Pamięć zwana Imperium

Przyszłość. Kosmos. I w tej przyszłości istnieje niezależna, mała górnicza stacja Lsel ? unosi się gdzieś w przestrzeni, rządzi się własnymi prawami, a każdy obywatel zna swoje miejsce. Najcenniejsi ? piloci, ambasadorowie ? mogą dołączyć do linii imagowych. Ich pamięć, ich doświadczenia, miłości, poczucie humoru ? to wszystko, czym są i byli ? zostanie utrwalone, zapisane i przekazane potomności. W tej przyszłości jest też wielkie Imperium Teicalaanlijskie, któremu przewodzi cesarz Sześć Kierunek. Teixcalaan, jak każde imperium, jest ekspansjonistyczne i dość specyficzne. Jego kultura, język, imiona, funkcje pełnione przez określone jednostki w społeczeństwie ? to wszystko jest dobrze przemyślane, misternie skonstruowane i zbudowane w taki sposób, że poszczególne części Teixcalaanu zazębiają się jak dobry mechanizm. Nic nie zgrzyta, nic nie trzeszczy. Z resztą ? czy Imperium opierające się na języku opierającym się na poezji i subtelnej grze słów może nie być zachwycające? Mahit Dzmare, nowa ambasadorka stacji Lsel, podobnie jak jej poprzednik, zachwyca się Teixcalaanem. Zachwyca się Miastem ? jego konstrukcją, jego rozmachem. Podziwia język i kulturę. Dość szybko łapie nić porozumienia ze swoją łączniczką kulturową, asekretą Trzy Trawą Morską. Ale nie jest to powieść tylko o zachwycie kulturą wysoką i o poczuciu niedopasowania, pewnej niższości wobec niej. To również zagadka krymialna i intryga polityczna. Bo przecież Mahit nie została wysłana do Miasta bez powodu ? jej głównym zadaniem jest odkrycie tego, co właściwie stało się z poprzednim ambasadorem, Yskandrem Aghavnem? Bo w ,,reakcję alergiczną podczas posiłku'' nikt nie wierzy. Sprawa dość szybko staje się bardziej skomplikowana, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać ? w wyniku dziwnego i nieszczęśliwego zbiegu wypadków Mahit traci możliwość porozumienia się z jednym ze swoich najbliższych sojuszników. Od tej pory musi polegać głównie na sobie. I na młodej, ambitnej asekrecie. Do tego dochodzi zbliżająca się wojna o sukcesję ? bo przecież cesarz Sześć Kierunek nie będzie rządził wiecznie, prawda? I dopiszmy do tego jeszcze nienazwane, niewytłumaczalne zagrożenie ze strony obcych ? prawdziwych obcych, istot nienazwanych, nieokreślonych i takich, które nie stawiają żadnych żądań, żadnych warunków. Przychodzą i niosą ze sobą śmierć. Ale wspomniałam na razie tylko o dwóch płaszczyznach ,,Pamięci zwanej Imperium'', a jest ich przecież jeszcze więcej ? to książka opowiadająca o tożsamości kulturowej i o tym, co ona właściwie znaczy; to powieść poruszająca problem śmierci i pamięci; to historia, która skłania nas do zadania sobie odwiecznego pytania o to, co czyni nas nami? Z czego składa się nasze ja? Gdzie zaczynamy się my, a gdzie ktoś inny? Które myśli należą do nas, a które zostały nam w jakiś sposób narzucone? Debiut Arkady Martine jest naprawdę niesamowitą, rozbudowaną wielowątkową powieścią ? książką tak dobrą, że przez długi czas nie byłam w stanie uwierzyć w to, że to pierwsze dzieło autorki. I mam nadzieję, że kontynuacja ? nieprzetłumaczona jeszcze na język Polski ? okaże się równie dobra. Jeśli nie lepsza. Z całego serca - polecam!