Nadchodzi Osobliwość

Czy ta zmiana jest nieunikniona? 

Nadchodzi osobliwość to publikacja, w której największe wrażenie robi szerokość, wiedzy, faktów, doświadczenia i nieszablonowe spojrzenie autora, który przede wszystkim jest inżynierem. Z najdrobniejszymi szczegółami, analizując setki wzorców, Raymond Kurzweil opisuje, jak z biegiem lat z ludzi „analogowych przekształcimy się w Człowieka 2.0 („W naszym krwiobiegu krążyć będą miliardy nanobotów. Będą niszczyć patogeny, poprawiać błędy DNA, eliminować toksyny i wykonywać wiele innych zadań, by poprawić nasze fizyczne samopoczucie. W rezultacie będziemy w stanie żyć bez końca, nie starzejąc się…”) i Człowieka 3.0 („Stajemy się cyborgami”). Czym ludzki mózg różni się od komputera? Czy to możliwe, że jesteśmy śmiertelni tylko dlatego, że wciąż jeszcze nie chcemy żyć wiecznie? Co się stanie, kiedy sztuczna inteligencja zacznie dominować nad biologiczną? Czy w XXI wieku dojdzie do fuzji biologii z technologią i robotyką? I czy to znaczy, że ludzie na dobre zamienią się w roboty? Ray Kurzweil snuje porywającą opowieść o przyszłości człowieka i stawia tezę, że przeznaczeniem naszej cywilizacji jest fuzja człowieka z maszyną. To przeznaczenie nazywa „Osobliwością” (ang. Singularity). Osobliwość ma nadejść do 2045 roku! 

(…) Gdy miałem pięć lat, wpadłem na pomysł, że zostanę wynalazcą. Wydawało mi się wówczas, że wynalazki mogą zmienić świat. Kiedy inne dzieci zastanawiały się głośno, kim chciałyby zostać, czułem pewien rodzaj dumy wynikającej z faktu, że ja już to wiedziałem. Statek kosmiczny na Księżyc, który wówczas budowałem (prawie dekadę wcześniej, nim prezydent Kennedy wezwał do tego naród), nigdy nie poleciał. Kiedy miałem jakieś osiem lat, moje wynalazki stały się jednak znacznie bardziej realistyczne. Był to na przykład teatr robotów z mechanicznymi połączeniami, które mogły wprawiać w ruch scenografię i bohaterów tak, aby pokazywali się i znikali z oczu publiczności, a także wirtualna gra w baseball.
Moi rodzice, oboje artyści, którym udało się uciec przed Holokaustem, chcieli zapewnić mi wychowanie bardziej światowe, mniej prowincjonalne, ale jednocześnie religijne². W efekcie moja edukacja religijna odbywała się w Kościele unitariańskim. Przez sześć miesięcy uczyliśmy się o jednym wyznaniu, chodząc na nabożeństwa, czytając książki, rozmawiając z jego przywódcami, a następnie zajmowaliśmy się kolejnym, zgodnie z myślą przewodnią, że wiele dróg prowadzi do prawdy. Oczywiście zauważyłem wiele podobieństw między tradycjami religijnymi na świecie, ale nawet różnice były pouczające. Stało się dla mnie jasne, że podstawowe prawdy były wystarczająco głębokie, aby pokonać wyraźne sprzeczności (…)