Dziwka

Anna Mazurek pisze o degradacji moralności w naszych czasach. Czyta się i łatwo, i trudno. Zagęszczona w wieloznaczności akcja utworu o prostym tytule Dziwka stwarza pozory kryminału noir. W rezultacie to tylko przykrywka do rozważań głębszej natury. Śledztwo prowadzone w sprawie brutalnego zabójstwa Weroniki odsłania kulisy motywacji osób zamieszanych w zbrodnię. Jej przyjaciółka Mery Malinowska prowadzi własne śledztwo. Koniec sprawy jest zaskakujący. Prosta, zwyczajna i zrozumiała narracja trafia w sedno współczesnych problemów świata. Podejmuje tematy trudne ? nałogi, uzależnienia, przemoc, autodestrukcje, wyobcowanie, traumy. Świat pełen jest brutalności i zła, w którym człowiek sprowadzony jest do marionetki, przedmiotu. Środki masowego przekazu epatują złem, które nas kształtuje, urabia myślenie, daje możliwości podważania i tak kruchego kanonu wartości. Zło jest banalne i powszechne, nie widać do czego w rezultacie prowadzi. Każdy musi walczyć z każdym, jesteśmy pełni złości i bezsilności, a rzeczywistość staje się gorzka. Miasto brudne i spleśniałe. Można w nim umrzeć z nudów i złego powietrza. Czy w takich realiach bohaterowie powieści mogą kreować swój los i być świadomi swojej tożsamości. Prokurator Huk mówi wprost, że nie wierzy w walkę w sprawiedliwość, bo wszystko jest dziełem przypadku. Jego praca skupiona jest na wypełnianiu procedur postępowania, a reszta pozostawiona szczęściu i przypadkowi ? sprawy rozwiążą się same, albo w ogóle. Czy nie takie jest życie we współczesnym świecie? Skrajne opinie o Weronice kursują nie tylko w Internecie. Ruchała się z byle kim, sama sobie winna ? powtarzają na forach internetowych anonimowo bezpieczni komentatorzy. Gorzkie słowa o współczesnej Polsce i Polakach trudno się czyta: Plebs się kurwi byle gdzie, bo tylko takie rozrywki mają, na inne ich nie stać i taka ta Polska się robi, byle jaka, prymitywna, wytatuowana jak w więzieniu, chamska, pijana i wulgarna. Anna Mazurek nieco przewrotnie wykorzystuje gatunek kryminału. W jej słowach ? Będzie jak w kryminale, czyli pięknie. Przez tony gnoju do dobrego zakończenia. ? widać przekorę. Te tony gnoju (słowo często pojawia się w utworze) sugerują problemy, które nie każdemu mogą przypaść do gustu, ani się podobać.