Jak ja ich kochałem

1. Opinia: Lilianna Lewandowska Opinia dodana: 2021-02-27 Ocena: 6   

   Opinia potwierdzona zakupem

   Opinia dotyczy produktu: ebook

   Czy opinia była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Pozwalam sobie podzielić się z Państwem moją recenzją sporządzoną w dniu 14.11.2020 r. Dzielę się Nią już po obronie Dyplomu, tematem mojej Pracy Dyplomowej : "było: "Budowanie popularności aktorki na przykładzie Jadwigi Barańskiej", a Książka Ta stała się dla mnie Najważniejszym Źródłem do Tejże. -"Kochani!!! W Święto Niepodległości Rano Skończyłam Czytać Nową Książkę Jerzego Antczaka "Jak ja Ich kochałem". Piszę Dopiero Dziś, Bo Zatopiona Jestem Bez Reszty W Pisaniu Pracy Dyplomowej I Nieco Załamana Tym, Że Nie Daje Się Pracować Normalnie, A Tym Samym Moje Wspaniałe Praktyki, Na Które Dzięki Serdecznej Życzliwości Kochanych Ludzi Udało Mi Się Dostać Mam Obecnie Bardziej Teoretycznie, Niż Praktycznie... Mam Jednak Cień Nadziei, Że Pan Jerzy Wybaczy Mi, Że Nie Napisałam Od Razu, Jako Że Bohaterką Mojej Pracy Jest Pani Jadwiga, Najwspanialsza Polska Aktorka Jadwiga Barańska. Ponad Tydzień Temu Przyszła Do Mnie Przesyłka, Która Bez Wątpienia Jest Tą, Która Sprawiłam Mi Największą Radość W Życiu Spośród Wszystkich Innych Jakie Kiedykolwiek Otrzymałam. Dostałam Przepiękny List Dedykacyjny, O Którym Mogę Tylko Za Łukaszem Maciejewskim Powtórzyć, Że Będę Go Przechowywać Jak Relikwię, Jak Skarb Największy I Przepięknie Wydaną Przez Wydawnictwo Axis Mundi, Wspaniałą, W Sztywnej Obwolucie, Z Piękną Szatą Graficzną, Na Przepięknym Papierze Książkę "Jak ja Ich kochałem". Wiedziałam, Że Będzie Przepiękna I Wzruszająca, Bo Kto Czytał "Noce i dnie mojego życia", Ten Zna Pióro Mistrza I Wie Czego Się Spodziewać. W Poniedziałkowy Wieczór Zaczęłam Czytać, Czytam I Piszę Zwykle Nocami, Jakoś Tak Mi To Najlepiej Odpowiada... Na Środę Pozostała Mi Już Tylko CZĘŚĆ SIÓDMA, Bo Trudno Powiedzieć, Że Czytałam, Ja Tę Książkę Pochłonęłam... Przez Pierwszą Noc Zalewałam Się Łzami Nad Wzruszającym Opisem Historii Małego, Kilkuletniego Jureczka Recytującego Wiersz Na Cześć Józefa Piłsudskiego W Jednym Z Rozdziałów - "Pomniku z miłości", Historią Kapitana Izydora Kantora..., Książka Oczywiście Jest Przepiękna, Dalej Poznawałam Ludzi, Których Pan Jerzy Kochał I Którzy Tak Wielkie Role Odegrali W Jego Życiu. Wielu Z Nich Nie Ma Już W Tej Materialnej Postaci, Ale Dzięki Panu Jerzemu Nie Tylko W Swych Dziełach, Na Kartach Historii, W Swych Dokonaniach, Ale Także W "Jak ja Ich kochałem" Żyć Będą Wiecznie. Przypomniały mi się słowa wiersza: -"Nie unikaj nieżyjących już przyjaciół zaklętych w książki i listy to szczątki zapomnianej mowy czasu którą odkrywasz na nowo" z "Nie unikaj" Julii Hartwig. I Jeszcze jeden wiersz "Książka" Ewy Szelburg Zarembiny: -"(...) Książka: zwykłe, papierowe karty, znanych liter czarne, równe rzędy... Zacznij czytać - to tak, jakbyś wkroczył W świat przedziwny: bliski, a odmienny. Te przygody, bohaterskie czyny (coraz inna karta się odwraca) Kto