Novalis

Hen­ryk Ofter­din­gen Oto bór taj­ny, kę­dy w szczy­tach je­dli  Po­gwa­ry wio­dą bo­gi puszcz od­wiecz­ne,  Kę­dy na pu­st­ce, z da­la od osie­dli,  Na gra­niach wi­chry się skłę­bia­ją sprzecz­ne;  Gdzie drze­wiej ci­che, bo­sko-nie­bez­piecz­ne  O śmier­ci ja­sne roz­ho­wo­ry wie­dli  Du­sza i słoń­ce, bo­żek pur­pu­ro­wy,  Nim noc im zwi­ła wie