Decyzja

Wstrząsający thriller kryminalny Piotra Kościelnego – autora bestsellerów Dom, Zwierz i Łowca

Wrocław, lato 2018 roku. W śmietniku w centrum miasta znaleziono zwłoki noworodka. Śledztwo prowadzi wydział zabójstw komendy wojewódzkiej. Policjanci sprawdzają różne tropy i ustalają przyczyny śmierci – z tak przerażającą zbrodnią nie mieli dotychczas do czynienia.

Czy to matka podjęła decyzję o zabiciu własnego dziecka?

Czy strach usprawiedliwia zbrodnię?

Jak daleko może posunąć się zdesperowana kobieta?

Decyzja wali czytelnika obuchem prosto w głowę. Autor nie chce nas szokować, ale nie zamierza też dbać o nasze samopoczucie. Pokazuje jedną z twarzy przemocy domowej w Polsce. A przy tym, Piotrowi Kościelnemu nie można odmówić empatii i tego, że ma serducho po właściwej stronie. Dużym plusem tej powieści jest też jej autentyzm i dobrze opisana praca policji.

Wojciech Chmielarz

Mocno. Brudno. Na ostatnim oddechu. Ostrzegam! Po tej lekturze trudno zapomnieć, że to dzieje się w Twoim mieście, na osiedlu, za rogiem, w mieszkaniu obok…
Twoja Decyzja.

Daniel Dyk – podcast Sceny zbrodni

Justyna mogłaby być klientką Niebieskiej Linii. Choć chcę wierzyć, że gdyby nią była – decyzja okazałaby się inna. Ale wtedy nie trzymalibyście w rękach książki Piotra Kościelnego, która łapie za gardło i nie puszcza do ostatniej strony.

Renata Durda – Niebieska Linia IPZ

Od autora:

Przez kilkanaście lat pracowałem jako prywatny detektyw i specjalista do spraw bezpieczeństwa. Podczas pracy zawodowej wielokrotnie bywałem w miejscach, w których króluje przemoc, patologia i brud – teraz daję temu wyraz w moich powieściach. Nie inaczej jest z Decyzją.

Inspiracją do jej napisania były setki szkoleń z zakresu poprawy bezpieczeństwa kobiet, które przez lata przeprowadzałem w szkołach, firmach i różnych instytucjach. Miałem wtedy do czynienia także z ofiarami przemocy domowej, które w zaciszu czterech ścian przeżywały prawdziwe piekło.

Kobiety uzależnione od swych oprawców wstydzą się wyznać czego doświadczają, boją się stygmatyzacji albo zignorowania ich prośby o pomoc. Niejednokrotnie głośne wydarzenia opisywane w mediach są tragicznym finałem gromadzonych przez lata krzywd, których nikt nie chciał widzieć, o których nikt nie chciał słyszeć.

Bardzo bym chciał, aby po przeczytaniu Decyzji każdy uważniej rozejrzał się wokół siebie i postarał się dojrzeć ofiary mijane na klatce schodowej każdego dnia, które w milczeniu znoszą swój tragiczny los…

Piotr Kościelny

Fragment powieści:

Czułam obrzydzenie.

Patrzyłam na leżące na wersalce zwłoki. Oczywiście nie był martwy, ale tak wyglądał. Kolejny raz Sławek schlał się do nieprzytomności. Pił codziennie, ale do takiego stanu doprowadzał się góra dwa, trzy razy w tygodniu.

Myśl o rozwodzie wracała do mnie jak bumerang, ale ciągle się wahałam. Miałam na uwadze dobro Julii. Nie chciałam, aby dziecko wychowywało się w rozbitej rodzinie. Bałam się też, że Sławek spełni swoje groźby i zabije naszą córkę. Ja mogłam znieść wiele – i w sumie znosiłam. Ale małej – jak dotąd – nigdy nie tknął.

Siedziałam na krześle i zastanawiałam się, co mnie podkusiło, żeby za niego wyjść. W czasie kawalerskim, gdy jeszcze do mnie zachodził, był miły, sympatyczny, potrafił mnie urobić. Zapraszał na randki, do kina lub na spacer do parku. Wydawał mi się szarmancki i dobrze wychowany. To wszystko okazało się jednak tylko grą pozorów.

Zmienił się dwa miesiące po ślubie. Wtedy pierwszy raz podniósł na mnie rękę. Uderzenie nie było silne, ale całkowicie mnie zaskoczyło. Patrzyłam na niego i nie dowierzałam, że to zrobił. Policzek piekł, a ja czułam, że właśnie zaczęło się coś złego. W domu rodzinnym nikt mnie nie bił. Matka nie uznawała przemocy, a ojciec uważał, że bicie nie rozwiązuje problemów, a jedynie je tworzy.

Tamtego dnia byłam bliska zakończenia tego małżeństwa.

Niestety, wkrótce okazało się, że zaszłam w ciążę. Stwierdziłam, że wychowam to dziecko sama, bo nie pozwolę się tak traktować. Zdecydowałam się na wyprowadzkę. Pojechałam do rodziców i… przeżyłam szok.

Zarówno matka, jak i ojciec byli wychowani tradycyjnie. Nie uznawali rozwodów. „Ślubny jaki jest, taki jest” – mówiła matka i przekonywała, że powinnam dać Sławkowi szansę, że może się zmieni. Ojciec uważał, że dziecko musi mieć pełną rodzinę.

Nie miałam u nich wsparcia.

Od każdego sprzedanego do końca 2022 roku egzemplarza tej książki przekażemy 1 zł na działalność Ogólnopolskiego Pogotowia dla Ofiar Przemocy w Rodzinie Niebieska Linia Instytutu Psychologii Zdrowia.

www.niebieskalinia.pl
tel. 116 123