Korporacja 13

Znakomita satyra na dzisiejsze czasy

W tej korporacji pracują ludzie zupełnie nieświadomi tego jak wygląda życie poza nią. Ludzie ci nie wiedzą dlaczego tam są i jak długo jeszcze tam będą. Niedługo po zakończeniu konfliktu zbrojnego w 2019 roku, gdy zerwane zostały wszelkie kontakty i stosunki dyplomatyczne Polski z sąsiadami zza wschodniej granicy, zwycięskie siły zadecydowały o przyszłości top managerów z polskich oddziałów największych światowych firm. Ta elita miała dzierżyć w swych dłoniach los powierzonych im „nowych” ludzi, mających stworzyć zalążki przyszłego społeczeństwa. W ten sposób na zgliszczach prężnie rozwijającego się niegdyś miasta utworzono azyl i jednocześnie miejsce pracy dla dwustu szczęśliwców – Korporację „13”, w której nie istnieje podział na płeć, a każdy pracownik otrzymuje tożsamość ściśle dopasowaną do CV sprzed lat, znalezionego w opuszczonym biurowcu w bazie komputerowej nieistniejącej już firmy. Od tej pory każdy zna swoje miejsce, korporacja decyduje o tym o której wstają, kładą się spać, kiedy jedzą i pracują.  Jednak w pewnym momencie dochodzi do buntu. Pojawiają się ludzie, którym przestaje odpowiadać życie spędzane w korporacyjnej machinie.  Z inicjatywy największych buntowników zawiązuje się grupa rewolucyjna, która planuje przewrót poprzez podbicie legendarnego dziewiętnastego piętra. Nikt z nich nie spodziewa się, że poza Korporacją może istnieć zupełnie inne życie. 

(…) Od momentu przebudzenia czułem się radośnie ożywiony i jednocześnie autentycznie wystraszony. Na dobrą sprawę nieprzyjemne uczucie strachu odczuwałem już od wielu obudzeń, ale dziś jego efekt był zneutralizowany czymś w rodzaju radosnej ulgi, że doczekałem się tego dnia.
Tylko czy naprawdę zasłużyłem, żeby to się stało już dziś? Czy nie za szybko przenoszą mnie na pierwsze piętro? Czy na pewno jestem już przygotowany i nie zawiodę? Może niepotrzebnie się tym martwię, w końcu taka była decyzja wychowawców, ale myśli pełne niepewności lęgną mi się w głowie i nie dają spokoju.
Już na drugim piętrze w czasie ostatniego okresu przygotowań stałem się bardziej niespokojny. Od początku wiedziałem, że końcowym etapem będzie pierwsze piętro, ale czym innym jest przygotowywać się w dziecięcej idylli piętra siódmego czy nawet piątego lub czwartego, a co innego żyć na drugim i wręcz fizycznie czuć bliskość pierwszego (…)