je stworzył i tak zamknął w słowa? czyja to jest, ta ogromna praca? Ile trzeba było wiedzieć, umieć? Jak samemu walczyć, jak się trudzić, Żeby potem wszystko móc opisać, I tak z książką oddać w ręce ludzi...". Po raz Kolejny Przeżywałam Dlaczego Te Wyroki Akademii Filmowej Są Tak Niesprawiedliwe Podczas Przyznawania Oskarów, Bo Co Do Tego, że "Noce i dnie" Powinny Dostać Tę Statuetkę Nikt Nie Ma I Nie Miał Wątpliwości, Również Ci Ludzie, którzy Na "Noce i dnie" Głosowali, Którzy Jako Członkowie Akademii Mieli Prawo Oddania Głosu, Skorzystali Z Niego Wskazując Właśnie "Noce i dnie" I Nie Zmienili Zdania, Choć Wyroki Zapadły Już Wcześniej. Niesprawiedliwość Polega Na Tym, Że Nie raz Decydują Nie Walory Artystyczne I Rozmach Filmowego Obrazu Oraz Talent Reżysera Prezentowanego Na Festiwalu Dzieła, Ale Inne Zgoła Nieartystyczne Czynniki. Koło Zatoczyła Historia Przy Nominacji "Zimnej wojny". "Noce i dnie" - Film Pełen Epickiego Rozmachu Zrealizowany Przez Armię Ludzi Pod Przywództwem Generała Jerzego Antczaka Stał Się Filmową Epopeją Narodową, Z Którą Adaptacja Literackiej Epopei Adama Mickiewicza "Pan Tadeusz" Nie Ma Szans Się Równać. "Pan Tadeusz" to dobry film, a w "Nocach i dniach" jest wszystko... Zawierają One w sobie Nostalgię, Patriotyzm, Piękno Pejzaży, Krajobrazów, Każdej Z Pór Roku Pod Polskim Niebem, Troski, Radości, Szczęście I Rozpacze Bohaterów, Wielkość Najważniejszych Kart Historii I Zwyczajną Codzienność Powszedniego Życia, A Przede Wszystkim Bohaterowie Marii Dąbrowskiej Już Na Zawsze Będą Mieli Twarze, Wizerunki Aktorów Jerzego Antczaka. Ten Film To Arcydzieło, On Sam, Jak I Pozostała Twórczość Jadwigi Barańskiej i Jerzego Antczaka Oraz Niezwykła Wrażliwość Tych Niezwykłych Artystów Sprawiają, Że Z Pośród Tych Widzów, Z Których Każdy Niewątpliwie Czuje, Że To Właśnie Dla Niego Powstał Dany Film Rekrutuje Się Olbrzymia, Kilkumilionowa Armia Miłośników Twórczości Jadwigi Barańskiej I Jerzego Antczaka Rozsiana Po Całej Kuli Ziemskiej. Ludzie W Polsce I Na Całym Świecie Kochają Tę Twórczość, Te Dzieła, Kochają Jadwigę Barańską I Swego Generała Jerzego Antczaka! To Ci Ludzie Nie Wyobrażali Sobie, Że Inne Mogłyby Być Rozstrzygnięcia Plebiscytów Diamentowych Lwów, Mistrza Mowy Polskiej 2016, Czy Na Najwspanialszy Polski Film Wszech Czasów... Wszyscy Ci Ludzie Nigdy Też Nie Będą W Stanie Zrozumieć Niesprawiedliwości Świata, Na Skutek której "Noce i dnie" Nie Otrzymały Oskara, Że Zwycięzcą w 1976 Było "Czarne i białe w kolorze" I Ci Sami Ludzie Nigdy Się Z Tym Faktem Nie Pogodzą. Jednakże Los Sam Potrafi Odpowiednio Rozważać Swoje Wyroki. Cóż Stąd, Że Film Otrzymuje Oskara, Jeśli To Jest Największym Jego Osiągnięciem. Nominacja Do Oskara Sama W Sobie Jest Wielkim Wyróżnieniem, Ale Prawdziwego Oskara, Nie Tego Pod Postacią Złotej Statuetki Lecz Oskara Publiczności - Zbudowanego Z Oddania, Miłości Do Filmu I Twórców, Wzruszeń I Zjednoczenia W Tych Uczuciach Kilku Pokoleń Twórcy Otrzymują Przez Całe Kolejne Dekady Na Salach Kinowych, Od Zbiorowości