Lupus Jens Henrik Jensen

Recenzje książki: Lupus (15) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Niels Oxen zaszywa się w mieszkaniu na przedmieściach Kopenhagi i po sprawie Danehofu próbuje wrócić do normalności. Chodzi na terapię, odbudowuje relacje z synem i unika starych znajomych. Ale do czasu, bo pewnego dnia zjawia się Alex Mossman. Proponuje byłemu komandosowi małe zlecenie na Jutlandii. Początkowo Niels nie chce się zgodzić, jego podejście zmienia chęć spędzenia czasu z synem oraz informacja o uchwyceniu dwóch osobników wilka w pobliżu gospodarstwa do którego wysyła go Mossman. Kiedy usłyszałam, że zostanie wydania na polskim rynku wydawniczym czwarta książka z Oxenem to z jednej strony bardzo się ucieszyłam, a z drugiej bałam się że będzie podobnie jak z trylogią Millenium - takie napisanie niby nie kontynuacji, ale bohaterowie ci sami, tak dla napisania by kasa się zgadzała. A tu jednak niespodzianka! Akcja do jakiej przyzwyczaił nas autor w poprzednich książkach, w Lupusie nie ustępuje ani na milimetr swoim poprzedniczkom. Klimat książki sprawia wrażenie chłodnego i wyważonego, natomiast intryga i spisek wylewają się z każdej strony. Autor cofnął się do roku 1963, kiedy to przyjaciółka Oxena Margarethe Franck straciła nogę. Ale spokojnie- akcja toczy się tu i teraz,a wspominki z 63' nie grają pierwszych skrzypiec. Fabuła opiera się oprócz powrotu Oxena do normalności na poszukiwaniu powiązań tych wydarzeń, w których ucierpiała Margarethe do działań organizacji "Lupus", na której trop wpadł Mossman, podczas przeszukiwania dokumentów Danehofu. Tak jak i w poprzednich częściach wprowadzenie do akcji trwa długo, autor szczegółowo opisuje powiązania oraz wszelkie istotne wątki. Z pozoru taki zabieg długiego rozbiegu może wydawać Wam się nudny, ale nic bardziej mylnego! Autor tak umiejętnie nas prowadzi przez całą historię, że ani się obejrzycie a już będziecie na ostatnich stronach. W sumie z jego książkami jest jak z chodzeniem po górach- mozolnie i nieraz długo wychodzi się na szczyt, a zejście już pokonujecie raz dwa. Z jednej strony możecie czytać tą książkę oddzielnie, bo nie ma spoilerów do poprzednich części. Natomiast jeśli ja miałabym Wam doradzić, to lepiej poznać całą historię Nielsa od podszewki, zaprzyjaźnić się (bądź nie) z postaciami, poznać powody przez które bohaterowie są tacy jacy są. Zdecydowanie polecam cały ten cykl. Dla mnie bomba, czytało się mimo objętości szybciutko. 8,5/10

   Recenzja: https://linekwksiazkach.blogspot.com/ Paulina Bugiel

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

2. Obiecałam sobie, że dzień spędzę z Gemmą Woodstock, ale Oxen tak mnie wciągnął, że sorry, Gemma. Odkąd przeczytałam "Zanim zawisły psy", stałam się gorącą fanką Oxena. Uwielbiam skandynawskie kryminały, a Jensen jeszcze nigdy mnie nie zawiódł. W "Lupusie" wraca do Jutlandii, wilków, legendy człowieka-cienia od lat poszukiwanego przez Mossmana i oczywiście tego najważniejszego, byłego komandosa cierpiącego na PTSD, Nielsa Oxena. Czy polecam? Oczywiście! Bezapelacyjnie 10/10

