Długie beskidzkie noce

Izabela Skrzypiec-Dagnan, z wykształcenia jest historyczką sztuki, pracuje w Muzeum Okręgowym w Nowym Sączu. W 2019 roku zadebiutowała powieścią ?Świetnie się bawię w twoich snach?, kolejne wydała w 2021 ?Kwietniowe deszcze, słońce sierpniowe? i 2022 ?Długie beskidzkie noce?. Oprócz twórczości pisarskiej zajmuje się pisaniem ikon, malowaniem, literaturą. Akcja jej utworów toczy się w Beskidach, magicznej krainie, która jest pełnoprawną bohaterką powieści. To napisana pięknym językiem powieść o utraconej miłości. Jaśmina Mazur wraca z synami w Beskidy do swojego domu, gdzie boryka się z traumą porzucenia. Samotna, poturbowana psychicznie opłakuje utraconą miłość, stara się wyjść z depresji, zapomnieć. Proces ?zdrowienia? następuje znacznie wolniej niż by chciała. Wiele osób ofiarowało jej swoją pomoc, ale nikt nie zrobił tego w sposób, jaki potrzebowała. Pocieszanie słowami wprawiało ją we wściekłość. Wiele musiała zrozumieć, by wyjść z życiowej burzy. Autorka bardzo subtelnie, bez natrętnego dydaktyzmu wprowadza sposoby na wprowadzenie zmian po burzliwych przejściach. Trzeba je porzucać z wdzięcznością, dziękując, że się skończyły. Kolejnym, krokiem jest przekierunkowanie (metanoia), czyli zmiana sposobu myślenia. Należy przekierować uwagę z tego, co się utraciło, na to, co się ma w danej chwili. Może nie jest to nic nowego, ale konstrukcja fabuły nawiązuje do romantycznych wzorów miłości. We współczesnych czasach odzieramy się z romantyzmu, wszystko robimy w pośpiechu. Romantyczna historia Jaśminy kończy się dopiero po kilkudziesięciu latach wraz ze śmiercią Konrada. Przychodzi mi do głowy klasyk romantyzmu ? Mickiewicz i wiersz Do M. Precz z moich oczu! posłucham od razu, Precz z mego serca! i serce posłucha, Precz z méj pamięci! Nie! tego rozkazu Moja i twoja pamięć nie posłucha. Tak w każdém miejscu i o każdéj dobie, Gdziem z tobą płakał, gdziem się z tobą bawił, Wszędzie i zawsze będę ja przy tobie, Bom wszędzie cząstkę méj duszy zostawił. Lektura powieści Izabeli Skrzypiec-Dagnan jest idealną lekturą dla każdego. Kończy się pogodnie, chciało by się napisać happy-endem, ale odkłada się ją z przekonaniem, że życia nie warto odkładać na później. W życiowych burzach można wzmocnić się przez nawiązywanie dobrych relacji, wykonanie zwrotu (matanoi) we właściwym momencie. W zakończeniu powieści jest znamienna fraza - każdy kocha jak umie, ale niektórzy nie umieją wcale. Ale czasem można spotkać pokrewną Mickiewiczowi duszę, która nie może uwolnić się od przeszłości.