Gargantua i Pantagruel Francois Rabelais

Spis treści książki

• Gargantua i Pantagruel
• Strona redakcyjna
• Od tłumacza
• Księga pierwsza
• Przedmowa autora
• I. O genealogii i starożytności rodu Gargantui.
• II. Fidrygałki faszerowane, znalezione w starożytnej budowli.
• III. Jako Gargantua jedenaście miesięcy pozostawał w żywocie matki.
• IV. Jako Gargamela, nosząc w żywocie Gargantuę, spożyła wielką dzieżę flaków.
• V. Pogwarki pijackie.
• VI. Jako Gargantua przyszedł na świat w sposób bardzo osobliwy.
• VII. Jakim sposobem Gargantua otrzymał imię i jak zwąchał się z winkiem.
• VIII. Jak odziewano Gargantuę.
• IX. Barwy ubioru Gargantui.
• X. O tym, co oznacza kolor biały i niebieski.
• XI. Młode lata Gargantui.
• XII. O misternych konikach Gargantui.
• XIII. Jak Tęgospust poznał bystrość dowcipu Gargantui po jego wynalazku nowego utrzyjzadka.
• XIV. Jako Gargantua kształcony był przez pewnego teologa w alfabecie łacińskim.
• XV. Jako Gargantuę powierzono innym pedagogom.
• XVI. O podróży Gargantui do Paryża, o ogromnej kobyle, która go dźwigała i jako ta wytępiła wszystkie końskie muchy w okolicy.
• XVII. Jako Gargantua oblał swoje powitanie z Paryżanami i jako zabrał wielkie dzwony z kościoła Najświętszej Panny.
• XVIII. Jako Janotus Berdysz został wysłany w poselstwie, aby skłonić Gargantuę do oddania dzwonów.
• XIX. Przemowa, jaką mistrz Janotus Berdysz wygłosił do Gargantui, aby go skłonić do oddania dzwonów.
• XX. Jako teolog zabrał swoje sukno i jako wszczął proces przeciw sorbonistom.
• XXI. Nauki i obyczaje Gargantui wedle dyscypliny jego profesorów Sorbonosłów.
• XXII. Zabawy Gargantui.
• XXIII. Jako Ponokrates ujął Gargantua w taką dyscyplinę, iż ani godzina w dniu nie szła na marne.
• XXIV. Jak Gargantua spędzał czas, kiedy pora była dżdżysta.
• XXV. Jako między piekarzami kołaczy z Lerny a pasterzami z kraju Gargantui wszczęły się wielkie swary, z których zasię zrodziły się długie wojny.
• XXVI. Jako mieszkańcy Lerny z rozkazania swego monarchy Żółcika, napadli niespodzianie pasterzy króla Tęgospusta.
• XXVII. Jako pewien mnich z Selii ocalił obejście klasztorne od napaści nieprzyjaciół.
• XXVIII. Jako król Żółcik wziął szturmem Skałę Klermoncką i jako niechętnie a z żalem Tęgospust podjął wojnę.
• XXIX. Treść listu napisanego do Gargantui przez Tęgospusta.
• XXX. Jako Ulrych Swędzimir wysłany został w poselstwie do Żółcika.
• XXXI. Przemówienie posła Swędzimira do króla Żółcika.
• XXXII. Jako Tęgospust dla okupienia pokoju kazał oddać kołacze.
• XXXIII. Jako niektórzy wodzowie Żółcika swymi zbyt gorącymi radami wpędzili go w ostateczne niebezpieczeństwo.
• XXXIV. Jako Gargantua opuścił miasto Paryż, aby ratować swój kraj i jak Gymnastes spotkał się z nieprzyjaciółmi.
• XXXV. Jako Gymnastes zgrabnie uśmiercił kapitana Flaczka i innych ludzi Żółcikowych.
• XXXVI. Jako Gargantua zburzył zamek Wedeński i jako przebyli bród.
• XXXVII. Jako Gargantua, czesząc włosy, wyczesał siła kul armatnich.
• XXXVIII. Jako Gargantua zjadł w sałacie sześciu pielgrzymów.
• XXXIX. Jak Gargantua podejmował mnicha, który zabawiał się przy wieczerzy wdzięcznymi pogwarki.
• XL. Dlaczego mnichy są w ohydzie u całego świata i dlaczego jedni mają większe nosy, a drudzy mniejsze.
• XLI. O tym jako mnich uśpił Gargantuę i o jego godzinkach i brewiarzu.
• XLII. Jako mnich dodawał ducha kompanom i jako zawisnął na drzewie.
• XLIII. Jako podjazd króla Żółcika natknął się na Gargantuę i jako mnich zabił kapitana Pukawkę, a potem wpadł w ręce nieprzyjaciół.
• XLIV. Jako mnich pozbył się swoich strażników i jako podjazd Żółcikowy rozgromiono.
• XLV. Jako mnich przywiódł ze sobą pielgrzymów i jako Tęgospust rzekł im roztropne słowo.
• XLVI. Jak Tęgospust ludzko się obszedł z pojmanym rotmistrzem Kogutkiem.
• XLVII. Jako Tęgospust zwołuje swoje legiony i jako Kogutek zabił Krewkosza, po czym sam został zgładzony z rozkazu Żółcika.
