Serotonina

Houellebecq utalentowany z pewnością jest, dlatego udowadnianie jego warsztatu nie jest konieczne. Pytanie, które powinno nasuwać się czytelnikom jego powieści, jest również oczywiste - czy autor Serotoniny jest w stanie zaproponować światu coś nowego i świeżego? Chciałoby się powiedzieć, że tak, jednak równie zasadna jest krytyka jego twórczości, pokazująca, że posługuje on się tym samym szablonem charakterologicznym, przy pomocy którego tworzy swoje postaci. Zazwyczaj jest nim mężczyzna w średnim wieku, bądź wkraczający w ten okres, targany przez depresje i poczucie beznadziei. To, co zmienne, to otoczenie i miejsce akcji. Uważam jednak, że jest to powierzchowne odczytywanie Houellebecqa. Tak, oczywiście główni bohaterowie jego książek są do siebie podobni, ale najważniejsze jest to co dzieje się między wierszami jego dzieł. A możemy odnaleźć w nich niebotyczną liczbę wątków - krytykę miejskiego kapitalizmu, paniczne poszukiwanie ładu na świecie, kruchość naszego przywiązania do wolności. I wreszcie, tak jak jest to w przypadku Serotoniny, hołd ku czci miłości, bo czyż Labrouste - bohater tej powieści - nie stacza się w rejony dalekie od człowieczeństwa przez przekonanie o stracie czegoś, co mogło być fundamentem jego egzystencji? Patrząc na czyny tej postaci można, albo nawet należy zwrócić uwagę, że jego uczucie do byłej partnerki przerodziło się w coś patologicznego, jednak najważniejsze w tym przypadku jest poczucie utraconej szansy na coś głębszego niż tylko wystawne kolacje, drogie samochody i codzienne przyjemności. A tym, którzy chcą zbyć literaturę Michela Houellebecqa, jako powtarzającą wspomniany już wątek "zgorzkniałego mężczyzny", przytoczę słowa Witolda Gombrowicza. Oceniając "Człowieka zbuntowanego" Alberta Camus, Gombrowicz poddał w wątpliwość istotny aspekt literatury moralizatorskiej. Problem, który postawił Gombrowicz sprowadzał się do podmiotu, który dokonywałby moralnych ocen. W przypadku, o którym pisał autor Ferdydurke, nie był to Albert Camus, ale abstrakcyjna szkoła myślenia, którą tylko posługiwał się ten pisarz. W jego ocenie nie było w niej indywidualizmu, który jest obowiązkiem każdego twórcy. Dlatego dorobek Houellebecqa może być oceniany różnie, ale nie sposób odmówić jej autentyczności. Kreuje on głównie męskie postacie o pewnych problemach, ale jakże miałby robić inaczej jeśli sam jest mężczyzną, a więc poznał najlepiej samego siebie. Od razu nasuwa się dalsza część tego wywodu, sprowadzająca się do prostego pytania, o czym innym może pisać ktoś, kto w życiu poznał głównie rozpacz, smutek i brak sensu? Miejmy tylko nadzieje, że w przypadku Michela Houellebecqa jest to tylko kreacja fikcji literackiej, a nie opis swojego stanu ducha. W każdym razie, bez względu na źródło jego inspiracji, wychodzi mu to znakomicie. #8UrodzinyEbookpointKonkurs