Roman Wilhelmi Biografia

Gdyby było to możliwe, Oskara przyznałbym nieżyjącemu już niestety wielkiemu Romanowi Wihlemiemu. Za którą rolę? Wybór jest niezwykle trudny, bo to był genialny aktor, a każda jego kreacją drogocenną perełką! Oczywiście uwielbiam i bardzo podobał mi się jako Nikodem Dyzma oraz Stanisław Anioł. Skoro jednak muszę zdecydować się na tę jedną jedyną, to byłaby to rola dziennikarza Jana z ?Ćmy? Tomasza Zygadły. Wilhelmi tworzył niepowtarzalne role, jedyne w swoim rodzaju. Poza filmami świetnie grał w teatrach telewizji. Z tych, które widziałem, szczególnie ?Kolacja na cztery ręce?, w której zagrał Haendla, była wyborna. To geniusz kina i teatru. W 100% arcymistrz! Niezwykła charyzma, temperament i silna osobowość, to podstawowe cechy jego filmowych wcieleń. Świetny i jeszcze raz świetny aktor. Aktorstwo Wilhelmiego po wielu latach od jego śmierci nabiera dla mnie szczególnej mocy. Większość pamięta oczywiście jego wspaniałe komediowe role, ale dopiero kreacje w dramatach i w filmach i psychologicznych pokazują wielki kunszt aktorski. Bardzo mi tego aktora brakuje. Nasz polski Marlon Brando. Zdecydowanie za wcześnie odszedł? Wszelako za to co zagrał w ?Ćmie? będę wielbić go do końca życia. Przeżywam ponowną fascynację Wilhelmim, od kiedy znów trafiłem na ?Ćmę? - jedną z najgenialniejszych kreacji aktorskich, jakie sobie przypominam. Aktor był fenomenalny w dynamicznych rolach: ludzi narwanych, choleryków, przebojowych cwaniaków, tutaj jednak wystąpił jako kogoś w rodzaju lekarza dusz. Często zresztą grywał postacie skaleczone psychicznie, przykuwające uwagę. Tym razem jednak przeszedł samego siebie. Podobno unikał seriali, bał się przyjąć role Dyzmy i Anioła, ponieważ uważał się za krótkodystansowca. Coraz mniej dziś w polskim kinie aktorów z taką charyzmą. Niezależnie od indywidualnych gustów w zakresie oceny rzemiosła aktorskiego, Roman Wilhelmi należy do grona tych artystów, których po prostu trzeba cenić. Wybitna persona polskiego kina. Aktor kompletny, wszechstronny. Niedościgniony wzór. Grał głosem, mimiką, ciałem a przede wszystkim duszą. Niezwykły człowiek jakże zwykłych czasów szarego PRL. Wracając jednak do ?Ćmy?? Jego bohater Jan nie potrafi sprostać swoim własnym problemom i wcale nie chce im sprostać, a audycja staje się ucieczką od rzeczywistości dnia - kochanki, problemów w łóżku, pijącej żony i dorastającego syna. Wreszcie zaproszony do studia psychiatra stwierdza, że właśnie w studio, w nocy, w samotności Jan jest odprężony i spokojniejszy. Wilhelmi świetnie portretuje człowieka zagubionego, niepotrafiącego zmierzyć się z życiowymi problemami. Samo wysłuchiwanie problemów innych ludzi może być destrukcyjne, jeśli nie potrafi się od tego zdystansować. Jan traci dystans zarówno do siebie, jak i do swojej audycji. Staje się jednym ze swoich słuchaczy - cierpiącym na bezsenność, zagubionym w tłumie i szukającym pomocy u drugiego człowieka. Aktor niezwykle sugestywnie oddał uczucia człowieka, który praktycznie żyje w nocy, pozbawiony jest kontaktu z ludźmi. Problemy prywatne i zawodowe stopniowo prowadzą go do rozstroju nerwowego. Mocna rzecz! Ogromne napięcie, narastające ciśnienie i wyczuwalny obłęd, do którego prowadzi głównego bohatera jego całe dotychczasowe życie. Czuć tam paranoję, rosnącą frustrację, brak perspektyw i rozwiązań. Wyśmienicie zagrał postać znudzonego życiem człowieka w ciągu dnia, zupełnie innego niż w nocy. Senność dnia tak dla innych porannych ptaszków nienormalna, dla niego realna, mąciła mu w głowie i nie wiedział, co się z nim dzieje. Czy to sen, czy jawa. Noc poplątana z dniem. Jedni zmierzają do domu, a on do pracy. Pokłócony z całym światem -rodziną i znajomymi, nie dostrzega, kiedy mu ten seans się urywa, zasypia. Żyje w pracy, śpi w życiu. Doskonale uświadamia nam, jak to czasem łatwo zapomnieć, po co żyjemy, dla kogo. kreacja Wilhelmiego jest jedną z najwybitniejszych w historii polskiego kina. To świetne przedstawienie człowieka, który chce pomagać innym, będąc dla nich wentylem bezpieczeństwa, a jednocześnie sam nie może poradzić się ze swoim życiem, dlatego w dzień śpi, a w nocy ucieka przed tym wszystkim do audycji, gdzie wysłuchując problemy innych ludzi, coraz bardziej pogłębia się w swojej depresji, samemu potrzebując pomocy. Świetna mimika, modulacja głosu, do tego robiąca wrażenie ekspresja podczas rozmów, subtelna, ledwie zauważalna zmiana miedzy dniem a nocą, wszystko to składa się na wyborną rolę Wilhelmiego. Wielki film! Wielka wzruszająca rola Wilhelmiego, który swoją przejmującą grą ukazał ogrom swojego talentu. Swoiste studium ludzkiej samotności i daremne próby walki z nią. Film w sposób niezwykle sugestywny ukazuje sprzeczności ludzkiej natury. Wilhelmi miał niesamowity, oryginalny urok, charyzmę. Jak można było lekceważyć sylwetkę bodajże najlepszego polskiego aktora? Bo moim zdaniem był niedoceniony. Wspaniały i niezapomniany, nikt go nie zastąpił. Wielka szkoda, że odszedł przedwcześnie. Jako człowiek podobno był bezkompromisowy, niełatwy, uparty, trudny i wymagający, szczery do bólu. Jednocześnie był prawdziwym i dobrym człowiekiem. Był aktorem, których dzisiaj coraz trudniej szukać. W naszym języku brak jest słów, którymi można określić jego kunszt aktorski, był zdecydowanie jednym z najlepszych aktorów. Gdyby urodził się w USA, wymieniany byłby razem z Marlonem Brando, Paulem Newmanem. Wilhelmiego można jeść łyżkami! #8UrodzinyEbookpointKonkurs