I tu, i tam Henryk Martenka

Recenzje książki: I tu, i tam (2) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Najprościej to ujmując, rzecz jest 0 przekraczaniu granic. Pokolenie Martenki bardzo długo było odcięte od możliwości swobodnego podróżowania. I to, co dla młodych Polaków jest oczywistą oczywistością, to dla pokolenia 40+ otwarcie granic, likwidacja szlabanów i wiz, a przede wszystkim paszport w domu stały się niezwykłą szansą, którą koniecznie trzeba złapać. I wykorzystać. Samemu wszystko sprawdzić, wszystkiego dotknąć i posmakować. Tak jak Martenka w „I tu, i tam", który był i w Angoli, i w Wietnamie, Chile, Meksyku, Brazylii, na Tahiti i na Kanale Panamskim.
   
   Już przywołany przez autora opis smaku fanty wypitej latem 1971 r. na przedmieściach Paryża zapowiada, że nie tylko zobaczymy kawał świata. Ale że też sporo się dowiemy. A i poczujemy smak tego, co najlepsze dla podniebień tubylców i przybyszów. Martenka jest do swoich podróży świetnie przygotowany. Zbyt wiele książek już przeczytał i przemyślał, by marnować czas na turystyczną tandetę.
   
   Miarą oceny książek pisanych po podróżach jest dla mnie to, czego nie ma w przewodnikach turystycznych. I to coś ekstra jest też mocnym punktem tego zbioru reportaży. Martenka znowu okazuje się mistrzem słowa. Kolejny raz potwierdza, że rasowy reporter to taki, który ma zwykle oczy szerzej otwarte i słuch czujniejszy. A gdy na to nakłada się erudycja oraz bogaty i oryginalny język autora, to mamy co czytać. I o czym myśleć. Choćby o „ryngrafie jasnogórskim zawieszonym w hołdzie wdzięczności na szyi Pinocheta przez polskich trzech królów Wołka, Jurka i Kamińskie-go". Gdyby zaś ktoś za tym nie przepadał, to wystarczą mu smakowite opisy ucztowania. Bo chyba warto zaufać gustowi człowieka, który pisze, że „tak zwane azjatyckie jedzenie serwowane w budach w Polsce tak ma się do kuchni wietnamskiej, jak pół litra do półpaśca". I który w Santiago de Chile na własnym podniebieniu przekonał się, że „za 12-15 dolarów można zjeść w dobrej knajpie stek wielkości polskiej dziury budżetowej. Z winem". A w Monachium widział szparagi grube jak kabel elektryczny.
   
   Na finał za Martenka polecam „gorące, delikatne naleśnikowe ciasto, jakim jest obtoczona sporych rozmiarów krewetka, zanurzona w sojowym sosie o smaku złamanym siekaną białą rzodkiewką". Smacznego.

   Recenzja: Tygodnik Przegląd Jerzy Dmański, 2013-05-13

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

2. I jak tu pisać o koledze dziennikarzu, który nie dość, że włada piórem (no dobrze - palcem po klawiaturze) nadzwyczaj sprawnie, ale i gawędziarzem jest wybornym Napisać, że popełnił kolejną dobrą książkę, to jak powiedzieć, że udał Mu się kolejny koncert - wszak Henryk Martenka jest dyrektorem Międzynarodowego Konkursu
   
   Pianistycznego im. IJ.Paderwskiego w Bydgoszczy. Bo Henryk to człowiek wielobarwny i obdarzony wieloma talentami. Przede wszystkim poliglota, podróżnik (efektem dekady jego peregrynacji jest zbiór reportaży podróżniczych „I tu, i tani'), czynny żurnalista, badacz pochodzenia nazwisk Polek i Polaków, miłośnik muzyki ze szczególną atencją ku pianistycznym utworom. Ale od lat kilku Henryk jest głównie dziadkiem. I właśnie z myślą o swoich wnuczętach oraz ich kolegach spiął w jednym tomie 10 lat swojego świata poznawania. A pretekstem po temu były zdjęcia, których tylko część zwykle może pomieścić się przy reportażu w prasie. Poszły więc w ruch fotografie, a wraz z nimi wspomnienia. Jak te z Angoli (pobyt w tym kraju kończył czteroletnią afrykańską przygodę autora) czy z Irlandii (jeszcze sprzed polskiego „potopu").
   
   Czytelnicy znajdą w „I tu, i tam" jednak znacznie więcej, bowiem przez dekadę 2002-12 autor przemierzył kontynenty i z niejednego garnka jadał. Z dzisiejszej perspektywy widać, jak przez ten czas świat się zmienił...
   
   A Henryk Ani o jotę! Z werwą pisze kolejne artykuły, dopina sprawy organizacyjne 9. edycji konkursu pianistycznego i sypie anegdotami: kto jest największym wrogiem podróżujących samolotem Wcale nie terrorysta, ale kilkuletnie dzieci, które zamknięte w ciasnej kabinie z nudów odchodzą od zmysłów, pozbawiając ich równocześnie swoich rodziców i innych towarzyszy niedoli.

   Recenzja: Gazeta Pomorska Alicja Polewska, 2013-04-05

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

więcej recenzji

ukryj recenzje