   Recenzja: magdalena_czmochowska_autorka

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

3. Jak miło się rozczarowałam, gdy okazało się, że trylogia Oxen Jensa Henrika Jensena powiększyła się o tom czwarty Lupus. Mówię wam, nadciągają złe czasy. (s. 85) Nieistniejąca organizacja Danehof sterująca życiem politycznym w Danii powraca echem. Były szef Policyjnej Służby Wywiadowczej Axel Mossman wyciąga weterana Nielsa Oxena z jego mieszkania i monotonii życia przerywanej rzadkimi wizytami syna. Proponuje mu wyjazd na Jutlandię. Zadaniem komandosa jest poszukać zaginionego Poula Hansena, emerytowanego szefa departamentu. Wspomina mu także o organizacji Lupus. Początkowo Oxen nie przyjmuje zadania, ale działa na własną rękę. Wkrótce z ich radarów znika Margrethe Franck. Wraca jej dawna sprawa, kiedy zabiła bandytę i straciła nogę. Pozornie proste zadanie komplikuje się coraz bardziej i prowadzi byłego komandosa do odkrycia prawdy o przeszłości przyjaciółki, groźnej i tajemniczej prawdy. Tymczasem po wyjściu z więzienia zostaje napadnięty bezwzględny Libańczyk Idris Nassar i zamieniony w kadłubek. Akcja cofa się do XII 1963 roku, kiedy to zostaje uprowadzona rowerzystka, śliczna Agnethe. Czy Lupus istnieje? (s. 90) Dania słynie z baśniopisarza Hansa Christiana Andersena, lecz Lupus to właśnie taka bajka na opak, gdyż nie ma w niej nic bajkowego. Nic oprócz lasu i wilków – lupus canis. Autor wprowadził do powieści prawdziwą historię o powrocie wilka do Danii. Oprócz prawdziwych wilków są i te w ludzkiej skórze – Lupus, tajna organizacja służąca pomocą, wymierzająca sprawiedliwość poza systemem, gdy Temida coś przeoczyła. Oxen w amoku wilczej gorączki tropi wilki w naturze i wśród ludzi. Kto zastawia sidła na wilki? Na kogo one polują? Gonitwa za cieniem wilka trwa… Wszystko brzmiało tak cholernie znajomo. (s. 21) Ponownie spotkałam się z Nielsem Oxenem, Margrethe Frnack i Axelem Mossmanem. Niezapomniane trio! Mossman to połączenie determinacji i inteligencji. Jego wybitny potencjał szarych komórek, sposób bycia, zamiłowanie do patosu, anglofilskie inklinacje i podwójna gra czynią z niego intrygującą osobowość. Jego jednoosobowym oddziałem specjalnym jest Oxen, który cały czas boryka się z traumą i koszmarami. Nie wychodzi mu nawiązywanie relacji z nastoletnim synem. Za każdym razem podziwiam jego niezwykłą inteligencję i intuicję, wirówkę myśli, rozpracowywania wszystkiego po swojemu, walkę i zanurzanie się w sobie, w łowcy. Ci dwaj, choć są świetni w zbieraniu informacji, to jednak bywają nieudolni i nieuważni. Mają swe role do odegrania w historii uratowania przyjaciółki. Margrethe rzadko występuje, za to głównie w sytuacjach zagrożenia. Nie mniej czuć jej determinację, gotowość bojową, irytację i miłość do… aut i zegarka. Każda z tych postaci jest prawdziwa z krwi i kości. Wabi swoją osobowością, czasem irytuje, ale jest godna podziwu jako człowiek i fachowiec w swej dziedzinie. Na uwagę zasługują pozostałe kreacje bohaterów, także czarne charaktery. Poruszyła mnie historia Tobiasa i Agnethe. Trudno jest odróżnić przyjaciela od wroga i wskazać prawdziwego diabła. Taka bajka na opak. (s. 98) Lubię styl autora, obrazowo prowadzoną narrację, akcję zaskakującą w swych zwrotach, wielowątkowość zawiłej fabuły, która wymaga ode mnie uważności i prywatnego śledztwa. Prowadzone równolegle wątki czasem się krzyżują, innym razem rozmijają, ale wszystkie biegną do nieoczekiwanego zakończenia. A w tym wszystkim dwie rodziny wilków. Autor wyjaśnia wszelkie niewiadome, zamyka wszystkie wątki i pozostawia czytelnika usatysfakcjonowanego, spełnionego czytelniczo. Mimo dużej objętości, książkę dość szybko przeczytałam – krótkie rozdziały, wciągająca fabuła policyjno-wywiadowczo-przyrodnicza, charyzmatyczni bohaterowie i lasy. Niezmiernie jestem pod wrażeniem wyobraźni Jensa Henrika Jensena mocno osadzonej w duńskiej rzeczywistości, jego umiejętności plecenia rozbudowanych i intrygujących wątków oraz budowania nietuzinkowych postaci. Bo moja historia to opowieść o cieniu. (s. 81) Czy na pewno o cieniu? Nie wiem, czy organizacje pokroju Danehof czy Lupus nie istnieją w jakimś kraju naprawdę. Lupus, jak i cały cykl Oxen pozwalają snuć domysły, że tak może być. Poznajcie arkana działania tajnej organizacji, ludzi u szczytu władzy oraz ludzkie i wilcze dramaty. Przekonajcie się, jak ważne jest w Danii społeczne poczucie bezpieczeństwa i ile imion ma sprawiedliwość.

