Czas drogi Patrick Leigh Fermor

1. Opinia: Henryk Opinia dodana: 2024-01-06 Ocena: 6   

   Opinia potwierdzona zakupem

   Opinia dotyczy produktu: ebook

   Czy opinia była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)
   Opinia dodana w ramach konkursu Zaczytani2024

   Książka "Czas drogi" Patricka Leigh Fermora swoim tytułem oddaje jego dwoistość, gdyż z jednej strony życie jest drogą, w tym przypadku życie autora, a z drugiej strony jest prawie dosłownym zapisem jego wrażeń z wędrówki z Anglii do, a w zasadzie w kierunku, Konstantypola. Mogę powiedzieć za autorem, że leżałem zanurzony w jednej z owych przedłużających się chwil zachwytu, którymi moja podróż usiana była niczym gwiazdami z tą książką i marząc już o następnej.

   Rozwiń »
2. Opinia: Celina Opinia dodana: 2022-02-25 Ocena: 4   

   Opinia potwierdzona zakupem

   Opinia dotyczy produktu: ebook

   Czy opinia była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Piesza podróż młodego Anglika Patricka Leigh Fermora przez Europę do Konstantynopola rozpoczęta w grudniu 1933 roku to temat książki Czas Drogi. Samotna wędrówka po przyjeździe z Londynu zaczęła się w Holandii. Dokładna relacja dotyczyła wędrówki wzdłuż Renu i Dunaju. Chłopak wędruje z tomem poezji Horacego, co już wskazuje na podjęcie szalonej przygody, osobistego wyzwania, by afirmować życie w danym momencie. Jako młody człowiek nie stroni od życiowych atrakcji, kontaktów z ludźmi, okazji do dobrego jedzenia czy trunków. Zbierając wrażenia i snując refleksje, Patrick zapisuje je w swoim pamiętniku, który stracił wraz z plecakiem w Monachium. Wspomnienia spisał dopiero kilkadziesiąt lat później (1977) i są już przefiltrowane przez czas i doświadczenia życiowe. Musiał polegać głównie na własnej pamięci i późniejszych zapiskach. Jego rozważania dotyczą głównie sztuki i historii średniowiecznej, a wizja historii jest skomasowana i podawana wrażeniowo. Z tego tytułu trzeba wspomagać się podczas czytania innymi źródłami, jeśli nasze rozeznanie w historii Europy nieco szwankuje. Wydaje się czasem, że odwiedzane miejsca były tylko przyczynkiem do głębszych rozważań np. o historii powstania Ringu w Wiedniu, o Żydach w Bratysławie i ich języku, o historii zamków i ich mieszkańców nad Renem czy Dunajem, czy o architekturze. Przy dość rozbudowanych dywagacjach (choćby pobyt w Pradze) poczucie wędrówki rozmywa się. Dzieje się tak, kiedy wędrowca zatrzymuje się i wygodnie spędza czas wśród znajomych w doborowym towarzystwie. Opowieść jego jest zbyt finezyjna jak na powieść w stylu łotrzykowskim, ma wiele wdzięku i lekkości w prowadzeniu narracji. Niesamowita jest łatwość autora w nawiązywaniu kontaktów z różnymi ludźmi i niezmierna życzliwość, z jaką się spotykał. Podziwiać można tez jego łatwość przyswajania języków obcych. To jeszcze bezpieczna Europa, pełna ludzi otwartych i szczerych. Mnie osobiście żal, że niewiele tu jest opisów zwykłych miejsc i życia mieszkańców. Autor przekuwa odbierane miejsca i ludzi na wykłady o historii i sztuce, czym niekoniecznie żyli wówczas prości ludzie spotykani na trasie. Dopasowuje miejsca do historii, własna opowieść o samej drodze czasem zanika, jakby o niej zapominał. W Europie jeszcze nie szerzy się strach przed wojną. Jeszcze panuje horacjańska radość. Odniesienia do mijanych miejsc są najczęściej tłem potrzebnym do oddania kolorytu lokalnego, egzotyką odbieraną, jak na Anglika przystało, na wzór utworów Kiplinga. Wszelkie doznania są indywidualną percepcją świata młodego i wykształconego Anglika. Ciekawe pod tym względem są niewielkie fragmenty z odnalezionego cudem po wojnie pamiętnika. Wtedy opisy mijanego świata urzekają pięknymi opisami. Bezsprzecznym walorem wspomnień jest wszechobecny zew włóczęgi, kapitalna żywiołowość i młodość ufna w to, że z Nieznanym i Obcym zawsze można się zmierzyć. Wszak obrany za duchowego przewodnika Horacy radził zawierzyć Fortunie i łapać dzień, bo jutro niepewne. Doskonale oddaje to znana Pieśń I, 11: Więc łap dzień każdy, a nie wierz ni trochę W złudnej przyszłości obietnice płoche. (przeł. H. Sienkiewicz) Lub równie pięknie w innym tłumaczeniu: Za obecność nadzieją nie wylatuj dalej; Mówim - a tu ucieka wiek nasz, życie krótsze - Co dziś jest, chwytaj, mało polegaj na jutrze. (tłum. Lucjan Siemieński)

   Rozwiń »

więcej opinii

ukryj opinie