Cyngiel śmierci

James Bond powraca!

Książki o Jamesie Bondzie sprzedawano na całym świecie w milionach egzemplarzy. Anthony Horowitz podarował czytelnikom powieść, równie dobrą co wcześniejsze dokonania samego Iana Fleminga. Bond pióra Horowitza to 007 w 100 procentach, pełen brawury i akcji, doprawiony szczyptą luzu, ale i elegancji. Zawsze na czas, choć w najmniej oczekiwanym momencie. Tym razem agent wraca do Londynu po pokonaniu Aurica Goldfingera. Towarzyszy mu piękna i niebezpieczna Pussy Galore, która pomogła mu odnieść zwycięstwo. Tymczasem nasila się rywalizacja naukowo-techniczna między Związkiem Radzieckim a Zachodem. Smiersz planuje akcję sabotażową podczas wyścigów samochodowych w Niemczech Zachodnich. Bond przypadkowo widzi spotkanie rosyjskiego kierowcy na usługach Smierszu z tajemniczym koreańskim milionerem i dochodzi do wniosku, że jest to ledwie wstęp do nowego planu radzieckiej organizacji. Milioner-sierota, ofiara wojny koreańskiej, ma osobiste powody, by przyłożyć rękę do ostatecznego upadku Stanów Zjednoczonych. Czy pomoże Rosjanom rozgromić Zachód? Akcja książki toczy się błyskawicznie w otoczeniu szybkich samochodów, pięknych kobiet i nie znających litości złoczyńców. Cyngiel śmierci z pewnością nie zawiedzie fanów przygód agenta 007.

(…) James Bond otworzył oczy. Była dokładnie siódma – nie musiał spoglądać na budzik stojący przy łóżku, by o tym wiedzieć. Poranne promienie słońca po omacku szukały drogi przez szpary między zasłonami. Kwaśny posmak w ustach mógł oznaczać tylko jedno, o jedną whisky za dużo poprzedniego wieczoru. O której właściwie poszedł do łóżka? Musiało być dobrze po północy. A „do łóżka” to nie to samo, co „spać”.
– Która godzina? – spytała cichym, sennym głosem kobieta leżąca u jego boku.
– Siódma. – Bond sięgnął ku niej i najpierw pogładził jej czarne włosy, przycięte krótko nad karkiem, a potem zjechał palcem nieco niżej.
– Daj spokój, James. Muszę jeszcze pospać. Za wcześnie dla mnie.
– A dla mnie nie.
Wyskoczył z łóżka i poszedł do łazienki. Jedną z osobliwości apartamentu, który zajmował w tym przebudowanym domu przy King’s Road w Chelsea, pamiętającym czasy regencji, był fakt, iż doskonale oświetlona, wyłożona białymi kafelkami główna łazienka była dokładnie tej samej wielkości, co sypialnia. Możliwe, że jedno z tych pomieszczeń było zbyt małe, a drugie zbyt wielkie, lecz Bond przywykł do tego i nie widział powodu, żeby cokolwiek zmieniać, marnować czas na dyskusje z architektami i budowlańcami tylko po to, by dopasować się do konwencji. Wszedł do oszklonej kabiny prysznicowej i odkręcił kurek. Jak każdego ranka stał przez pięć minut najpierw w strumieniu bardzo gorącej, a następnie lodowato zimnej wody (…)