   Recenzja: W szponach literek Marta Korycka

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

4. 4 Tom. I kolejne spotkanie z Weteranem Niels'em Oxen'em. Szef duńskiej Policyjnej Służby Wywiadowczej Axel Mossman proponuje Oxenowi wyjazd na Jutlandię w poszukiwaniu zaginionego właściciela tamtejszego gospodarstwa, emerytowanego szefa departamentu. Oxen z początku odmawia żnie chcąc brać w tym udziału. Co dwa tydodnie spotyka się z synem Magnusem, który przerywa jego codzienną monotonię. Podejmuje decyzje zabrania go jednak ze sobą, i podejścia się śledztwa, mając nadzieję na zbliżenie się do syna i odbudowaniem relacji. Śledztwo prowadzi go w nieznane i przeszłość. Na swojej drodze spotyka wilka. Nie zabraknie tu ostrej i krwawej zemsty, brutalnych i mrocznych scen, niejawnych morderstw, urzędników chroniących własnych tajemnic jak również grzebania w przeszłości. Doprowadzi go to, do odkrycia prawdy o przeszłości dawnej towarzyszki i przyjaciółki Margrethe Franck. Uwielbiam Oxena, jest kolejną postacią która przypadła mi do gustu. Akcja, opisy scen i sam bohater.. No coś.. Nic tylko czytać

   Recenzja: https://www.instagram.com/books_pr/ Paulina Ryznar

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

5. Mocny duński thriller, który w równym stopniu dostarcza właściwych temu gatunkowi emocji, co składnia do refleksji: o ludzkiej naturze, o ułomności władzy państwowej i wszystkich jej organów, o wielu odcieniach słowa sprawiedliwość. Wielowątkowa fabuła, skomplikowani bohaterowie, szybkie tempo akcji i do tego niebezpieczne wilki – w zwierzęcej i ludzkiej postaci. Drapieżne myśli i ludzkie niegodziwości… Dzika natura Akcja toczy się przemiennie w Kopenhadze i w pobliżu Harrild Hede, dzikich terenach, gdzie po latach przerwy, do lasów wracają wilki. Drapieżniki mącą spokój. Tak jak myśli Nielsa Oksena, byłego komandosa, mącą powracające koszmary, które nawiedzają go regularnie – we śnie i na jawie. Niels próbuje na nowo poukładać sobie życie i odbudować relacje z synem Magnusem. Wspólny wyjazd z synem na Jutlandię, który chce połączyć z wykonaniem zlecenia dla Axela Mossmana, byłego szefa duńskiej Policyjnej Służby Wywiadowczej, nie przynosi oczekiwanych efektów. Wręcz przeciwnie. Sprawy przybierają nieoczekiwany obrót: porozumienie na linii ojciec-syn oddala się bardziej niż kiedykolwiek, a sprawa tajemniczego zniknięcia emerytowanego szefa departamentu, właściciela gospodarstwa w Harrildholmie, to początek wielu kłopotów w życiu Nielsa… Nieoczekiwanie pojawiają się powiązania ze sprawą jego przyjaciółki, policjantki Margrethe Franck, która przed laty podczas służby zastrzeliła uciekającego z łupem sprawcę napadu na bank. Próba dotarcia do prawdy ściąga niebezpieczeństwo na niego i samą Margrethe. Myśli czytelnika napędzają też wątki poboczne – tajemnicze porwanie sprzed lat i wyglądająca na porachunki mafijne „egzekucja”. Kto rozdaje karty? Czym jest tajemniczy Lupus? Komu można zaufać? Jakie tajemnice kryje przeszłość i dzikie lasy Harrild Hede? Podsumowanie Jestem bardzo miło zaskoczona książką. Napięcie budowane jest sukcesywnie, a tajemnica goni tajemnicę. Czyta się szybko. Mimo ponad 500 stron, po tekście się płynie. Zdecydowanie warto po nią sięgnąć, nawet jeśli tak jak ja, nie czytaliście wcześniejszych części cyku o Oxenie.