Tych Widzów, Z Których Każdy Czując Się Tym Jedynym Wybranym, Dla Którego Film Dany Powstał, Ukradkiem, Albo Całkiem Jawnie Ociera Łzę Wzruszenia. Nie sztuka Film Zrobić, Sztuką Jest Nawiązać Więź Z Widzem, Wciągnąć Go W Swój Świat, Wnikając Na Trwałe Do Jego Świata, Sprawić, Że Wraz Z Bohaterami Będzie Głęboko Przeżywał Najtrudniejsze I Najdramatyczniejsze Chwile, A Jednocześnie Będzie Się Czuł Bezpiecznie, Trzymany Od Okrucieństwa Życia W Bezpiecznym Dystansie, Z Czyjąś Przyjazną, Opiekuńczą Dłonią Na Ramieniu, Przeprowadzany Przez Autora Obrazu Trzymającego Dłoń Na Ramieniu Widza, Przez Poznawanie Dramatów Bohaterów, Odnajdowanie Alegorii Do Własnego Życia Bez Narażania Na Bezpośrednie Cierpienie. Kiedy Ogląda Się Sceny Nawały Prusackiej I Pożarów Kalińca, Eksodusu Ludności w "Nocach i dniach" Widz Ma Poczucie, Że W Tym Tłumie Znalazł Się Razem Z Bohaterami, A Jednocześnie Zdając Sobie Sprawę z Tragiczności Chwili, Współprzeżywając Widz Nie Odczuwa Nieprzyjemnego Zagrożenia, Czuje, Że Ktoś Nad Tym Wszystkim Czuwa, czuwa Nad Losem Bohaterów, Nad Samym Widzem. Są Filmy Ze Scenami Wojennymi, które Oprócz Uczuć Takich Jakie Te W "Nocach i dniach" Wyzwalają Wgniatający Widza W Krzesło Strach, Przerażenie, Grozę... Jerzy Antczak Doskonale Zdaje Sobie Sprawę, Że Wybuchów O Mocy Bomby Atomowej Potrzeba, Ale W Uczuciach, A Nie W Okrucieństwie... Wybuchy Są, Ale W Uczuciach, Przeżyciach Bohaterów, Temperaturze Tych Uczuć Towarzyszących Nam Od Pierwszego Do Ostatniego Kadru, W Ujęciach Długimi Obiektywami, Które Jak Sam Mówi: -"Zaglądają Do Duszy" Barbary I Innych Bohaterów. W Tym Filmie Mieści Się Znacznie Więcej, Miłość Do Polskiej Ziemi, Do Każdej Jej Grudy, Do Rosochatych Wierzb I Klekotu Bocianów, Do Każdego Słowa, Do Tej Polskiej Mowy Ojczystej, Którą Sobie Tak Mickiewicz, Słowacki I Norwid Ukochali, Ten Wymieniony Jako Ostatni Mawiał: -"Wszystko Co Wielkie, Jest Wielkie Przez Serce", A W Tym Filmie Mamy Także Wielkie Serce Reżysera, Jego Współpracowników, Jego Słowiańską Duszę, Umiłowanie Sztuki, Wzniosłość Sienkiewiczowską, Śpiewność Muzyki Chopina, Twórczości Moniuszki Zamkniętej W "Śpiewnik Domowy", Niepokoje Grottgera I Rozedgranie Świetliste Chełmońskiego, A Nade Wszystko Impresjonizm - Wrażenia Świetlno-Barwnie-Uczuciowe Tak Poszukiwane Przez Malarzy Tego Nurtu. Malarz Claude Monet Przez Całe Swoje Życie Malował Przede Wszystkim Wschody I Zachody Słońca I Potężny Cykl "Nenufary"... Zawsze Twierdził, Że Nie Ma Dwu Takich Samych Wschodów, Czy Zachodów Słońca, I To Prawda, Ale Monet Też Przez Całe Życie Polował Niemal Na Chwile, By Jak To Określał -"Uchwycić Wrażenie Na Gorącym Uczynku". Reżyserowi "Nocy i dni" "Chwytanie Wrażenia Na Gorącym Uczynku" Udaje Się Tak Mistrzowsko, Że Claude Monet (Dziś tj. 14 listopada Przypada Rocznica Urodzin Malarza) Mógłby Obrazom Filmowym Pozazdrościć Tej Głębi I Perfekcji, Do której Zawsze Tak Dążył. Jerzy Antczak Namalował Najpiękniej Na Taśmie Filmowej Nenufary W Słońcu I Zachód Słońca, Gdy Nie Mające Ochoty Na Współpracę