Dante na tropie

Kryminał romantyczny albo romans kryminalny

Co ma wspólnego czekolada z chili i ballada rockowa? Jedno i drugie stanowi niezwykłe połączenie oraz dowód na to, że to właśnie przeciwieństwa, czasem pozorne, dzięki pewnemu napięciu pomiędzy „składnikami” odkrywają nowe obszary do delektowania się dla podniebienia czy ucha. Podobnie będzie z gatunkami literackimi. Dobry kryminał i romans stanowią niezwykłą wartość samą w sobie, ale tak jak w filmie z Denzelem Washingtonem „Déjà vu” to właśnie ich połączenie, daje specyficznego „smaczku” literackiemu dziecku Agnieszki Olejnik – Dante na tropie. Główna bohaterka przeprowadziła się razem ze swoim wyżłem weimarskim się do małego miasteczka, w którym nabyła i wyremontowała piękną willę na uboczu. Spokojne życie Anny Drozd, a także całego miasteczka zostaje przerwane makabrycznym odkryciem, które wciąga ją w śmiertelnie niebezpieczną intrygę. Jej dotychczas stateczne i samotne życie osobiste również nie będzie takie samo, odkąd spotyka na swej drodze pewnego policjanta… Pierwszoosobowa narracja pozwalająca na zajrzenie w głąb psychiki bohaterki, pełnokrwiści bohaterowie oraz prosta lecz ciekawa fabuła sprawiają, że nie sposób oprzeć się urokowi tej książki.

(…) Przysuwam się bliżej, szukam folderu z dzisiejszymi fotografiami. Znowu czuję ciepło jego ramienia. Ale teraz jest mi wyłącznie wstyd, że wyobrażam sobie takie głupoty. Ten facet nie jest zainteresowany. Postanawiam następnego dnia zadzwonić do Mateusza. Zresztą może on się odezwie. Jest młody i chce seksu. Ja też jestem młoda i chcę… nie wiem czego. Seksu pewnie też. — Tutaj, widzi pan? — mówię, pokazuję mu palcem i powiększam. — Uchwyciłam to przypadkiem, chciałam sfotografować Dantego w ruchu. Tu jest jeden człowiek, za tą gruszą. A tu drugi. Ta osoba w bordo, czy może raczej fiolecie. I właśnie ten kolor coś mi przypomniał. (…)

(…) — Jeśli można, prześlę to zdjęcie mailem na adres komisariatu, dobrze? — pyta Wiktor i dzięki temu pytaniu nie czuję się już jak ostatnia idiotka. — A mogę obejrzeć inne zdjęcia? Mówiła pani, że lubi fotografować. Siedzimy więc ramię w ramię, ja popijam herbatę — i oglądamy zdjęcia. Z tego spaceru i z wielu poprzednich. Przy niektórych fotografiach Wiktor zatrzymuje się na dłużej, coś przybliża, powiększa. Jego uwagę zwracają piękne detale, krople rosy na liściach, wielka pszczoła na kwiatostanie ostu. Nic nie mówi, ale widzę, że zdjęcia mu się podobają. No dobrze. A więc mamy tu ideał. Wielkiego, przystojnego, męskiego, wrażliwego romantyka. Żonatego (…)

Fragment książki