Lata

1. Renata,
   Data dodania: 2022-11-03 Ocena: 6    Opinia potwierdzona zakupem

   Przejażdżka z Annie Ernaux przez drugą połowę XX wieku we Francji to słodko-gorzka przeprawa ku dorosłości. Zaczyna się jako sentymentalna podróż do źródeł czasu, gdzie rodzi się świadomość. Przeprowadza czytelnika przez biedę, trudy i przemiany obyczajowości społeczeństwa francuskiego na przestrzeni połowy wieku. Narracja Annie Ernaux potrafić przyprawić o ziewanie, gdy odtwarza schemat Bidlungsroman (powieści o dorastaniu). Kto nigdy nie miał złych do doświadczeń w okresie dojrzewania? Kto nie miał przeżyć podobnych do tych autorki? Kto nie spojrzał po latach na studenckie życie i lektury z tego okresu jak na epokę miłą, lecz bezpowrotnie minią. Mimo to, gdy Annie Ernaux proponuję przejażdżkę przez lata, warto wsiąść i posłuchać jej historii.

2. Celina ,
   Data dodania: 2022-04-03 Ocena: 4    Opinia potwierdzona zakupem

   Nie byłam w stanie wyłapać wszystkich niuansów powieści-relacji Annie Ernaux z jej autobiografii zatytułowanej Lata. Frankofilem nie jestem. Wielkie i małe zdarzenia historyczne i współczesne z życia Francji nie są dostępne dla przeciętnego Polaka. Autorka analizuje szczegółowo, czym żyła Francja po wojnie w sferze politycznej, obyczajowej i kulturalnej. Gdzieś w tym natłoku zdarzeń, zmian, idei jest życie autorki. Ukryte, podane w zarysie, co odczułam jako pozbawienie mnie, czytelnika, szczegółów. Jako ukrywanie się za parawanem pokoleniowym, ogólnym. Podział na kolejne etapy swojego życia wyznaczają u Annie Ernaux opisy zdjęć, będące esencją historii człowieka. Czy to biografia całego pokolenia, którego przedstawicielką czuje się autorka i przemawia w jego imieniu? Nie jestem przekonana. Autorka sama się dystansuje od siebie, jakby zdziwiona, że żyła w tych czasach, które opisuje, jakby wszystko działo się poza nią lub mimo niej. Odrzuciła tym samym indywidualność, ukryła się, przypisała swojemu pokoleniu własne odczucia i przeżycia, własną wizję życia we Francji. Brzmi nieco bezosobowo. Czy każdy tak widział Francję i świat jak ona? Autobiografią raczej nie nazwałabym tej książki. Raczej raportem ze zmieniającego się życia we Francji. We wspomnieniach Annie Ernaux użyła niecodziennej narracji, plastycznie opisała wiele scen z życia rodziny na prowincji, wzbogaciła je wyliczeniami fraz i faktów bez oceniania i przemyśleń. Mimo tych niewątpliwych plusów i przyjemności z lektury moje oczekiwania rozminęły się z reklamą książki.

3. 
   Data dodania: 2022-11-11 Ocena: 3    Opinia potwierdzona zakupem

   Miałem nieco szybciej napisać o tej książce, ale czytanie jej zajęło mi zdecydowanie więcej czasu niż zamierzałem. I nie, nie dlatego, że taka trudna czy wymagająca intelektualnie ? to bardziej prozaiczne powody - mianowicie układ tekstu. Poetycki strumień wspomnień tegorocznej pisarki posiada niestety niewyjustowany tekst, często zdania przeniesione są do kolejnego akapitu, brak kropek, etc. Początkowo nawet chciałem zareklamować źle złożonego ebooka, ale jednak szybko zauważyłem, że to celowe, choć kompletnie niepotrzebne i rozpraszające lekturę. Bo to nie jest zła książka - dostrzegam w niej rzeczywiście kawałek przyzwoitej literatury. Autobiografia Ernaux posiada podskórny sentymentalizm, ale mocno przykryty swego rodzaju przełamywaniem wstydu związanego ze swoim pochodzeniem i poruszaniem tabuizowanych tematów. Widać że francuska pisarka lubi pisać o sprawach seksu - jest go tu dużo i dość wulgarnie, co przy dzisiejszej powszechnej seksualizacji wszystkiego, mnie po prostu nudzi. Ale są tu inne, lepsze fragmenty szczególnie te, które odwołują się do wspólnej pamięci jej pokolenia. Ernaux ma dobre ucho i momentami naprawdę błyskotliwie i plastycznie ukazuje wspomnieniowe stopklatki. Czasem może te wyliczanki są zbyt rozbudowane, ale to pewnie bariera kulturowa - gdyby ktoś z mojego pokolenia napisał podobną rzecz po polsku, byłoby to po prostu mi bliższe. To książka o pamięci - naszej i tej, która po nas pozostanie, ale autorka raczej nie ma złudzeń - sporo tu gorzkich i smutnych konstatacji związanych z przemijaniem. Pisze nawet: Wszystko zgaśnie w jednej chwili. Słownik przyswajany od kołyski po łoże śmierci przestanie istnieć. Nastanie cisza bez żadnego słowa, aby ją opowiedzieć. Z otwartych ust nie wyjdzie już nic. Ani ja, ani mnie. Język zaś będzie w dalszym ciągu przekładał świat na zdania. Nasze życie nie jest konieczne, a świat poradzi sobie doskonale bez nas i naszej pamięci. A książka o naszym życiu nie jest żadnym ratunkiem. Pierwsze część opisująca tużpowojenną Francję zdecydowanie bardziej przemówiła do mnie niż późniejsze fragmenty widać tam jednak powrót do pewnej niewinności dziecięcej, choć oczywiście także walkę z idealizowaniem tego czasu, bo nie jest to jednak obraz Arkadii. Później robi się już niestety nieco bardziej przewidywalnie, choć wciąż ciekawe jest mieszanie planów - tego osobistego i pokoleniowego, związanego z wydarzeniami politycznymi i kulturowymi. Gdyby nie forma i pewne natrętne powracające jak mantra obsesje, głównie seksualne, byłaby to na pewno lepsza rzecz. A tak: 6,5/10

więcej opinii

ukryj opinie