I Karierę Filmową Psy Poszły W Pole, A W Ich Miejsce Pojawił Się As I Po Krótkiej Chwili Negocjacji Podjętej Przez Jerzego Binczyckiego Przyjął Angaż... Oprócz Tego Jest W "Nocach i dniach" Ideał Polskości I Portrety Ideałów Matki I Zakochanej Kobiety W Sztuce. To Przepiękna Opowieść O Dwu Miłościach - Spełnionej, Szczęśliwej, Choć Nie Uświadomionej Z Początku Do Bogumiła I Niespełnionej, Nieszczęśliwej Do Toliboskiego. Maria Dąbrowska Położyła W Powieści Słowa: -"Człowiekowi często zdaje się, że się już skończył, że się w nim nic więcej nie pomieści. Ale pomieszczą się w nim jeszcze zawsze nowe cierpienia, nowe radości, nowe grzechy.". Tak Samo Niezwykłe Są Książki Jerzego Antczaka. Tak W "Nocach i dniach mojego życia", Jak I W "Jak ja Ich kochałem" Odnajdujemy Całą Paletę Wrażliwości, Uczuć, Piękna I Jak To W Życiu Skomplikowania Ludzkich Losów. To Książki, Które Dla Człowieka Myślącego O Związaniu Swego Życia Z Filmem, Czy, Albo Także Teatrem Powinny Stanowić Swego Rodzaju Biblię, Elementarz, Encyklopedię Polskiej Kinematografii. Pochwały Książki Ja Dokonywała Nie Będę, Bo Poeta, Któremu Muszę Teraz Głos Oddać Zrobił To Przed Wielu Laty Znacznie Lepiej. Uczynił To Doskonale W Wierszu "Pochwała książki" Henryk Zbierzchowski Pisząc Te Słowy: -"(...) Przyjaźń przeminie po pierwszym upiciu, Miłość się urwie najkraśniejszej wstążce, Za mało mamy pięknych spotkań w życiu, Lecz najpiękniejsze zawdzięczamy książce. W godzinach smutku, tęsknoty, wesela, Wracamy do niej jak do przyjaciela. Księgo! Tyś źródłem z którego wytryska Strumień człowieczej nieśmiertelnej myśli. Czas przez ruiny idzie i zwaliska, Lecz twego trwania nigdy nie przekreśli. Bowiem się z ducha wiedzie twa potęga - Mijają ludzie, pozostaje księga." W Jednym Jedynym Nie Zgodzić Się Muszę Z Mistrzem Antczakiem, Pan Jerzy W Wielu Miejscach Pisze Z Przekonaniem, Że Wszystko Co Ważne I Wielkie Już Się Zdarzyło, A Jednak Życie Przecież Wciąż Zaskakuje... Sam Pan Przyznał, Że Takim Zaskoczeniem Były Platynowe Lwy, Potem Diamentowe itd. Woody Allen Przyjął Za Swoją Dewizę Zdanie: -"Chcesz Rozśmieszyć Pana Boga, Powiedz Mu O Swoich Planach" I Ja Myślę, Że On Ma Dużo Racji, Bo Jak Przekonuje Jonasz Kofta: -"(...)Zamiast dmuchać na zimne Na gorącym się sparzyć Z deszczu pobiec pod rynnę Trzeba marzyć Gdy spadają jak liście Kartki dat z kalendarzy Kiedy szaro i mgliście Trzeba marzyć W chłodnej, pustej godzinie Na swój los się odważyć Nim twe szczęście cię minie Trzeba marzyć (...) Żeby coś się zdarzyło Żeby mogło się zdarzyć I zjawiła się miłość Trzeba marzyć Książkę Serdecznie Polecam I Jeszcze Raz Z Całego Serca Autorowi Dziękuję Za Przepiękny List I Wspaniałą Książkę, Za Twórczość Będącą Dla Mnie I Milionów Innych Ludzi Największą Księgą Dobra, Piękna I Wiedzy. Na Koniec Powiem Krótko. Pamiętacie Jak Się Przedstawiał Agent W Służbie Jej Królewskiej Mości...??? -"My name is Bond, James Bond" To Ja Skwituję, Że Czytajcie, Bo Autorem Tej Przepięknej Książki Jest Jerzy Antczak, Mistrz Jerzy Antczak!!!"

