Flea. Acid for the Children. Wspomnienia legendarnego basisty Red Hot Chili Peppers (ebook)(audiobook)(audiobook)

6 oceniona przez: 2020-11-03

Po książkę Acid For The Children sięgałem jako wieloletni fan Red Hot Chili Peppers z dozą lekkiej niepewności. Wcześniej czytałem autobiografię wokalisty kapeli, Anthony'ego Kiedisa. Znałem też inne książki i tony artykułów poświęconych zespołowi. Z tego powodu miałem obawy, czy kolejna porcja tych samych informacji, tyle że ukazanych z perspektywy innej osoby, mnie nie zanudzi. Tak było przynajmniej podczas czytania kolejnej z rzędu biografii Hendrixa. Ta sama historia przepisana innymi słowami. Jednak Flea zupełnie zaskoczył! Jego książka to wspomnienia z czasów przed Red Hotami. Dzieciństwo, dorastanie, okres młodzieńczy. Podejście nieszablonowe i wyjątkowo trafione. Jakby wiedział, że większość czytelników o historii zespołu wie już prawie wszystko. Otrzymujemy więc solidną relację z życia rodzinnego w Australii. Szczegółowe opisy o tym jak się układało między rodzicami, rodzeństwem, przyjaciółmi. Dokładnie przedstawiona jest późniejsza przeprowadzka do USA, rozterki związane z dojrzewaniem, problemy i sukcesy szkolne. Kiełkująca fascynacja muzyką, dziewczynami, narkotykami, zawieranie znajomości. Flea wszystko to opisuje bardzo szczerze i dosadnie. Posługuje się językiem raczej prostym, momentami wulgarnym. Nie ma litości nawet dla siebie. Niekiedy rozlicza się z pewnych grzechów, zauważa swoje kompleksy. Bez ogródek dzieli się tym co go bolało i motywowało. Książka jest napisana tak, jakby opowiadał nam to wszystko przy piwie. Jeśli zajrzą do niej osoby nieznające Flea ze sceny, niektóre charakterystyczne wtrącenia mogą nie zwrócić ich uwagi. Fani jednak z pewnością je wychwycą. Autor zapisuje nawet onomatopeje, którymi dość często posługuje się w mowie. Charakterystyczne dla książki są też wyjątkowo krótkie rozdziały. Niekiedy tylko na pół strony. Jednak każdy opatrzony tytułem, a wszystko układa się w dość spójną i chronologiczną opowieść. Nie wieje nudą, może się wręcz pojawiać syndrom następnego rozdziału. Pomimo, że czytamy często o błahostkach to jest to interesujące. Sam w trakcie niejednokrotnie zaczynałem rozmyślać jak to było ze mną w młodości. Z tego też powodu książkę można spokojnie polecić czytelnikom niezwiązanym z muzyką. To nakłaniająca do retrospekcji podróż, ale bez zbędnego infantylizmu. Zaskakuje mnie też wyjątkowo dobra pamięć basisty. Ilość imion, nazw miejsc, wydarzeń i anegdot jest naprawdę konkretna. To co jednak najcenniejsze, to istna kopalnia wiedzy na temat muzyki, której Flea słuchał, a gust miał bardzo zróżnicowany. Poznajemy dziesiątki zespołów i wykonawców, z których wielu dziś już jest zapomnianych, lub wiedza o nich do Polski nigdy nie dotarła. Na szczęście da się je wyszukać w internecie i posłuchać. Flea dostarcza nam też wykaz filmów, książek, płyt i koncertów, które znacząco wpłynęły na jego życie i postrzeganie sztuki. Jako postać jawi się z jednej strony takim jakiego go znamy, dzikiego, szalonego, dynamicznego. Z drugiej zaś wyziera obraz wrażliwego, uduchowionego, intelektualisty. Do tego borykającego się z lękami, o które nigdy bym go nie podejrzewał, ale o tym najlepiej przeczytać samemu. #9UrodzinyEbookpointKonkurs