Świetlista republika

Recenzje ebooka: Świetlista republika (1) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: trzeci tom

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   „Świetlista republika” opowiada o społeczeństwie poddanym próbie, o zmianach jakie w nim zachodzą na skutek nieoczekiwanych zdarzeń i konsekwencjach działań. Imponująca wyobraźnia Andrésa Barby, przepiękna, plastyczna narracja, oryginalna metaforyka i alegoryczność tworzą z niej niezwykły traktat o naturze wolności, rozumieniu „innego” i strachu przed „obcym”. Choć pozornie nie opisuje żadnej rewolucji to w istocie, jak kronika, relacjonuje czas wielkich wydarzeń. Pewnego dnia w położonym na skraju dżungli mieście San Cristóbal pojawia się kilkudziesięcioosobowa grupa dzieci. Nie wiadomo skąd przybyły, gdzie znajdują schronienie, czego chcą? Całe dnie spędzają na ulicach w małych grupkach, mówią niezrozumiałym dla innych językiem i choć nie mają przywódcy, to wydają się jednym skoordynowanym organizmem. Jest w nich wolność, dzikość i radość nieosiągalna dla innych dzieci; emanują energią, która zagraża i fascynuje jednocześnie. Mimo wieku (9-13 lat) nie są już dziećmi, choć nie wkroczyli w dorosłość. Początkowo wzbudzają zainteresowanie i sympatię („to, co biedne, od tego, co malownicze, dzieli tylko jeden mały krok”), która przeradza się w obojętność. Z czasem zaczynają kraść, żebrać i dokonywać rozbojów a w słowniku mieszkańców miasta pojawiają się słowa „które dotąd wymawiali tylko szeptem”. W sposób niezrozumiały, ale i nieuchronny („Znaki zapowiadające nieszczęścia istnieją. Oczywiście, że istnieją”) dochodzi do tragedii – „dzieci ulicy” napadają na supermarket dokonując w nim rzezi przypadkowych osób. Obojętność mieszkańców przeradza się w oburzenie, gniew i pragnienie zemsty. Od tej pory dzieci ukrywają się gdzieś w dżungli, władze miasta i policja, pod presją mieszkańców, organizują obławę a dorośli obserwują zmianę zachowań własnych dzieci, bo „trzydziestka dwójka stała się ich prywatnym azylem, do którego postanowili nas nie wpuszczać”. Tym samym „inne” wdarło się w międzyludzkie relacje i zburzyło spokój. „Dzieci ulicy” stały się potworem, który zagraża: „zaczęły zarażać nasze dzieci” – mówi jeden z bohaterów. „Były czarnymi owcami, plamą zgnilizny, od której psuje się cały owoc”. Trzydziestka dwójka „przejęła władzę nad fantazją dzieci z San Cristóbal”, stała się zagrożeniem i zaczynem nieodwracalnego procesu a w umysłach mieszkańców zniszczyła ideę niewinności z rajskiego ogrodu. Wspomnienie i opis przedziwnych wydarzeń z San Cristóbal sporządzone jest po latach przez ich uczestnika i świadka, pracownika miejscowego wydziału opieki społecznej. Znakomita, paradokumentalna narracja zawierająca relacje innych osób, telewizyjne i prasowe relacje, wywiady, dzienniki, sprawia, że nadal nie znamy prawdziwej natury wszystkich wydarzeń, jakie miały miejsce w mieście. Wraz z „dziećmi ulicy” do San Cristóbal przybyła nieznana siła niewiadomego, jak one, pochodzenia. Pojawienie się dzieci i wypadki z nimi związane to metafora, której początkowo nikt nie rozumie i boi się jej ukrytego znaczenia. Lecz metafory – mówi jeden z bohaterów Barby – „są potężne: nie rozumiemy mowy tych dzieci, nie wiemy gdzie znikają w nocy (…), ale oczywiste jest, że ich obecność ma jakiś cel, którego jeszcze nie poznaliśmy”. „Dzieci ulicy” zburzyły, stworzony na wzór muzeum, świat dorosłych, zmieniły jego język, nadały nowe kategorie znaczeń, podważyły dotychczasowe aksjomaty. Miłość przestała być bezwarunkowa, niewinność oczywista a język nie odpowiada już istocie rzeczywistości. „Podczas gdy dyskutowaliśmy o tym, co mówią i gdzie znikają, podczas gdy baliśmy się ich (…), tamte dzieci zaczęły już nadawać wszystkiemu nowe nazwy”. Niezrozumienie rodzi pogardę, wrogość zmusza do ucieczki, strach wyzwala w języku nieznane emocje i infekuje dotychczasowe relacje. Miłość i nienawiść stają się swymi odbiciami, definiują się na nowo a coś co wydawało się absurdem, staje się naturalną konsekwencją. „Jak kocha się w świecie pozbawionym odniesień?” – jedno z pytań postawionych przez Barbę – pokazuje, że każde nasze doświadczenie wymaga potwierdzenia a wiedza opiera się na warunkowości. Prawdziwą wiedzę człowiek czerpie dopiero ze spotkania z „innym”. Mieszkańcy mitycznego San Cristóbal są w swej naturze nieruchomi i sztywni, jako społeczeństwo nieprzygotowani do spotkania, „dzieci ulicy” zaś wnoszą w ich świat zmienność i dynamikę. O tym, że w San Cristóbal wydarzyło się coś istotnego, jego mieszkańcy dowiadują się w dramatycznych okolicznościach, lecz zbyt późno uświadamiają sobie swoją odpowiedzialność i obowiązek, jaki na nich spoczywał. Nie dowiedzą się kim lub czym były „dzieci ulicy”, zbyt późno dotrą do wnętrza ich „świetlistej republiki”.