   Rozwiń »
2. Opinia: Celina Opinia dodana: 2020-12-05 Ocena: 4   

   Opinia potwierdzona zakupem

   Opinia dotyczy produktu: ebook

   Czy opinia była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Opowieść o wędrówkach po rubieżach mojego życia tak można streścić słowami Jerzego Antczaka wspomnienia z życia Jak ja ich wszystkich kochałem. To epicka opowieść o życiu i pracy wybitnego reżysera. Połowa utworu opisuje dzieciństwo i młodość autora, począwszy od Włodzimierza Wołyńskiego, poprzez Częstochowę, Opole, Łódź, Warszawę. Barwna opowieść z Wołynia przeplata się z tragicznym exodusem Polaków ze Wschodu do Polski po wybuchu II wojny światowej. Koleje losu przechodzą jedne w drugie, a towarzyszą im cudowne zbiegi okoliczności, niezwykli ludzie, wydarzenia smutne i radosne. Uderzające jest przyznanie się do tego, że jesteśmy przesadni aż do bólu. Powoduje to ubarwianie opowieści życia pewną baśniowością, samospełniającą się wróżbą, fatalizmem, przeznaczeniem, przed czym nie da się uciec. Czasem doprowadza to do pewnej śmieszności, choćby prośba do nieżyjącej babci Mini o odpędzenie deszczu podczas zdjęć na Majorce. Prośba okazała się mimo wszystko skuteczna. Opowieść o losach życiowych reżysera urywa się w momencie podjęcia studiów i pracy. Relacja skupia się wówczas wyłącznie na informacjach o produkcjach teatralnych, filmowych, zabiegach logistycznych, ludziach, z którymi Antczak współpracował, przyjaźnił się. Tu relacja podbudowana nieodłączną filozofią przeznaczenia staje się nieco inna. Pisząc już z perspektywy czasowej jest już ?uleżana, ucukrowana?, niemal pomnikowo-hagiograficzna. Antczak pisze jako 90-letni człowiek. Nie wstydzi się przyznać do emocji, wewnętrznych rozterek, porażek, błędów, zachwytów. Przyznaje, że robił filmy i teatry telewizji tylko takie, jakie sam chciałby oglądać. Nie tłumaczy się z emigracji, wyborów, mówi o tym, co czuje, w co wierzy. Jest prawdziwy w swoich opowieściach i ocenach. Mówi o swoich kolegach i przyjaciołach w sposób ciepły, z uznaniem, bo chce, jak sam zaznaczył, ocalić ich od zapomnienia, wyrazić wdzięczność tym, którzy towarzyszyli mu w drodze, chce, aby ?pamięć o nich nie znikczemniała?. Jako człowiek dojrzały i myślący ma jednak wiele pytań. Zastanawia go, czy wszystko zrobił, czy wystarczająco kochał, czy zapisał się w wielkiej księdze losu? Wspomnienia Jerzego Antczaka zawarte są w dość obszernej książce, ale czyta się szybko, bo autor umie pisać z epickim rozmachem i ciekawie.

   Rozwiń »

więcej opinii

ukryj opinie