Śladami Emmy

Zagadka zaginięcia sióstr

Śladami Emmy to porywający thriller, w którym Wendy Walker kreśli intrygujące portrety psychologiczne poszczególnych postaci. Przed trzema laty pewnej nocy znikają siostry Tanner: piętnastoletnia Cass i siedemnastoletnia Emma. Trzy lata później Cass powraca sama. Dziewczyna ujawnia w jaki sposób doszło do porwania. Opowiada o zdradzie oraz o tajemniczej wyspie, na której obie były przetrzymywane. Podaje informacje, które mają pomóc w odnalezieniu jej siostry. Jednak dla psychiatry sądowego dr Abby Winter coś tu się nie zgadza. Szybko zdaje sobie sprawę, że elementy układanki nie układają się w logiczną całość. Przyglądając się wnikliwie tej dysfunkcyjnej rodzinie, odkrywa relacje, w których naruszane są granice, a kontrolę sprawuje narcystyczny rodzic. Powrót jednej z sióstr może zwiastować dramatyczne wydarzenia.

(…) Wierzymy w to, w co pragniemy wierzyć. Wierzymy w to, w co potrzebujemy wierzyć. Może nie istnieje różnica pomiędzy pragnieniem a potrzebą. Nie wiem. Wiem za to, że prawda może się nam wymykać, czaić się poza naszym polem widzenia, ukrywać się za uprzedzeniami w naszych złaknionych spokoju sercach. Zawsze jednak tam jest, jeśli otworzymy oczy i spróbujemy ją dostrzec. O ile naprawdę postaramy się ją zobaczyć.

Trzy lata temu, gdy zniknęłyśmy z siostrą, nie było nic, prócz zaślepienia.

Samochód Emmy znaleźli na plaży. W środku, na siedzeniu kierowcy, znaleźli jej torebkę. W torebce były kluczyki. Jej buty znaleziono przy brzegu. Niektórzy sądzili, że pojechała tam na imprezę albo spotkać się z przyjaciółką, która się nie zjawiła. Myśleli, że pojechała popływać. Że utonęła. Może to był wypadek. Może samobójstwo.

Wszyscy byli przekonani, że Emma nie żyje.

Jeśli chodzi o mnie, to… no cóż, to nie było aż takie proste.

Kiedy zniknęłam, miałam piętnaście lat. W tym wieku Emma nigdy nie zabrałaby mnie na plażę. Chodziła do ostatniej klasy szkoły średniej i tylko bym jej przeszkadzała. Moja torebka została w kuchni. Na plaży nie znaleziono niczego, co należałoby do mnie. Według matki z domu nie zniknęły nawet żadne moje ubrania. A matki przecież wiedzą takie rzeczy. Prawda?

W samochodzie Emmy znaleziono jednak mój włos i niektórzy się tego uczepili, choć przecież mnóstwo razy wcześniej byłam w jej samochodzie. Uchwycili się tego, bo jeśli nie pojechałam z Emmą na plażę, jeśli nie utonęłam tamtej nocy w oceanie, być może śpiesząc jej na ratunek, to gdzie byłam? Niektórzy musieli wierzyć, że nie żyję, bo zastanawianie się nad tym było zbyt trudne (…)

                                                                                                          Fragment książki