Bohater

Bo­ha­ter Czy już nie wró­ci czas si­ły -- zu­peł­nej  Ani ma jesz­cze za­sły­nąć  Wiek, gdy po Ru­no wa­żo­no się pły­nąć  Ze zło­tej uwi­te weł­ny?...    Lec na kol­chidz­kiej tka­ni­ny ko­bier­ce  Nikt-że już wię­cej nie pra­gnie?  Lub, bo­ha­te­rów czul­si spad­ko­bier­ce,  Wo­ląż się ująć za ja­gnię?...    Smo­ka czy wiel­ki łeb dziś wy­zwie ko­go,  Ry­kiem otrę­bu­jąc tur­niej;  Lub jest-że, kto by rad go po­trzeć no­gą  I wy­nieść się na­deń gór­niej?...    Czy ra­mion mar­mur -- czy musz­ku­łów gra­nie  I ca­ło-stroj­ność bu­do­wy  Nie ma już wię­cej nic za po­wo­ła­nie  Nad straw­ność do­brą? byt zdro­wy?    Bo­ha­te­ro­wie wszak od wie­ków w wie­ki  Kraj zdo­by­wa­ją za­klę­ty --  I od Achil­la mniej by­wa ka­le­ki,  Kto nie wy­zuł z ostróg pię­ty!...    Mia­łaż­by sło­dycz chrze­ści­jań­ska, no­wa,  Za­wist­nym być Mę­stwa dru­hem? --  Gdy ona ra­czej, ja­ko bia­ło­gło­wa  Wier­na -- współ-zwy­cię­ża du­chem!    Mia­łaż­by wło­sów srebr­ność księ­ży­co­wa  Wy­zwa­lać z Dzie­jów-za­cią­gu?  Lecz sta­rość, w czas swój, by­wa wię­cej zdro­wa  Od bark grec­kie­go po­są­gu:    Moj­żesz -- wiek bli­sko prze­żyw­szy, po­wsta­wa  Wy­swo­bo­dzi­cie­lem lu­du --  He­ro­izm czy­sty wcze­śnie nie do­sta­wa,  I nie do­sta­wa -- bez cu­du! [...]

Ur. 24 września 1821 w Laskowie-Głuchach Zm. 23 maja 1883 w Paryżu Najważniejsze dzieła: Vade-mecum (1858-1866), Promethidion. Rzecz w dwóch dialogach z epilogiem (1851), Bema pamięci żałobny rapsod (1851), Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie (styczeń 1856), Do obywatela Johna Brown (1859), Wanda (1851), Krakus. Książę nieznany (1851), Czarne kwiaty (1856), Białe kwiaty (1856), Quidam. Przypowieść (1855-1857), Cywilizacja. Legenda (1861), Archeologia (1866), Rzecz o wolności słowa (1869), Pierścień Wielkiej Damy, czyli Ex-machina Durejko (1872), Ad leones! (1883) Polski poeta, prozaik, dramatopisarz, eseista, tworzył także prace plastyczne. Jego edukacja miała charakter niesystematyczny, można więc powiedzieć, że we wszystkich uprawianych dziedzinach sztuki był samoukiem. Będąc żarliwym miłośnikiem piękna, służył mu nie tylko jako poeta, ale także jako rysownik, akwarelista, medalier i rzeźbiarz. Zaliczany jest do grona największych polskich romantycznych poetów emigracyjnych: utrzymywał nie tylko osobiste kontakty, ale również literacką wymianę zdań z najwybitniejszymi postaciami z tego kręgu - Z. Krasińskim, A. Mickiewiczem, J. Słowackim, F. Chopinem. Jednakże charakter twórczości Norwida każe historykom literatury łączyć go z nurtem klasycyzmu i parnasizmu. W swojej twórczości stworzył i ukształtował na nowo takie środki stylistycznie jak: przemilczenie, przybliżenie, zamierzona wieloznaczność, swoiste wykorzystanie aluzji, alegorii i symbolu. Teksty Norwida nasycone są refleksją filozoficzną. Jeśli chodzi o postawę ideową, Norwid był tradycjonalistą, ale zarazem wrogiem wszystkiego, co nazywano nieoświeconym konserwatyzmem. Początkowo związany z warszawskim środowiskiem literackim (m. in. z Cyganerią Warszawską), większość swego życia spędził poza krajem. Przebywał w wielu miastach europejskich: Dreźnie, Wenecji, Florencji, Rzymie (podczas Wiosny Ludów), Berlinie, Paryżu, a w 1853 r. udał się do Stanów Zjednoczonych. Zza oceanu wrócił jednak na wieść o wojnie krymskiej (później jeszcze wielkie ożywienie poety wywołał wybuch powstania 1863r.), by zamieszkać w Londynie, a następnie ponownie w Paryżu. Tu też zmarł w nędzy, w przytułku, w Domu św. Kazimierza i został pochowany na cmentarzu w Montmorency. Żył nader skromnie, cierpiał z powodu nasilającej się stopniowo głuchoty i ślepoty, chorował na gruźlicę. Za życia zdołał niewiele ze swych utworów wydać, był twórcą niezrozumianym i niedocenianym, stał się wielkim odkryciem dopiero w okresie Młodej Polski za sprawą obszernej publikacji pism poety przygotowanej przez Z. Przesmyckiego (pseud. Miriam), redaktora Chimery w latach 1901-1907. Wielkie zasługi dla przywrócenia Norwida literaturze polskiej uczynił autor wydania krytycznego Pism wszystkich (1971-1976) J. W. Gomulicki. autor: Marta Kwiatek

Kupując książkę wspierasz fundację Nowoczesna Polska, która propaguje ideę wolnej kultury. Wolne Lektury to biblioteka internetowa, rozwijana pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej. W jej zbiorach znajduje się kilka tysięcy utworów, w tym wiele lektur szkolnych zalecanych do użytku przez MEN, które trafiły już do domeny publicznej. Wszystkie dzieła są odpowiednio opracowane - opatrzone przypisami oraz motywami.