Trzynaście powodów

Czy tej tragedii można było zapobiec?

Clay Jensen jest zwyczajnym nastolatkiem, chodzącym do liceum. Tak jak inni musi się uczyć, i przestrzegać szkolnych reguł i tak jak innym zdarza mu się słuchać plotek, a nawet w nie uwierzyć. Pewnego razu, gdy wraca do domu przed drzwiami znajduje dziwną paczkę. Okazuje się, że tajemniczy pakunek zawiera kilka taśm magnetofonowych, nagranych przez Hannah, koleżankę z klasy, która kilka dni wcześniej popełniła samobójstwo. Dziewczyna wyjaśnia, że istnieje trzynaście powodów, dla których zdecydowała się odebrać sobie życie. Clay jest jednym z nich i jeśli wysłucha nagrania, dowie się dlaczego. Wstrząśnięty chłopiec przemierza ulice swojego miasta, za przewodnika mając głos Hannah. Clay poznaje jej samotność, staje się świadkiem bólu i opuszczenia,  a przy okazji poznaje prawdę o sobie i otaczających go ludziach, której nigdy nie chciał stawić czoła. Z przeraźliwa jasnością dociera do niego, że nie da się cofnąć przeszłości, podobnie jak nie da się powstrzymać przyszłości… Jay Asher w swoim debiucie uzmysławia czytelnikom coś z czego na co dzień pewnie nie zdajemy sobie sprawy. Pokazuje, że każdy nasz gest, każde słowo, każda drobna uszczypliwość oddziałują na drugiego człowieka, wpływają na jego samopoczucie a nawet życie. Autor snuje opowieść z wielką prostotą i szczerością, sprawiając, że tragedia, którą opisuje wydaje się zadziwiająco prawdziwa.

(…) Proszę pana – powtarza. – Kiedy to ma dojść do adresata? 
Dwoma palcami pocieram czoło nad lewą brwią, mocno. Ból przybrał na sile. 
Urzędniczka zabiera paczkę. To samo pudełko po butach, które znalazłem na ganku niecałe dwadzieścia cztery godziny wcześniej, opakowane z powrotem w brązowy papier, oklejone przezroczystą taśmą klejącą, dokładnie tak jak wtedy, gdy trafiło do mnie. Tylko zaadresowane na inne nazwisko. Następne z listy Hannah Baker. 
– Parszywa trzynastka – mamroczę pod nosem. I zaraz wzdragam się z odrazą na samą myśl. 
– Przepraszam, nie dosłyszałam. 
Potrząsam głową. 
– Ile płacę? 
Umieszcza pudełko na gumowej podkładce, potem wystukuje na klawiaturze ciąg znaków. 
Stawiam kubek z kawą ze stacji benzynowej na kontuarze i zerkam na ekran. Wyciągam parę banknotów z portfela, wyłuskuję z kieszeni kilka monet i kładę pieniądze w okienku. 
– Kawa chyba jeszcze nie zadziałała – mówi. – Brakuje dolara. 
Wręczam jej dodatkowy banknot, potem przecieram oczy, usiłując odpędzić senność. Biorę łyk kawy, jest chłodnawa i trudna do przełknięcia. Ale muszę się przecież jakoś obudzić. A może nie. Może najlepiej przetrwać ten dzień, na wpół śpiąc. Może to jedyny sposób, by w ogóle jakoś go przetrwać (…)