• XLVIII. Jako Gargantua obiegł Żółcika w Skale Klermonckiej i jako wytracił armię tegoż Żółcika.
• XLIX. O tym jako Żółcik uciekając popadł w rozmaite nieszczęścia i o tym, co począł Gargantua po bitwie
• LI. Jako zwycięzcy Gargantuiści zostali nagrodzeni po bitwie.
• LII. Jako Gargantua dał zbudować dla mnicha klasztor telemski.
• LIII. Jakim kształtem wzniesiono i uposażono klasztor telemitów.
• LIV. Napis umieszczony na wielkiej bramie Telemy.
• LV. Jak wyglądało mieszkanie telemitów.
• LVI. Jakie było odzienie braci i sióstr telemickich.
• LVII. Jak był ustanowiony sposób życia telemitów.
• LVIII. Zagadka znaleziona w fundamentach klasztoru telemitów.
• Księga druga
• Przedmowa autora
• I. O pochodzeniu i starożytności rodu wielkiego Pantagruela.
• II. O urodzeniu bardzo straszliwego Pantagruela.
• III. O żałobie Gargantui po śmierci żony Badebeki.
• IV. O dzieciństwie Pantagruela.
• V. O czynach szlachetnego Pantagruela w jego latach młodzieńczych.
• VI. Jako Pantagruel spotkał Limuzyńczyka, który kaleczył język ojczysty.
• VII. Jako Pantagruel przybył do Paryża i jakie piękne księgi widział w księgarni św. Wiktora.
• VIII. Jako Pantagruel, przebywając w Paryżu, otrzymał list od ojca swego Gargantui, którego to listu kopia jest załączona.
• XI. Jako Pantagruel spotkał Panurga, którego pokochał na całe życie
• X. Jako Pantagruel sprawiedliwie osądził niezwykle zawiłą a trudną kontrowersję i tak mądrze, iż wyrok jego uznano wspanialszym od sądu Salomona.
• XI. Jako imćpanowie Pocałuj i Powąchaj prawowali się przed Pantagruelem bez adwokatów.
• XII. Jako pan Powąchaj broni swej sprawy przed Pantagruelem.
• XIII. Jako Pantagruel wydał wyrok w sprawie między dwoma szlachcicami.
• XIV. Jako Panurg opowiada swoje cudowne ocalenie z rąk Turczynów.
• XV. Jako Panurg przedstawia sposób bardzo nowy zbudowania murów Paryża.
• XVI. O obyczajach i sposobie życia Panurga.
• XVII. O tym jak Panurg kupował odpusty i jak wydawał za mąż stare baby; oraz o procesach, jakie miał w Paryżu.
• XVIII. Jak jeden wielki uczony angielski chciał przeprowadzić dysputę przeciw Pantagruelowi i jako został zwyciężony od Panurga.
• XIX. Jako Panurg zapędził w kozi róg Angielczyka argumentującego na migi.
• XX. Jako Taumastes wysławiał cnoty i wiedzę Panurga.
• XXI. Jako Panurg rozmiłował się w jednej znamienitej damie paryskiej.
• XXII. Jako Panurg wypłatał damie paryskiej sztukę, która nie wyszła jej na korzyść.
• XXIII. O tym, jako Pantagruel opuścił Paryż, odebrawszy nowiny, iż Dipsodzi zajechali krainę Amaurotów, i o tym, dlaczego mile są tak małe we Francji.
• XXIV. List który przyniósł Pantagruelowi posłaniec od jednej damy z Paryża i wytłumaczenie słówka wyrytego wewnątrz pierścienia.
• XXV. Jako Panurg, Karpalim, Eustenes i Epistemon, towarzysze Pantagruela, bardzo zmyślnie przyprawili o zgubę sześćset sześćdziesiąt jazdy.
• XXVI. Jako Pantagruelowi i jego towarzyszom obmierzło solone mięsiwo i jako Karpalim ruszył na łowy, aby zdobyć świeżą zwierzynę.
• XXVII. Jako Pantagruel wzniósł trofej na pamiątkę ich dzielności, Panurg zaś drugi na pamiątkę zajączków, jako z pierdnięcia Pantagruelowego poczęli się mali człowieczkowie, a z bździn małe kobietki, i jako Panurg złamał gruby kij na dwóch szklankach.
• XXVIII Jako Pantagruel bardzo osobliwym sposobem odniósł zwycięstwo nad Dipsodami i Olbrzymami.
• XXIX. Jako Pantagruel rozgromił trzystu olbrzymów uzbrojonych w kamienie ciosowe i Wilkołaka, ich hetmana.
• XXX. Jak Epistemon, który miał uciętą głowę, ozdrowiał dzięki sztuce Panurga i jakie przyniósł wieści o diabłach i potępieńcach.
• XXXI. Jako Pantagruel wszedł do miasta Amaurotów i jako Panurg wyswatał króla Anarcha i zrobił go roznosicielem tatarskiego sosu.
• XXXII. Jako Pantagruel pokrył językiem całą armię i co autor ujrzał u niego w gębie.
• XXXIII. Jako Pantagruel zachorował i w jaki sposób przyszedł do zdrowia.
• XXXIV. Zakończenie niniejszej księgi i uniewinnienie się autora.

pokaż cały spis treści

ukryj recenzje