   Recenzja: http://detalistka.pl Ewa Krzempek

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

6. Pozornie proste zadanie staje się dla Oxena początkiem drogi w nieznane obszary, na których jego ścieżkę przetną wilki w najróżniejszych postaciach. Odosobnione miejsce, niebezpieczna przestrzeń oraz teraźniejszość, która może wpłynąć negatywnie na wszystkich bohaterów. Co przygotował dla nas autor w swoim najnowszym kryminale? Kryminały skandynawskie zawsze były moją słabością. Lubię ten klimat, tą atmosferę, tą charakterystyczną nutę tajemnicy wyraźnie rysującą się w każdej powieści wychodzącej w tym gatunku. Dlatego szukam, decyduję się na nowych autorów, mam nadzieję odnaleźć jak najwięcej pisarzy którzy urzekną mnie swoim stylem oraz powieścią. Tak też trafiłam na Jensa Henrika Jensena, który napisał bardzo wciągającą serię a którą - jak często mi się zdarza - zaczęłam czytać od końca. Zanim sięgnęłam po "Lupus" najpierw przeszukałam zagraniczny internet i to tam znalazłam sporo zapewnień, że książki autorka są zdecydowanie warte uwagi. Jednocześnie wielu podkreślało, że powyższa powieść jest najsłabszą w serii co bardzo mnie zaskoczyło, ponieważ cała opowieść ogromnie przypadła mi do gustu i wręcz nie mogłam się od niej oderwać. Bez wątpienia nadrobię zatem zaległości i wrócę do wcześniejszych części, ale na początku chcę Was zapewnić, że nie musicie zachować chronologii: pewnie coś mi umknęło, kilka faktów, ale ogólnie podczas czytania nie czułam się zagubiona. Bardzo podobał mi się klimat, który zdecydowanie robi tu swoje. Charakterystyczna kameralna społeczność zamknięta na jednym terenie, akcja rozgrywająca się po części na łonie natury, wprowadzenie do historii wilków oraz ich wielorakich znaczeń, tajemnica, morderstwo, rodzinne problemy, starcia na linii ojciec syn, powrót do demonów przeszłości, nieoczekiwane znajomości sprzed lat. To wszystko składa się na jedną konkretną opowieść, która być może powoli porusza się naprzód, ale nie ma w tym nic nużącego a wręcz przeciwnie - buduje to napięcie, które rozładowują z czasem kolejno wyjaśniane tajemnice. Weteran Niels Oxen to główny bohater występujący w każdej części cyklu. W tym tomie zaszywa się w spokoju swojego małego mieszkania i co dwa tygodnie stara się odbudować relację z synem. Nie jest to jednak wcale takie łatwe. Dlatego decyduje się zabrać go wraz ze sobą na Jutlandię, gdzie poprowadzi zagadkę zaginionego właściciela tamtejszego gospodarstwa. Gospodarstwo znajduje się niedaleko Harrild Hede, więc może taka męska, dzika wyprawa wszystko naprawi między ojcem i synem. A może zepsuje, gdy zagadka morderstwa zacznie skupiać na sobie uwagę tamtejszych bohaterów. "Lupus" to kawał dobrze napisanego skandynawskiego kryminału. Czyta się szybko, kameralny klimat przekonuje do siebie od pierwszych stron a powolnie rozwijająca się akcja i dość dużo szczegółów nie pozwalają zbyt szybko połączyć faktów. To nie jest lekka historia, ale wymagająca zaangażowania i myślenia, której trud przemierzania kolejnych skomplikowanych faktów rekompensuje fantastycznie skrojony, wieloetapowy finał.

   Recenzja: thievingbooks.blogspot.com Beata Moskwa

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

7. Wczoraj późnym wieczorem skończyłam czwartą część cyklu o Oxenie. Z jakiegoś powodu byłam przekonana, że to trylogia, dlatego istnienie kolejnego tomu było dla mnie zaskoczeniem. Ponieważ pierwsze trzy tomy były rewelacyjne, nie mogłam sobie odpuścić i tego. Czwartą część serii jest zatytułowana "Lupus" i motyw wilków przewija się na kartach książki od początku do końca. Były komandos Niels Oxen próbuje odbudować relacje z synem, ale bez większych sukcesów. Kiedy zgłasza się do niego Axel Mossman z propozycją wyjazdu na Jutlandię w celu rozwiązania sprawy tajemniczego zaginięcia jest zdecydowanie na nie- przynajmniej do momentu, kiedy orientuje się, że w tym właśnie miejscu zrobiono zdjęcie parze wilków, właściwie niespotykanej w Danii. A wilki to najnowsza obsesja Oxena. Zgadza się na wyjazd, traktując go również jako okazję do zacieśnienia więzi z synem. Odnaleziony w opuszczonym gospodarstwie wycinek z gazety rozpoczyna serię dramatycznych wydarzeń. Oxen jest blisko odkrycia prawdy o wypadku Margrethe Franck a nie wszystkim jest to na rękę. "Lupus" zdecydowanie trzyma poziom poprzednich części. Akcja toczy się szybko, wszelkie zapychacze ograniczone do minimum. Jednocześnie śledzimy wydarzenia we współczesności, jak i tragiczną historię porwania dziewczynki w 1963 roku. Na początku zostajemy zalani wydarzeniami, które pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego, żeby na kolejnych stronach obserwować, jak wszystko powoli układa się w całość. A zakończenie i tak zaskoczy. O ile pierwsze trzy części koniecznie trzeba przeczytać jedna po drugiej, to czwartą możnaby przeczytać jako oddzielną powieść, jako że opowiada o zupełnie innych wydarzeniach. Mimo to zachęcam, żeby jednak zacząć sagę od początku, mieć czas na poznanie i pokochanie bohaterów. Bardzo polecam!

