Wczoraj, dziś, jutro. Moje życie

Historia jak z bajki o Kopciuszku. Opowieść o tym jak biedna dziewczynka z małego włoskiego miasteczka, stała się jedną z największych gwiazd kina. 

W swojej pierwszej biografii, nagrodzona Oskarem aktorka Sophia Loren kreśli obraz swojego życia od dzieciństwa naznaczonego walką o przetrwanie w targanym wojną Neapolu, do życia w luksusie jako legenda ekranu, ikona elegancji i oddana matka. W swojej karierze aktorskiej trwającej sześć dekad, słynęła z uderzającego piękna, a także dramatycznych ról przy boku takich sław jak: Cary Grant, Frank Sinatra, Marlon Brando, Gregory Peck, Jack Lemmon, czy Paul Newman. Niezwykła gwiazda włoskiego kina, była pierwszą aktorką, która otrzymała Oskara za film nie anglojęzyczny, po czym kontynuowała karierę kursując między Hollywood, Paryżem, ukochaną Italią, by później znów powrócić do Hollywood. W książce Wczoraj, dziś, jutro ta fascynująca aktorka z niezwykłą szczerością przedstawia żywe wspomnienia dotyczące pracy, miłości i rodziny. 

Urodzona w 1943 roku, dorastała podczas II  Wojny Światowej. Życie w luksusie poprzedzone było latami biedy i trudności, gdy mieszkała w domu swoich dziadków wraz z matką i siostrą, nie raz cierpiąc głód. W swojej biografii opowiada jak z tyczkowatej, chudej dziewczynki, rozkwitła stając się piękną kobietą i  jak jej pierwszy hollywoodzki film Duma i Namiętność rozpalił głośny romans z Cary Grantem, który rywalizował z jej mentorem, przyjacielem, producentem i kochankiem, Carlo Pontim. Loren opowiada także o swoim pragnieniu bycia matką oraz rozczarowaniach i trudnościach, z tym związanych i ostatecznie  o radości z posiadania dwóch synów, z bycia matką ale i babcią. 

(…)  To po­zwo­li­ło mi od­zy­skać pew­ność sie­bie. I kie­dy ja­kiś czas póź­niej Car­lo za­su­ge­ro­wał, że może mały za­bieg ko­sme­tycz­ny mógł­by mi wyjść na do­bre, nie po­zwo­li­łam mu na­wet skoń­czyć zda­nia.

– So­fio, co byś po­wie­dzia­ła na... jak­by to po­wie­dzieć... na to, żeby nie­co zła­go­dzić ten twój tak... im­po­nu­ją­cy pro­fil...?

– Car­lo, je­śli chcesz po­wie­dzieć, że mu­szę so­bie ob­ciąć nos, je­śli chcę grać w fil­mach, to pa­ku­ję wa­liz­ki i wra­cam do Poz­zu­oli, bo ni­g­dy tego nie zro­bię!

– Ależ nie, co ty mó­wisz...

– Wiesz, że zro­zu­mia­łam cię do­sko­na­le, nie je­stem głu­pia. Nie ma mowy i ko­niec. Je­śli zmie­nię nos, zmie­nię się cała. Nie i już!

Nie chcia­łam ma­łe­go zgrab­ne­go no­ska. Zda­wa­łam so­bie spra­wę, że moja uro­da jest re­zul­ta­tem po­łą­cze­nia w jed­no wie­lu nie­re­gu­lar­no­ści. Mo­głam wy­grać albo po­nieść klę­skę, ale chcia­łam po­zo­stać sobą (…)

Fragment książki