Związki chemiczne. Teoria podrywu

Teoria podrywu jest kontynuacją cyklu Związki chemiczne autorstwa Susannah Nix o kobietach pracujących w różnych dziedzinach nauki oraz ich perypetiach miłosnych. Emocjonująca historia, w której miłość i nauka splatają się w zaskakujący związek 

Każda cecha sąsiada zza ściany doprowadza Esther do szału: jego nonszalancka czapka, opinie na temat filmów i jedzenia, ale przede wszystkim to, że bez przerwy ją zagaduje. Esther jest przekonana, że nie mają ze sobą nic wspólnego. Niespodziewanie okazuje się jednak, że tych dwoje może sobie nawzajem pomóc: Jonathan ma umówić się na randkę z przyjaciółką Esther, aby ułatwić jej zakończenie pewnej toksycznej relacji, Esther zaś w zamian wspiera go w pisaniu scenariusza filmu science fiction...

Związki chemiczne to seria uroczych i otulających jak kocyk powieści romantycznych. Ich bohaterki, które zawodowo spełniają się w naukach ścisłych, próbują odnaleźć się w świecie skomplikowanych uczuć i romantycznych gestów.

- Dobrze się bawiłaś? -- Górował nad nią wzrostem, trochę ją osaczając. Nie powinno jej się to podobać, ale było inaczej.

Zamiast się odsunąć, zrobiła krok do przodu. Nie mogła się powstrzymać. Jonathan emanował ciepłem i ładnie pachniał.

Jego zapach kojarzył się Esther z biblioteką w starym domu. Nie taką prawdziwą, w której unosiła się woń zakurzonego papieru.

Jonathan pachniał dokładnie tak, jak wyobrażała sobie zapach starych bibliotek w dzieciństwie. Pełnych sekretów i magii, jak szafa z Opowieści z Narnii. Miała ochotę zanurzyć twarz w jego zapachu. Wczołgać się do szafy i sprawdzić, jakie skrywała przygody.

- Tak. -- W końcu odważyła się spojrzeć mu w oczy. Były jasne i zachęcające. Pełne obietnic. -- Naprawdę dobrze.

- Sprawiasz wrażenie zaskoczonej.

- Bo jestem. Nie sądziłam, że będę się dobrze bawić na imprezie, na której nikogo nie będę znała.

- Znałaś m n i e.

- To prawda -- przytaknęła, wciąż patrząc mu w oczy. -- Ciebie znam. -- Miał niesamowite rzęsy. Długie i gęste. Każda
kobieta sprzedałaby duszę za takie rzęsy.

- Wejdziesz do środka? -- zapytał.

"Tak". Pragnęła tego. Pragnęła j e g o. Każdy atom w jej ciele wibrował tym pragnieniem.

- A co jest w środku? -- zapytała z udawaną nieśmiałością.

Grała na zwłokę. Szumiało jej w uszach, jakby miała głowę wypełnioną szampanem.

- Ja. -- Jonathan nie udawał nieśmiałego. Wpatrywał się w jej usta.

fragment