   Recenzja: https://www.instagram.com/planwithpanda/ Aleksandra Spasówka

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

8. Lupus, kiedy zemsta zastępuje sprawiedliwość Wyobraź sobie, że nocą, w lesie przy świetle czołówki ktoś kopie dół, wrzuca tam owinięte w brezent ciało, zakopuje i odchodzi przekonany, że wszystko doskonale zaplanował. Ktoś inny jednak obserwował każdy jego ruch. Klasyka. Myślisz, e tam, słabo będzie, zapewniam, że się mylisz. Główny bohater Lupusa, Oxen, były komandos przechodzi nieskuteczną terapię. Początkowo przypominał mi Mańka z Horyzontu Małeckiego. Silni, inteligentni, błyskotliwi, doskonale wyszkoleni nie radzą sobie ze swoją psychiką, stresem, który wywołała u nich wojna: u Oxena na Bałkanach, u Mańka w Afganistanie. To nie tylko mięśniaki, ale myślący, wrażliwi ludzie, których psychikę nadszarpnęła wojna i mają problem z funkcjonowaniem w społeczeństwie. W Lupusie (lupus to łacińska nazwa wilka) pojawia się sporo wątków, historii, retrospekcji, bohaterów, początkowo trudno się w tym zorientować, wydaje się, że ich związek jest luźny. Jednak z czasem układają się w wartko opowiedzianą historię, rozbudowaną i ze świetnie zbudowanym napięciem. Nie jestem fanką kryminałów, ale ten, który trochę bałam się zacząć ze względu na objętość, zintensyfikowany, wciągnął i pociągnął w duński las. Mimo objętości, nie jest to książka przegadana, wolę jednak krótsze teksty. Już myślisz, że coś się układa, a tu wszystko się rozsypuje. Dochodzi do sytuacji, kiedy bohaterowie przestają sobie wierzyć, kluczą, nie wiedzą, komu mogą zaufać. W czasie narodowej kwarantanny można się z Oxenem przemieszczać po lesie na dużych przestrzeniach, bo on ciągle jest w ruchu, aż irytuje ta jego swoboda. Brutalne sceny przeplatane są próbą nawiązania przez Oxena relacji z nastoletnim synem. Nie trzeba jednak wyszukanych rozwiązań, wystarczy zwykła, szczera rozmowa i wszystkie dotychczasowe zabiegi tracą na znaczeniu. Ale do tego Oxen dochodzi dopiero w ostatnich scenach, wcześniej miota się pomiędzy próbami zdobycia sympatii chłopca a samooskarżeniem. Wszystkie wydarzenia rozgrywają się w cieniu lupusa, który ma tutaj różnorodne znaczenie. Wilk to w kulturze siła, wytrwałość, niezależność, budzi strach i fascynuje, postrzegany często jako zagrożenie, może stać się wentylem, który spuści społeczne napięcie. Lupus, wilk pojawia się na terytorium Danii i staje się obiektem zainteresowania miłośników zwierząt, ale ma też zagorzałych wrogów. Wilk to nocny łowca, takim łowcą jest Oxen. Prześladowany przez swoje prywatne „wilki”, które czają się w jego psychice, były komandos Korpusu Łowców, dla swojej aktywności wybiera noc. Gdy jest czujny, jego koszmary są przytłumione. Lupus to w końcu tajna organizacja wewnątrz duńskiej policji, która działa ponad prawem i wymierza swoją, nierzadko kontrowersyjną sprawiedliwość. Organizacja, wokół której działalności osnuta jest cała książka. Zaskakujące zwroty akcji i rozwiązanie wątków prowadzi do jednego wniosku: to na czym opierasz swoje decyzje, życie, może okazać się ułudą. Jedno błędne założenie wystarczy, żeby przez dziesięciolecia budować na fałszu, a jakie znaczenie ma wtedy każda twoja decyzja? Czym jest życie podporządkowane jednemu błędnemu wyborowi? Jest pomyłką, jak Lupus.

   Recenzja: https://korbaliteratury.blogspot.com

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

9. Niels Oxen powraca. Weteran wojny w Afganistanie, były żołnierz sił specjalnych, na co dzień mieszkający w Kopenhadze, tym razem udaje się na Jutlandię. Wyprawa która miała odbudować relację ojca z synem Magnusem, staje się kryminalnym zadaniem, w którym niebagatelna rolę odgrywa przyroda, teorie spiskowe i tytułowe “wilki”, w tym nieuchwytny Lupus. W towarzystwie Margrethe Franck, która wraca do epizodów własnej przeszłości, Oxen mierzy się z brutalną zbrodnią a zaskakujący finał, będzie satysfakcjonujący zarówno dla fanów tej postaci, jak i dla tych którzy zaczynają właśnie do Lupusa. Książka ta, jest nowym otwarciem dla tytułowego bohatera, który we wcześniejszych częściach rozwikłał tajemnicę Danehofu. Rozbudowane fabuła i obrazowo prowadzona narracja, sprawiają że szybko odnajdujemy tutaj najlepsze wzory skandynawskich autorów, takich jak Larson czy Mankell. Zdecydowanie warto dodać do kolekcji dobrych kryminałów do przeczytania. Ja z pewnością sięgnę po wcześniejsze książki z tej serii.

