Najpierw mnie pocałuj

Poszukiwanie siebie w wirtualnym świecie

Leila to młoda dziewczyna, która po śmierci matki wycofuje się z życia towarzyskiego.  Zawsze lubiła być sama i zanim mama zachorowała czuła się doskonale. Jednak wraz z jej odejściem pojawiła się ogromna pustka. Dziewczyna przestaje opuszczać własne mieszkanie i wycofuje się do wirtualnej rzeczywistości. Stopniowo coraz częściej zaczęła się udzielać na forum Czerwona Pigułka, portalu filozoficznym, gdzie najważniejsze jest logiczne myślenie. Tam nareszcie czuje się szanowana i akceptowana. Zostaje zauważona przez charyzmatycznego administratora strony, na którym jej wypowiedzi robią duże wrażenie. Adrian zaprasza ją na spotkanie w realu i prosi o pomoc w osobliwym projekcie – Leila miałaby udawać w sieci Tess, kobietę, która zdecydowała się popełnić samobójstwo, ale nie chce tym wyrządzić krzywdy rodzinie i przyjaciołom, dlatego potrzebuje kogoś, kto wcielałby się w nią w mailach i na Facebooku, przekonując ich, że ona wciąż żyje. Dziewczyna skrupulatnie przygotowuje się do zadania, choć nie jest to łatwe. Piękna, seksowna i nieszczęśliwa Tess, w odróżnieniu od Leili, miała dziesiątki przyjaciół i była pod każdym względem inna niż Leila…

(…) To był późny piątkowy wieczór, mniej więcej dziewiąty tydzień projektu. Tess mówiła normalnym głosem, ale widziałam, że wcześniej płakała, a jej pociągła twarz była blada. Przez pierwsze kilka minut rozmowy wzrok miała wbity w sufit i wspierała głowę o ścianę za łóżkiem. A potem ją wyprostowała i spojrzała prosto do kamery. Nigdy wcześniej nie widziałam u niej takich oczu: pustych i jednocześnie przerażonych. Mama też czasami miewała taką twarz, już pod koniec.

– Boję się – powiedziała.

– Czego? – spytałam głupawo.

– Kurewsko się boję – powtórzyła i wybuchła płaczem.

Nigdy dotąd nie płakała przede mną; powiedziała mi nawet pewnego razu, że rzadko płacze. To była jedna z tych cech, które miałyśmy wspólne. Potem siąknęła nosem, przetarła oczy wierzchem dłoni i już wyraźniejszym głosem zapytała:

– Rozumiesz?

– Oczywiście – odpowiedziałam, chociaż niezupełnie wiedziałam, o co jej chodzi.

Przez chwilę znowu patrzyła prosto do kamery.

– Mogę cię zobaczyć?

Najpierw pomyślałam, że pyta, czy możemy się spotkać. Próbowałam jej przypomnieć o naszej umowie, że spotkania nie wchodzą w grę, ale weszła mi w słowo:

– Włącz swoją kamerę.

Milczałam.

– Uważam, że lepiej jednak nie – odparłam w końcu (…)

                                                                                                                 Fragment książki