Wszystkojedność

Zachwyciła mnie "Wszystkojedność" Grzegorza Sobaszka i wyciągnęła z zastoju czytelniczego, który z początkiem roku lekko mi już doskwierał. Ta słodko-gorzka, lecz również pełna empatii i czułości, błyskotliwa i momentami bardzo zabawna opowieść o życiu pośród "wschodniopolskich tradycjonalistów" z krwi i kości to diament, jaki wpada mi w ręce raz na kilka lat. Mamy tu zderzenie światów, niezwykle ciekawy przekrój osobowości, jest tu wszystko co naszą polskość uwiera, ale też i śmieszy. Do tego przecudnej urody język, pełen kolokwializmów, neologizmów i pyszne językowe konfrontacje, które zwalają z nóg. Już bardzo oryginalna inwokacja jako wstęp do powieści zapiera dech, a dalej jest tylko lepiej, bo oto młoda wdowa, intelektualistka z Warszawy wyrusza do małej miejscowości na Podlasiu, aby wziąć udział w terapii w eksperymentalnym ośrodku dla kobiet cierpiących na ?przypadłości duszy?. Cud, miód, powieść, w której prym wiedzie nasz piękny język w rękach bardzo zdolnego autora. Inwokacja jest tak oryginalna, że od pierwszych zdań czytelnik wie, czy ta książka będzie w jego guście: "Pyszczydełko! Królowo Paziów, Latarnio w Jastarni, Żeńszenico, Złote Ty moje Runo, Wihajsterko! Jesteś moją nadzieją, powierniczką i schronieniem. Jestem Twoim dłużnikiem, napalonym gołowąsem i zagorzałym filutem. Dodaj mi sił, myśl o mnie ciepło i wybacz, jeśli znowu niechcący nawywijam. Pamiętaj, że myślę o Tobie, ile fabryka dała. Zjedz coś pysznego. Mam nadzieję, że coś pysznego to pomidorowa, którą ugotowałem w nocy. Znajdziesz ją pod tym zwięzłym listem w słoju z zieloną nakrętką. Kończę, bo jak zwykle obudziłem się parę minut za późno, cholercia. Nawet nie zdążyłem zrobić pełnej sesji. Zadzieram kiecę i lecę. Napiszę, gdy wylądujemy. Kocham Cię. Co najmniej. Twój Zbój" #ZaszczepSięCzytaniem