   Recenzja: AnnaMacondoBooks

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

10. Książka „Lupus” Jensa Henrika Jensena zawładnęła moim umysłem, nie pozwoliła się skupić na niczym innym, tylko na czytaniu. I choć nie jest to lekka i przyjemna lektura, to jej ciężki i mroczny klimat wciągnął mnie jak bagno. „Lupus” jest czwartą częścią cyklu „Oxen” i można spokojnie ją czytać bez znajomości wcześniejszych części. Tak było w moim przypadku, ta niewiedza, dlaczego główny bohater jest właśnie taki, a nie inny przeszkadzała mi tylko na samym początku, jeśli już występują odniesienia do wcześniejszych wydarzeń, to są one jasne i czytelne, by czytelnik, który nie czytał, bez problemu zrozumiał, o co chodzi. Początek książki mnie zaciekawił, dostałam bowiem możliwość poznania głównego bohatera i tego, z czym obecnie się zmaga. Były weteran walczy z zespołem stresu pourazowego i pracuje nad polepszeniem relacji z synem, którego widuje co dwa tygodnie. Co ciekawe, narracja nie skupia się tylko na Oxenie, ale także autor przedstawia nam fabułę z punktu widzenia między innymi Margrethe, libańskiego bandyty czy młodej dziewczyny, która w 1963 roku została porwana. Autor dosyć długo będzie wprowadzał czytelnika we właściwą akcję, ale robi to w tak ciekawy sposób, że nie sposób się tutaj nudzić. Do tego dorzuca opisy krajobrazów, rozmowy z lokalnymi mieszkańcami oraz równie ważne informacje o pojawieniu się w okolicy wilka, a może i nawet obecność całej watahy. I możemy sobie zadawać pytanie, co te wszystkie informacje, a zwłaszcza te dotyczące brutalnego porwania młodej dziewczyny w 1963 roku, mają wspólnego z poszukiwaniami byłego szefa duńskiej Policyjnej Służby Wywiadowczej, może też nam się wydawać, że akcja stoi w miejscu, ale nasza ciekawość zostanie wynagrodzona, a wszystkie wątki zaczną ze sobą się łączyć i otrzymamy satysfakcjonujące rozwiązanie. Nic tu nie jest przypadkowe, każde zdanie ma sens i pomału zaprowadzi nas do rozwiązania zagadki, a przy okazji będziemy mogli lepiej poznać bohaterów. Bardzo zaskoczył mnie klimat tej książki, bo choć pozornie bije z niej spokój, to jednak oprócz tajemnicy po oczach będzie bił tu mrok, związany wydarzeniami z przeszłości. Dzięki czemu nie zabraknie tutaj brutalnych scen, morderstw i zemsty. A w samym środku wydarzeń znajdzie się Niels Oxen, który traci nad sobą panowanie przy każdym nieprzewidzianym ruchu, jak rzut kamieniem. Autor pokusił się tutaj też o stawianie trudnych pytań dotyczących zemsty i kary, czy możemy liczyć na wymiar sprawiedliwości, czy sprawami groźnych bandytów powinny się zająć organizacje wymierzające sprawiedliwość? Czy można być w takich przypadkach nieomylnym? Przekonajcie się sami!

    Recenzja: Instagram.com/dorotbook Dorota Grabowska

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

11. "Wojownicy potrzebują przestrzeni i bitew, które trzeba stoczyć." Były komandos Oxen powrócił i jak dla mnie był to comeback z przytupem!😎 Mimo wcześniejszych trzech tomów i rozwikłania zagadki tajnej organizacji Danehof losy Oxena toczą się dalej. Wycofany z życia społecznego outsider, jedyny w Danii odznaczony Krzyżem Waleczności, z poturbowaną psychą i PTSD nie ma chwili wytchnienia. Walcząc ze swoimi koszmarnymi demonami próbuje jakoś funkcjonować w świecie, który skrywa przed nim kolejne tajemnicze powiązania. Klimat książki jest bardzo specyficzny. Z jednej strony chłodny i spokojny a z drugiej intrygujący, zagadkowy, pełen przemyśleń i akcji. Rozdziały opowiadające mocną i brutalną historię z 1963 roku, które chwilami miałam wrażenie jakby przez przypadek wskoczyły tu z innej książki zrobiły robotę Były genialnym posunięciem i czynnikiem zapalnym, który rozkręcił całą książkę i spowodował, że końcówka zmiażdżyła wszystko i dopasowała idealnie każdy element układanki w całość. Autor fascynuje się teoriami spiskowymi dlatego w tej części mamy nad czym kminić Nie zabraknie tu ostrej i krwawej zemsty, brutalnych i mrocznych scen, niejawnych morderstw, urzędników chroniących własnych tajemnic jak również grzebania w przeszłości, do której nie powinno się wracać, bo można przez nią wywołać wilka z lasu A to wszystko w scenerii jutlandzkiej dziczy i chłodnej Danii. Jeżeli jesteście ciekawi przygód komandosa Oxena (takiego trochę zdziczałego Jasona Bourne'a na prochach) to czytajcie. Nawet bez znajomości wcześniejszych tomów można się doskonale odnaleźć w tej książce. A warto szczególnie jeśli lubicie teorie spiskowe, wywiad i poturbowanych bohaterów.

