30 sekund

Piekło kobiet

30 sekund to niezwykle ważna książka Sylwii Kubryńskiej. Donośny głos w stale obecnej dyskusji o prawach i ograniczeniach kobiet. Jest to powieść stanowiąca zapis doświadczeń współczesnych polskich kobiet. Maria jest nastolatką, gdy jej chłopak żąda „dowodu miłości”. Trzydziestosekundowe doznanie odbije się echem w przyszłości. Wiele lat później kobieta trafia na terapię grupową, gdzie odsłania kulisy swojej traumy. To, co do tej pory wydawało się „tylko” tragedią, okazuje się przedsionkiem piekła. Wiktor to agresywny i pewny siebie mężczyzna. Na skutek bójki z policjantami trafia do aresztu, a następnie do ośrodka terapeutycznego. Tam odkrywa, że dotykające go problemy są konsekwencjami wyborów, których dokonał. A ściślej mówiąc: konsekwencjami odebrania wyboru kobietom. W książce pojawiają się autentyczne fragmenty listów od tych, które zapragnęły opowiedzieć światu swoje historie. Historie, które wydarzyły się naprawdę.

(…) I co? To już wszystko?

Całe to wielkie zamieszanie, ta dławiąca sprawa, tysiące razy przegadana w licealnych toaletach, wymyślona na dziesiątki sposobów, nastrojów, okoliczności, to to?! To właśnie tak? Ile to trwało? Minutę? Pół?

Maria jechała autobusem do szkoły. W autobusie kuliła się jak jeż, cała napięta i czujna, żeby nikogo znajomego nie spotkać, żeby nikt nawet słowem nie zaburzył jej samotności, jedynego bezpiecznego stanu, w jakim może znaleźć się młoda kobieta. „Chcę być sama” – powtarzała w duchu, wbijającwymownie wzrok w okno, a raczej gdzieś poza nie, gdzieś wysoko, ponad lasem, nad chmurami. Często tak było, choć nigdy aż tak. Często uciekała od przypadkowych spotkań, od nic nieznaczących gadek w stylu: co słychać, niezręcznej wymiany zdań lub – co najgorsze – niekończących się wynurzeń napotkanej osoby, które ją nudziły, kłopotały, a przede wszystkim zabierały cenne minuty samotności. Tym razem to nie było zwykłe unikanie spotkań. To była paniczna, rozpaczliwa ucieczka od świata, od konfrontacji z ludźmi żywymi, nie daj Boże szczęśliwymi, ich ekstrawertycznej potrzeby opowiadania o sobie, swoich WIELKICH sprawach, co u ciotki, co u Werki, co w szkole. Kto co powiedział, komu doniósł, kto jest świnią, kto jest spoko. Nie miała siły, nie miała słów, nie miała oddechu. W ustach suchy piach, pragnienie wody, zanurzenia się, utopienia. Głowa ją bolała od rana, a raczej od tamtej chwili, pieprzonych trzydziestu sekund (…)

                                                                                                          Fragment książki