Programy animowane dla dzieci w historii Telewizji Polskiej. Znak, styl, dyskurs

Autorka bada zupełnie nowe zagadnienie, gdyż nie ma językoznawczego opracowania filmów animowanych nadawanych cyklicznie w seriach, przedstawia ich rozwój i zachodzące zmiany w aspekcie historycznym, dzięki czemu udało się jej porównać język postaci, wskazać stylizację na polszczyznę potoczną, podkreślić zmianę pozycji narratora, wskazać typ bohatera i wyliczyć nowe środki służące indywidualizacji postaci głównej. Zaznacza również kluczowe momenty decydujące o zmianach w sposobie technik ożywiania obrazu i roli kodów audiowizualnych. Z Recenzji dr hab. Marii Krauz, prof. UR Nadała swemu wywodowi charakter interdyscyplinarny, jako że przez specyficzność badanego materiału była zmuszona sięgnąć do różnych dyscyplin, mianowicie komunikologii, medioznawstwa, socjo- i psychologii, językoznawstwa, kulturoznawstwa, a także antropologii i nawet logopedii. Takie potraktowanie korpusu niesie duże niebezpieczeństwo metodologicznego rozmycia przedmiotu badawczego, ale w wypadku dzieci, które są przecież na etapie rozwojowym, i w wypadku ich opiekunów [], jest to konieczne. Pani Moćko udowadnia, że potrafi się w tym zakresie trzymać w ryzach. [] Z Recenzji prof. dr hab. Barbary Bonieckiej