Przedziwna śmierć Europy

Schyłek naszych czasów

Przedziwna śmierć Europy to książka niezwykle potrzebna, ukazująca osobliwy proces samounicestwienia naszego kontynentu. I bynajmniej nie chodzi o naturalne procesy geofizyczne, ale o czynnik ludzki. Spadająca stopa urodzin, masowa imigracja oraz pielęgnowanie braku zaufania do siebie i nienawiści do własnych wartości składają się na to, że Europejczycy nie potrafią wystąpić we własnej obronie ani oprzeć się kompleksowym przemianom swojego społeczeństwa, które w końcu doprowadzą do jego unicestwienia. Autorem publikacji jest Douglas Murray, brytyjski dziennikarz i komentator polityczny. Jako naoczny świadek tejże autodestrukcji pozwala sobie na jej szeroką analizę. Na każdym etapie Murray cofa się o krok, aby objąć spojrzeniem szersze kwestie, które mogą doprowadzić do upadku kontynentu europejskiego, od atmosfery masowych ataków terrorystycznych po stopniową erozję naszych wolności. Autor podejmuje takie tematy jak rozczarowująca porażka multikulturalizmu, wolta Angeli Merkel w kwestii migracji, brak repatriacji i zachodnia fiksacja na punkcie poczucia winy. Murray jeździ do Berlina, Paryża, Skandynawii, na Lampedusę i do Grecji, wszędzie odkrywając chorobę, która toczy europejską kulturę od środka, a także słuchając historii ludzi, którzy przybyli z dalekich krajów do Europy.

Europa popełnia samobójstwo. W każdym razie jej przywódcy postanowili popełnić samobójstwo. Czy pójdą za tym mieszkańcy Europy, to jest już oczywiście zupełnie inna sprawa.

Kiedy mówię, że Europa właśnie odbiera sobie życie, nie chodzi mi o to, że obciążenia związane z przepisami narzucanymi przez Komisję Europejską stały się nie do udźwignięcia ani że Europejska konwencja praw człowieka nie zaspokaja aspiracji jakiejś grupy ludności. Chodzi mi o to, że cywilizacja, którą nazywamy europejską, jest w trakcie popełniania samobójstwa i ani Wielka Brytania, ani żaden inny kraj zachodnioeuropejski nie może uniknąć tego losu, ponieważ wszyscy mamy te same objawy i bolączki. W rezultacie zanim większość ludzi mieszkających obecnie w Europie dożyje swoich dni, Europy już nie będzie, a jej obywatele postradają jedyne miejsce na świecie, które teraz nazywają swoim domem.

Mogą się pojawić głosy, że obwieszczenia o zgonie Europy to chleb powszedni naszej historii, że Europa nie byłaby Europą bez regularnych prognoz o śmierci swojego kontynentu. Jednak niektóre kasandryczne przewidywania pojawiały się w trafniejszych momentach niż inne. W opublikowanej w 1942 roku książce Die Welt von Gestern (Świat wczorajszy) StefanZweig tak pisał o losach swojego kontynentu w przededniu drugiej wojny światowej: „Cała Europa wydawała mi się skazana na śmierć wskutek własnego szaleństwa, Europa, nasza święta ojczyzna, kolebka i Partenon cywilizacji zachodniej”.

                                                                                                     Fragment książki