    Recenzja: Bookandcaffeine.blogspot.com Olga Kowalkowska

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

12. W Kopenhadze Niels Oxen, weteran Korpusu Łowców na misjach w Afganistanie i na Bałkanach, usiłuje odbudować relacje z czternastoletnim synem, Magnusem, oraz stara się przepracować z terapeutką swój PTSD. Emerytowany komendant policyjnej służby wywiadowczej PET, Axel Mossman, próbuje zainteresować Oxena wyśledzeniem kto pod kryptonimem Lupus zajmuje się samosądami, choć nie ukrywa, że jest to pogoń za cieniem. Margrethe Franck, funkcjonariuszka PET, ma moc zajęć i choćby dlatego relacją na temat nowej obsesji swego byłego szefa nie chce zaprzątać sobie głowę. Za to znalezienie przez Oxena starego artykułu prasowego w jutlandzkiej chacie, należącej do zaginionego byłego urzędnika ministerstwa sprawiedliwości, Poula Hansena, wywołuje w niej pamięć tragedii sprzed lat, gdy zabiła człowieka i sama straciła nogę. Długi i zagmatwany rozbieg - a takie są specjalnością Jensa Henrika Jensena - zawiera zresztą więcej elementów. Na jutlandzką scenerię składają się obok opisów krajobrazu, scenki z rozmowami lokalsów o pojawieniu się w okolicy wilka, a może nawet wilczej pary, co zwiastowałoby rychłą obecność całej watahy. Newsy z Jutlandii, omawiane nawet w telewizji, współgrają z rozmyślaniami Oxena, pobudzonymi niedawną wizytę z synem w zoo i opowieściami Mossmana o Lupusie. Są też opisy paru zbrodni, potwornego okaleczenia libańskiego bandyty, porwania, tortur i gwałtów młodej dziewczyny w roku 1963, a także znalezienia zmasakrowanych zwłok byłego pracownika wywiadu. O tym wszystkim czytamy zanim zaczyna się właściwa akcja. Oxen jedzie ponownie do Harrildholmu, majątku Hansena. Bo wie, że kopenhaskie próby powrotu do normalności się nie udały? I przeczuwa, że tajemnice jutlandzkich lasów i wrzosowisk stały się jego nowym wyzwaniem? Tymczasem trwa polowanie na Margrethe. Dlatego, że drąży okoliczności wydarzenia z przeszłości? Jaką rolę w tym wszystkim odgrywa Mossman, czy można mu ufać? Lubię książki Jensena. Mimo że ich lektura do lekkich, łatwych i przyjemnych nie należy. Ponury nastrój, masa szczegółów, wątki bardzo późno układają się w spójną całość, a przy ich puentowaniu nie ma co liczyć na kompromisy, na klarowny czarno-biały podział między dobrem i złem, jakiego na ogół oczekujemy od thrillerów. Przy tropieniu źródeł zbrodni role trojga wiodących bohaterów są przekonująco przez autora rozpisane, wynikają z ich osobistych doświadczeń, kompetencji i charakterów. Osiągnięcie celu przerasta możliwości działań każdego z nich osobno. Są zdani na siebie, choć ich wzajemne relacje dalekie są od spolegliwości. Tak było, gdy w trylogii rozprawiali się z Danehofem. Teraz, w czwartym tomie przynajmniej znają się już nieco lepiej, mniej więcej wiedzą czego mogą się wzajemnie po sobie spodziewać, co nie znaczy, że darzą się pełnym zaufaniem. Poza tym zaangażowanie każdego z nich w akcję Lupus wynika z trochę innych pobudek. Przyznaję, że drobiazgowość opisu wszystkich okoliczności i uwarunkowań wiodących do celu, łącznie z symboliczną fascynacją Oxena wilkami, wymaga skupienia i cierpliwości przy lekturze. Jednak finezja kilkuetapowego finału, jego zaskakująca, można powiedzieć życiowa mądrość, w pełni wynagrodziła moje czytelnicze samozaparcie.

