- Ur. 12 grudnia 1823 r. w Wilnie
- Zm. 28 lipca 1883 r. w Krakowie
- Najważniejsze dzieła
- Emisariusz (1848), Chłopi arystokraci (1850), Uczta wyzwoleńca (1862, pełne wyd. 1908), Pieśni zbudzonych (1863), Emigracja chłopska (1876), W Tatry (1876), Kościuszko pod Racławicami (1881)
Poeta, dramatopisarz (pseudonimy literackie: Kazimierz Góralczyk, W.A.
Lassota), wydawca, tłumacz, działacz ludowy. Jego rodzina wywodziła
się z Austrii, przybyła do Polski za panowania Augusta II w XVIII w.;
pradziad Władysława, Johann von Anschütz, chorąży wojsk saskich,
otrzymał polskie szlachectwo, herb Ancuta i urząd skarbnika
brzeskiego; dziad, Jan Anczyc zginął w powstaniu kościuszkowskim
(1794), zaś ojciec, Zygmunt Anczyc, był sławnym aktorem,
dramatopisarzem i dyrektorem teatru w Krakowie, zaś matka aktorką
wileńską. Władysław Anczyc, brał udział w powstaniu krakowskim (1846)
i walkach Wiosny Ludów (1848); spędził rok w więzieniu austriackim. Z
wykształcenia farmaceuta (tytuł magistra uzyskał na UJ, był adiunktem
katedry Chemii i Farmacji), nigdy nie pracował w tym zawodzie. Od 1848
roku zaangażował się w działalność publicystyczną, w latach 50.
związał się ze środowiskiem warszawskim, był działaczem Towarzystwa
Rolniczego w Królestwie Polskim (1858-1861), w 1863 r. założył i
redagował w Warszawie czasopismo ,,Wędrowiec" oraz tajne czasopisma
,,Kosynier" i ,,Partyzant", propagując ideę zbrojnej walki o
niepodległość Polski, a także (w latach 1858-1867) pisma ,,Kmiotek" i
,,Przyjaciel Dzieci", realizując postulat pracy u podstaw. Anczyc był
autorem zbioru pieśni patriotycznych (cykl Pieśni zbudzonych z 1863 r.
zawiera słynny Marsz strzelców), cieszących się dużą popularnością
dramatów historycznych, bajek i przedstawień dla dzieci, publikacji o
przeznaczeniu edukacyjnym (m.in. elementarza z 1862 i 1869 r. oraz
Dziejów Polski w dwudziestu czterech obrazkach). Wróciwszy do Krakowa,
został w 1875 r. właścicielem drukarni (wykupionej od Ludwika
Gumplowicza; po wielu przekształceniach działającą właściwie
nieprzerwanie do dziś). Od lat 60 XIX w. był związany również z
Podhalem, przyczyniał się do popularyzacji Tatr i Zakopanego poprzez
artykuły, odbywał wędrówki turystyczne po Tatrach z Tytusem
Chałubińskim, w 1877 r. został wiceprezesem Towarzystwa Tatrzańskiego.
