Inspiracje

Inspiracje nie bez kozery Autorka nadała najnowszemu tomowi swoich wierszy taki właśnie tytuł. Wszakże można by założyć a priori, że każde dzieło jest efektem takiej czy innej inspiracji, więc powie ktoś: I cóż w tym niezwykłego? Nie o niezwykłość jednak chodzi, a o źródło. Tom Inspiracje jest pełen ciepła, zadumy, wnikania do nieuchwytnego, ulotnego, by nie powiedzieć do duszy. To zapewne też próba dopowiedzenia, postawienia przysłowiowej kropki nad i, zamknięcia spraw raz na zawsze, choć nie będzie zaskoczeniem, gdy dopatrzymy się wręcz czegoś przeciwstawnego ludzkiej tęsknoty za minionym w najszerszym kontekście tego pojęcia. Owe tytułowe inspiracje nie są jednak takie wprost, takie oczywiste i, jeśli można to tak ująć, pojedyncze. Owszem, czytając ten czy inny wiersz, bez trudu odnajdziemy w nim silny emocjonalny ładunek, ale zorientujemy się też, że nie jest on w nim osamotniony, że pobrzmiewa w nim muzyka, że przewijają się obrazy, ba! - obraz i muzyka stają się jednym, jak choćby tu, w Obrazku przemijania: pianino w zatęchłym starym domu/ dźwięki przeszłości wygrywa/ stara dłoń/ przesiąkła duszną atmosferą/ miłości/ która dała jej siłę/ by przetrwać życia/ potworności/ (). Warto więc, dać się ponieść tej muzyce, tym obrazom, spróbować uaktywnić więcej zmysłów niż tylko wzrok i przenieść się do miejsc i czasu, w których rzeczy się dzieją, a nie są jedynie opisywane.