    Recenzja: Lubimy Czytać Nina

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

13. Z utęsknieniem czekałem na kolejny tom przygód niezwykłego komandosa, Nielsa Oxena i nie zawiodłem się. Powieść okazała się znakomita! Mimo, że akcja może nie była tak pasjonująca, jak w poprzednich tomach, to jednak "Lupus" ma zdecydowanie inne wartości. Ale o tym za chwilę. Trochę ciężko się było wgryźć w akcję "Lupusa", gdyż tym razem długo nie wiadomo było, z czym mamy do czynienia. Danehof został zdemaskowany i rozgromiony, ale stary wyga, były szef służby wywiadowczej PET, Axel Mossman, znów coś wyniuchał i zaprzągł do swej intrygi weterana Oxena. Ciągle nie mogąc otrząsnąć się z syndromu stresu pourazowego i chcąc odnaleźć swe relacje z synem Niels Oxen przyjmuje wyzwanie Mossmana. Nie chcę zdradzać szczegółów, ale dodam tylko, że nasz bohater, Niels Oxen, znów będzie musiał stawić czoło niezwykle groźnej i głęboko zakonspirowanej organizacji... Powieść była dość zawiła, intryga skomplikowana, ale okazało się, że autor doskonale wszystko przemyślał i poszczególne elementy układanki z czasem zaczęły wskakiwać na swoje miejsce. A teraz o tych innych wartościach. Autor w "Lupusie" poruszył niezwykle trudny temat zemsty i kary w cywilizowanym społeczeństwie. Dlaczego niezwykle groźni bandyci - imigranci z Bliskiego Wschodu - nie mogą zostać za swe czyny deportowani tam, skąd przybyli? Dlaczego wymiar sprawiedliwości jest wobec takich osobników tak bardzo pobłażliwy, a ich ofiary nie mogą uzyskać zadośćuczynienia? Czy naprawdę dużo trzeba, by ktoś wziął sprawy w swoje ręce? Ale czy takie organizacje wymierzając sprawiedliwość po swojemu są nieomylne? Trudne pytania i trudne odpowiedzi. O tym właśnie jest ta powieść. Powieść niezwykła i troszkę różniąca się od poprzednich tomów. Mam nadzieję, że kolejne tomy też powstaną... Polecam niezwykle gorąco!

    Recenzja: Lubimy Czytać spectator_zm

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

14. Często się mówi: "Nie ocenia książki pod okładce" co wy o tym sądzicie? Ostatnio miałam okazję przeczytać genialny kryminał pod tytułem "LUPUS" od @wydawnictwohelion muszę przyznać, że uwielbiam gdy zakończenia książek zaskakują swoich czytelników. Jeśli wy też to uwielbiacie w książkach to koniecznie powinniście do niej zajrzeć. . Niels jest weteranem który zaszywzaszyna przedmieściach. Co dwa tygodnie odwiedza to głównie jego syn Magnus. Niestety odbudowanie relacji z synem jest bardzo trudne. Gdy były szef Policyjnej Służby Wywiadowczej proponuje Nielsowi wyjazd na Jutlandię w poszukiwaniu zaginionego właściciela mężczyzna na początku odmawia. Później jednak zmienia zdanie i zabiera tam syna by móc odbudować z nim więzi. Gospodarstwo znajduje się niedaleko dzikich terenów(gdzie zaobserwowano wilka), a pozornie łatwe zadanie staje się trudniejsze niż Niels zakładał.....

    Recenzja: https://www.instagram.com/kacik_mysi/ Ewa Brodowska

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

15. Moja biała część biblioteczki się powiększyła bo: u mnie dziś propozycja dla fanów skandynawskich kryminałów ☺️ „Lupus” Jensa Henrika Jensena Poniżej wrzucam opis a po resztę ciekawych informacji zapraszam do @editio.pl Weteran Niels Oxen zaszywa się w niewielkim mieszkaniu na przedmieściach Kopenhagi, gdzie monotonię życia przerywają mu jedynie składane co dwa tygodnie wizyty syna Magnusa. Odbudowywanie wzajemnych relacji przebiega jednak z trudem. Kiedy były szef duńskiej Policyjnej Służby Wywiadowczej Axel Mossman proponuje Oxenowi wyjazd na Jutlandię w poszukiwaniu zaginionego właściciela tamtejszego gospodarstwa, emerytowanego szefa departamentu, Niels początkowo odmawia. Później zmienia zdanie i zabiera tam syna z nadzieją, że wspólna męska wyprawa w głuszę pozwoli im zbliżyć się do siebie. Gospodarstwo znajduje się niedaleko Harrild Hede, dzikich terenów, na których zaobserwowano wilka. Pozornie proste zadanie staje się dla Oxena początkiem drogi w nieznane obszary, na których jego ścieżkę przetną wilki w najróżniejszych postaciach. Ta podróż nieoczekiwanie doprowadzi go do odkrycia prawdy o przeszłości dawnej towarzyszki i przyjaciółki Margrethe Franck. Przeszłości groźniejszej i powiązanej z tajemniczymi sprawami mocniej, niż ktokolwiek mógł sądzić... Buziaki

    Recenzja: Instagram.com/nzamecka Natalia Zamecka

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

więcej recenzji

ukryj recenzje