Zwiadowcy Księga 10 Cesarz Nihon-JA

Cesarz nie mógł sobie wymarzyć lepszych sojuszników

Horace zostaje oddelegowany do cesarstwa Nihon - Ja, gdzie ma poznawać nowe sztuki walki. Między nim, a Shigeru od razu powstaje nić porozumienia. Władca egzotycznej krainy jest człowiekiem szlachetnym i chciałby polepszyć los obywateli cesarstwa. Jednak są osoby, którym jego działania wyjątkowo nie przypadły do gustu. Tymczasem przyjaciele Horace, którzy pozostali w Arlauenie niepokoją się o niego, gdyż minęły już trzy miesiące, a chłopiec nie wrócił i nie daje żadnych znaków życia. Evanlyn, Will i Allys obawiają się najgorszego i wyruszają na poszukiwanie przyjaciela. Gdy docierają na miejsce okazuje się, że Horace zaangażował się w politykę Cesarstwa. Arogancki Senji Sect wystąpił przeciwko prawowitemu władcy i rycerz zdecydował się pozostać w dalekim kraju, by wspomóc obalonego cesarza. Teraz on i Will muszą wyszkolić ludzi do walki z zawodowymi, zaprawionymi w boju żołnierzami Senji’ego. Odpowiedzialność za losy kraju spoczywa również na barkach Allys i Evanlyn – we dwie wyruszają w niebezpieczną podróż, by szukać sprzymierzeńców wśród tajemniczych mieszkańców gór.

(…) Avanti! – głośna komenda rozległa się na placu ćwiczebnym; trzy szeregi zbrojnych ruszyły naprzód. Za każdym krokiem podkute żelaznymi ćwiekami sandały uderzały o ziemię jednocześnie, miarowym rytmem, któremu towarzyszył szczęk broni i wyposażenia. Już po pierwszych stąpnięciach uniosła się chmura kurzu.
– Z daleka rzucają się w oczy – mruknął Halt.
Will zerknął na niego z ukosa. Uśmiechnął się.
– Może o to właśnie idzie.
Generał Sapristi, który zaaranżował dla nich ten pokaz toskańskiej musztry bojowej, skinął z uznaniem głową.
– Młody dżentelmen się nie myli – stwierdził.
Halt uniósł brew.
– Może i się nie myli, bez wątpienia jest młody. Tylko co z niego za dżentelmen?
Sapristi zmieszał się lekko. Nawet po dziesięciu dniach przebywania w ich towarzystwie wciąż jeszcze nie zdołał przywyknąć do nieustannej wymiany wesołych docinków, wypowiadanych bezustannie przez obydwu dziwnych Aralueńczyków. Nie zawsze potrafił się rozeznać, kiedy mówią poważnie, a kiedy tylko żartują. Niektóre słowa, gdyby padły między Toskanami, doprowadziłyby niechybnie do bójki i rozlewu krwi, bowiem przedstawiciele jego nacji słynęli z przerośniętej miłości własnej… A w każdym razie przerastającej ich poczucie humoru. Tymczasem młody zwiadowca najwyraźniej nie poczuł się nawet urażony (…)