Życie po życiu

Zagmatwana zagadka dwóch morderstw

Życie po życiu to kolejna znakomita odsłona cyklu Anastazja Kamieńska. Anastazja Pawłowna Kamieńska podpułkownik milicji z nienagannym przebiegiem służby, odchodzi na zasłużoną emeryturę. Jednak nienawykła do zwyczajnego życia już po kilku dniach nie wie co ze sobą zrobić. Kontaktuje się z szefem prywatnej agencji detektywistycznej by prosić go o pracę. Od razu trafia jej się trudne zlecenie. Dwa identyczne zabójstwa wstrząsają życiem prowincjonalnego miasta. Na piersiach ofiar sprawca zostawia potłuczone lusterko a z uszu wyrywa kolczyk. Do morderstw dochodzi w dużych odstępach czasu, co wyklucza najprostsze rozwiązania. Kto mógł zabić dwie szanowane obywatelki? Maniak wzorujący się na makabrycznej legendzie czy wyrachowany naśladowca? Miejscowa policja nie potrafi rozwiązać zagadki i postanawia umorzyć śledztwo. Wówczas zaniepokojony o przyszłość własnych interesów biznesmen zwraca się o pomoc do agencji detektywistycznej Władisława Stasowa. Ze względu na poziom trudności zadania, Stasow przydziela zadanie emerytowanej pułkownik moskiewskiej policji, Nastazji Kamieńskiej. Czy jednak była policjantka poradzi sobie z działaniem pod przykrywką socjologa? Czy uda jej nawiązać współpracę z policją? W końcu: jaką rolę w śledztwie odegra przygarnięty przez Nastię pies?

(…) Kapitan milicji Ilja Wtoruszyn prawie nigdy nie spóźniał się do pracy, przeciwnie, lubił przyjść wcześniej, póki w komisariacie nie było jeszcze nikogo z wyjątkiem dyżurnych, przejrzeć notatki, uporać się w ciszy z papierkową robotą i ustalić plan działania na cały dzień. Ilja lubił planować, wszystko szczegółowo zapisywał, numerował i stopniowo zakreślał na czerwono to, co już zrobił. Jeżeli pod koniec dnia czerwonych kółeczek było mniej niż niezakreślonych punktów, Ilja tracił humor, był z siebie niezadowolony i wpadał w złość. Natomiast w chwilach szczęścia, gdy udawało mu się zakreślić wszystkie cyfry czerwonym długopisem, cieszył się jak dziecko, uważając, że dzień nie poszedł na marne.

Dzisiaj kapitan Wtoruszyn przyszedł do pracy wcześnie, ale w gabinecie zastał już starszego wywiadowcę Dimę Fiedułowa, z poszarzałą twarzą i chorobliwie błyszczącymi oczami.

– Ktoś zabił Aidę – rzucił Fiedułow zamiast powitania.

– Aidę? – Wtoruszyn ze zdziwieniem uniósł brwi. – Jaką Aidę?

– No tak, ty jej nie znasz, nie miałeś z nią do czynienia. – Dmitrij machnął ręką. – Jesteś za młody. Dziesięć lat temu odeszła na emeryturę, miałem okazję z nią pracować. Co to była za kobieta… Aida Borisowna Pawłowa, śledcza prokuratury, starszy radca prawny (…)

                                                                                                                      Fragment książki