Trauma

NOWE PIÓRA Cztery recenzje w miesiąc czyli Tola Charak na lipcowej tapecie MOJEJ Biblioteki. Part 1. Zachowując systematykę chronologiczną, sięgnęłam z pewną dozą nieśmiałości i ciekawością (a ta faktycznie wiedzie - stopień po stopniu, step by step - do piekła bram, żeby nie powiedzieć ?do jego epicentrum?) po debiut literacki Toli. Trauma. 12 opowiadań o nienormalności w normalnym życiu wessała mnie w tryby ziemskiego łez padołu niczem rzeczny wir wraz z moim zanurzeniem się bladym świtem w pierwszej stronie. Wypłynęłam z otmętów ambiwalentnych emocji, łapiąc zdławiony oddech kilka godzin później ? w Sali Pamięci. Nauczając w zaprzeszłości języka ojczystego, zawszeć podkreślałam, że to, co Autor miał na myśli, napisa?, zatem, to mój - stricte osobisty - odbiór Traumy. Literacki styl Toli w pierwszej chwili przywiódł mi na myśl swoisty mix Dziennika Bridget Jones J. Fielding z domieszką wczesnej Grocholi, ale wrażenie było mylne. Autorka popełniła, a może raczej wykreowała własny gatunek. Nie nazwałabym Traumy prozą pamiętnikarską (jak to określono w jednej z recenzji). To powieść obyczajowo ? psychologiczna z pogranicza rekonstrukcji autobiograficznych dzienników intymnych (balansujących na krawędzi bolesnego ekshibicjonizmu psychofizycznego), opartych na elementach genealogicznych. Śmiałe wyznania w połączeniu z autoanalizą stały się przyczynkiem do rozliczenia z przeszłością, rodziną, sobą. Trauma jest weryfikacją tego, co w życiu jest ważne, ma sens, za czym warto podążać, a co można zwyczajnie olać? Chyba tak, bo kiedy zdrowie (Twoje lub Twoich bliskich) mówi ?NIE?, przewartościowujemy swoje życie. Tola zamieszała gatunkami, ucierając w makutrze słów lirykę, epikę i dramat. Oszczędny język kronikarski zgrabnie ubarwiła lirycznymi, poetyckimi frazami, przeplatając je niczym wąż rajską jabłoń ?rubasznym, szorstkim językiem, rozładowując (podkręcając) napięcie czarnym humorem, rodem z Monty Pythona, przekraczającym co uwielbiam granice TABU. Inteligentna, wrażliwa, NORMALNA w nienormalnym świecie. Silna, bo wie, że musi, choć chciałaby choć na chwilę być tylko Kobietą, puchem marnym? Wielką inspiracją jest dla każdego, kto chce złożyć broń. Ze łzami w oczach krzyczy: WALCZ.