Patrycjuszka. Jestem Tessaro

Karolina Żuk-Wieczorkiewicz, Patrycjuszka. Jestem Tessaro recenzja O Patrycjuszce, czyli debiutanckiej trylogii Karoliny Żuk-Wieczorkiewicz usłyszałam od Smoczych Języków i to dzięki nim przeczytałam pierwszą część Choćby na koniec świata. A skończyło się tak, że teraz z ramienia Smoczych Języków recenzuję drugi tom Patrycjuszki Jestem Tessaro. Tessaro - to dumne nazwisko, należy najmłodszej przedstawicielki pewnej rodziny kupieckiej ? Eurein, która w pierwszym tomie narobiła takiego zamieszania nie tylko we własnym rodzie, ale też w szeregach roaveńskiej szlachty. Arystokraci, knując spisek przeciw królowi, ewidentnie nie uwzględnili upartej dziewki w swoich intrygach. Co nie znaczy, że co bystrzejsi z nich nie wpadli na pomysł, jak wykorzystać niespodziewane przeszkody na swoją korzyść. Niestety nie oznacza to niczego dobrego dla Eurein, najemnika Avero an Daara, pięknej Darseny i skutecznego jak śmierć skrytobójcy. Jeśli czytaliście pierwszą część, to wiecie już, że Avero wylądował w lochu najgorszego więzienia w kraju i musi wysłuchiwać krzyków torturowanej kurtyzany. Tymczasem Kasaar podejmuje się zrobić z wychuchanej, bogatej panienki wojowniczkę, która przy próbie wyrwania ukochanego z niewoli nie da się zabić już na pierwszym zakręcie korytarza. Jak myślicie, jak mu pójdzie? Jakby było wam mało, do sprawy włączy się jeszcze trochę nieopierzony panicz Tessaro, próbujący ratować honor rodziny (choć sam ma coś za uszami w tej kwestii), cohrański aruneh Sandok, przyszła królowa Roavenu i corthyjski bank (nie pytajcie, ale ?windykatorzy? z Corthii to majstersztyk sam w sobie?). W drugim tomie Karolina Żuk-Wieczorkiewicz stopniowo odkrywa kolejne fragmenty mapy, pozwalając czytelnikowi wzmocnić więź z opowieścią i jednocześnie nie zgubić drogi, podążając za poszczególnymi wątkami. Avaroth jest uniwersum dość klasycznym, w którym magia zanikła i pojawia się już tylko w nielicznych jego elementach jak amulety Amainów czy nadnaturalne zdolności niektórych zwierząt. Taką pozostałością magicznych aspektów świata jest smoko-ptasi towarzysz Avero ? żmijun, kontaktujący się z otoczeniem za pomocą telepatii. Ta niezwykła zdolność narobi trochę zamieszania w niektórych scenach drugiego tomu ?Patrycjuszki?. To, co mnie od początku przyciągnęło do Avaroth i stylu pisarki, to fakt, że jest to świat pełen jasnych i wyraźnych granic między tym, co dobre i szlachetne, a tym, co złe i podłe. I pomimo tego (a może właśnie dlatego), w tym klarownie nakreślonym otoczeniu doskonale widoczne są odmalowane odcienie szarości, gdyż autorka z wprawą sięga do zakamarków duszy ludzi i Amainów, w których kryją się uczucia i ambicje skrywane pod noszonymi na co dzień maskami. Klimat tej części jest z jednej strony odrobinę spokojniejszy, bo skupia się na pogłębieniu relacji i budowaniu nowych między bohaterami. Z drugiej strony nastrój mrocznieje, gdyż szlachecki spisek i konsekwencje, jakie niesie dla Eurein i Avero, robią się bardzo poważne. W recenzji pierwszej części pisałam, że fabuła jest prosta jak budowa cepa, co jest ogromną zaletą tej historii. W tej części autorka wprowadza sporo nowych postaci i wątków, komplikując sprawy i relacje. Niemniej sprawny warsztat pisarki widać w tym, jak je prowadzi ? pewnie i bez potknięć. Wszystko jest na swoim miejscu, każda scena, działanie, dialog wynika z czegoś, ma sens i co najważniejsze ? konsekwencje. Redakcja i korekta powinna dostać premię za świetną robotę. Nie można też nie wspomnieć o okładce i ilustracjach, za których jakość, pomysł i wykonanie odpowiada sama autorka.? Pierwszy tom ?Patrycjuszki? skończył się dla mnie kilkoma miłościami, które w części drugiej pogłębiły się wielokrotnie. Bohaterowie zarówno główni, jak i drugoplanowi, są po prostu niezapomniani, dopracowani i, co najważniejsze, różnorodni. Karolina Żuk-Wieczorkiewicz jest jedną z tych twórczyń, które potrafią stworzyć pełnowymiarową postać dzięki zaledwie paru zdaniom. Dla mnie jest to cecha mistrzowska, która wyróżnia np. Stephena Kinga czy Michaela J. Sullivana. Odnajdziecie u nich tę łatwość kreowania bohaterów kilkoma pociągnięciami pióra niczym u utalentowanego rysownika.? W Patrycjuszce. Jestem Tessaro znajdziecie miłość, przygodę, żądzę zemsty i władzy. Znajdziecie tam żmijuna, noże w ciemności i trucizny skrytobójców. Znajdziecie też pojedynki, intrygi możnych i rozterki moralne. Jeżeli spodobała wam się pierwsza część, drugą po prostu musicie przeczytać. Jeżeli jeszcze nie znacie Patrycjuszki, to polecam wam sięgnąć, nawet jeśli nie leżą wam romantyczne wątki (tak, seksy też tam są?). Przygoda i bohaterowie tej historii zapewnią wam po prostu fantastycznie spędzony czas przy lekturze. A jakość i talent, moi drodzy, zawsze bronią się same.