pełni w stosunku do niego funkcję ewangelizacyjną i formacyjną, gdyż Kościół zawsze winien być ewangelizowany, żeby mógł zachować swą świeżość, żarliwość i moc w głoszeniu Ewangelii. Celem ciągłego ożywiania wspólnota potrzebuje nieustannej katechezy. Prawdziwa żarliwość i moc w głoszeniu Ewangelii towarzyszy nieustannie Kościołowi, którego jednym z zadań jest odczytywanie znaków czasu, aby pełniej odpowiadać na potrzeby i wymagania współczesnego człowieka. Następujące w świecie szybkie przemiany oraz dynamicznie zmieniające się warunki życia ludzi stanowią dla Kościoła wezwanie do kompetentnego i adekwatnego ich odczytywania, a następnie określenia skutecznego oddziaływania. Katecheza obejmuje swym zasięgiem zarówno orędzie Chrystusa, jak i życie konkretnego człowieka z jego uwarunkowaniami środowiskowymi wraz z zachodzącymi przemianami i chce go doprowadzić do wewnętrznej jedności i harmonii z Bogiem. Rozwój religijno-moralny współczesnego człowieka powinien sukcesywnie postępować wraz z rozwojem osoby, społeczeństwa i kultury, nauki i edukacji. We wszystkich tych dziedzinach dokonują się istotne zmiany, razem z wychowaniem i nauczaniem powinna im towarzyszyć katecheza kształ­tująca rozwój wiary. Do jej najważniejszych zadań należą: dopełnienie formacji okresowej, włączenie katechizowanego w zachodzące procesy kulturowe i religijne, a przede wszystkim uaktywnienie i usprawnienie do autoformacji, czyli wewnętrznego rozwoju i pełnego chrześcijańskiego wychowania.