Czarny Płaszcz

Był sobie półelf, półczłowiek, Czarny Płaszcz, który wszedł w posiadanie miecza zwanego Demonobójcą. Miecz nie dawał sobie w kaszę dmuchać i nie każdemu pozwalał się dzierżyć, a nasz bohater miał rodzinę. Rodzina ta doświadczyła krzywdy ? nad zamek bowiem nadciągnął Dziki Łów, dokonał rzezi i uprowadził duszę brata Czarnego Płaszcza. W smutku i złości czarny elf (bo rasa ta dzieli się na czarne i jasne elfy) postanawia dokonać zemsty, jednak nim do tego dochodzi, napotyka na swej drodze dwójkę podróżników i zaczyna odkrywać tajemnice, które nieco zmienią bieg wydarzeń? Książkę "Czarny Płaszcz" autorstwa Barbary Dreckiej-Szymańskiej otrzymałam dzięki Klubowi Recenzenta grupy Książki Fantasy . I jakże się cieszę, że tak się stało! Początkowo lektura nieco mi się dłużyła, jednakże zagrzewana przez koleżankę (?Dwadzieścia procent! Mówię ci, potem jest super!?) dzielnie kontynuowałam. Nie ukrywam, do bohaterów przekonywałam się przez dłuższy czas i chociaż niemal do końca nie związałam się emocjonalnie prawie z żadnym z nich, to ostatecznie bardzo ich polubiłam. Każdy ma swoje indywidualne cechy, a jedna z postaci ? Nuriel ? zmienia swoje zachowanie w zależności od tego, kim aktualnie czuje, że jest ? kobietą lub mężczyzną. Nasz główny bohater, czyli Czarny Płaszcz, rzuca zabawnymi komentarzami w najmniej oczekiwanych momentach, a jego dystans do siebie sprawia, że nie da się go nie lubić. Oprócz niego poznajemy Narkissosa i Emililu ? dwójkę, którą Płaszcz spotyka na drodze ku zemście ? oraz elfy, gobliny, architektów, demony i inne wykreowane przez autorkę ciekawe postaci. Sam świat nie jest może szeroko zarysowany, lecz wystarczająco, aby móc się w nim zanurzyć. A kto wie, co w przyszłych częściach planuje nam pokazać Barbara Drecka-Szymańska? Koncept bram prowadzących do innych światów jest interesujący ze względu na to, że mogą one zaprowadzić bohaterów właściwie wszędzie. Po cichu liczę, że w drugim tomie pisarka mocno nas zaskoczy nowymi miejscami akcji. Zdecydowanie kryje się tutaj potencjał, ponieważ już w pierwszej części mamy połączenie świata teoretycznie stylizowanego na średniowiecze (miecze, łuki, biesiady) z zawierającym w sobie elementy technologii (np. narzędzia architektów) czy magichioniki, a także z wieloma wyrażeniami, które zwyczajnie do tamtej epoki nie pasują. Oprócz wspomnianego już początku powieści, trudno się przy tym utworze nudzić. Akcja goni akcję, Czarny Płaszcz przechodzi samego siebie w humorze wypowiedzi (mam kilka stron na Kindle?u z zaznaczonymi zabawnymi cytatami), a czas do otwarcia bramy ucieka. Czy przypadkowo zebranej po drodze drużynie uda się powstrzymać siły zła? Czy główny bohater dokona zemsty? Jakie tajemnice odkryje? Tego dowiecie się, czytając tę powieść. Książka urzekła mnie stylem i humorem. Do zarzucenia mogę jej mieć jedynie trochę zbyt mało opisów tego, co działo się pomiędzy rozdziałami ? ponieważ czasami nie wiedziałam, gdzie właściwie znajdują się bohaterowie i co tam robią. Nie przeszkodziło mi to jednak w czerpaniu radości z lektury. Jestem również bardzo ciekawa, czy autorka inspirowała się serią "Pęknięta Ziemia" N. K. Jemisin ? bo pewna choroba, która trawiła jedną z ras, nieodmiennie kojarzyła mi się z elementem tych książek. Książkę mogę polecić osobom, które lubują się w powieściach o wartkiej akcji okraszonej dowcipem, pełnych różnorodnych bohaterów. A na zakończenie zaprezentuję Wam cytat na zachętę: "Zaraz nas dopadną przerośnięte gnomy z wielkimi maczugami i mentalnością agresywnego trzylatka".