Ludzie na drzewach

1. Opinia: Kira S Opinia dodana: 2020-05-09 Ocena: 5   

   Opinia niepotwierdzona zakupem

   Opinia dotyczy produktu: audiobook

   Czy opinia była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Najbardziej zapadają mi w pamięć, a zatem najbardziej lubię, książki, które stawiają przed nami konflikt moralny. I konflikt moralny z "Ludzi na drzewach" jest cudownie nieprzyjemny, wywołuje mrowienie ciała w najgorszy możliwy sposób. Czy wybitnym ludziom można wybaczać zbrodnie? Czy ceną za postęp może być przymykanie oka na zło? Książka wcale nie odpowiada nam na to pytanie, ale nas z nim zostawia. I to mi się w niej podoba - pokazuje, że na to pytanie nie ma łatwej odpowiedzi. Hanya Yanagiharę znamy już z "Małego życia", ale ta książka wydaje mi się jeszcze lepsza, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że jest debiutem literackim autorki (niesamowicie udanym zresztą). Zaserwowała nam książkę, od której trudno się oderwać, tak samo jak od oczu mężczyzny na okładce polskiego wydania. Większość autorów pragnie, aby ich bohater budził sympatię. Yanagihara natomiast dała nam bohatera wywołującego odrazę, niesympatycznego i nieprzyjaznego, ale którego losy i tak chcemy śledzić, mimo wypełniającej nas coraz szczelniej niechęci, która swój szczyt osiąga na samym końcu. W jaki sposób to robi? Przekonajcie się sami. #ZaszczepSięCzytaniem

   Rozwiń »
2. Opinia: Tomasz Opinia dodana: 2019-12-30 Ocena: 3   

   Opinia niepotwierdzona zakupem

   Opinia dotyczy produktu: audiobook

   Czy opinia była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Ambiwalentne uczucia i nie tak jednoznaczne jak w przypadku "Małego życia". Widać wiele cech autorki, jak choćby zmiana problematyki na przestrzeni całej powieści, poruszane niepokojące zagadnienia ludzkiego umysłu. Ciekawie dziś odczytywany konflikt między nieuchronnością kary, nawet dla osób zasłużonych społeczeństwu (nagroda Nobla), zagadnienie pracy naukowej czy destrukcyjny wpływ cywilizacji na lud pierwotny (niczym w "Jądrze ciemności"). Ciekawym zabiegiem jest użycie tu nie tylko formy pamiętnika, ale i redakcji przez przyjaciela (z użyciem przypisów). To ukazuje rozmach z jakim autorka stworzyła świat, ale też sprawia, że bohater, którego trudno polubić, jest nam przedstawiany w pozytywnych barwach. Bardzo lubię takie "zagrywki". W dodatku mamy też wycięty niepokojący fragment, który mimo wszystko zostaje nam przedstawiony jako postscriptum, co dodaje pewnej głębi także naszemu redaktorowi. Udało się to wszystko dość zgrabnie połączyć w całość, choć nie udało się mnie przekonać.

   Rozwiń »

więcej opinii

ukryj opinie