Okruchy gorzkiej czekolady. Serce na wietrze

Okruchy gorzkiej czekolady to w zamyśle utwór dla młodzieży. Główni bohaterowie są maturzystami liceum plastycznego, mają po 18 lat i stoją na progu dorosłości. Fabuła rozwija się wręcz bajkowo. Główna bohaterka Ania zmaga się sama ze swoim z życiem po nagłej stracie rodziców. Wszyscy młodzi bohaterowie w powieści są nietuzinkowi, mądrzy, pięknie się wyrażają, formułują swoje zdanie i swoje przemyślenia godne filozofów tak zupełnie zwyczajnie ad hoc. W zwykłej rozmowie. Młodzież jest niesamowicie bystra, genialna, oczytana, chłopcy zabójczo przystojni, cierpliwi, wszechstronnie utalentowani, sprawni, wzdychają do swoich wybranek, cierpliwie czekają. To artyści. Wszystko się im udaje, występy artystyczne i wytwory są na ach i och! Słodko, gorzko, miód, malina. Jak to w bajkach - morał gęsto się wplata w wypowiedzi bohaterów, wszyscy już prawie wydorośleli i jest git. Tak mawiano w czasach mojej młodości, jednakowoż siermiężnej, nie tak bajkowej i światowej. O ile mnie pamięć nie zwodzi, my mieliśmy mnóstwo problemów, a we własnych relacjach młodzieżowych specyficzny język, nie dorównujący oczywiście Cyceronowi ani trochę. Chodziliśmy do mniej prestiżowych szkół, nie mieliśmy nauki jazdy konnej, gry na instrumentach czy języków obcych, a na narty szło się najwyżej na lokalne pagórki. Stąd główni bohaterowie są dla mnie skonstruowani odmiennie od moich osobistych doświadczeń, ale, cóż nie wszyscy mieli babcie z kresowych dworków i fortepiany w salonach. W powieści akcent położony jest na psychikę młodego człowieka. Ania jest osobą piękną, wrażliwą, kochają się w niej chłopcy, ma wielu wielbicieli i przyjaciół. Jednym słowem ?ma talenta śliczne?. Sama dokonuje analizy psychologicznej własnej i innych. Nie ma problemu z wyszukiwaniem mądrych rad i recept na wszystko. Jest idealna. Jak księżna Kate. Z wyczuciem traktuje dzieci, koty, konie i ludzi. Nie jest zwykłą dziewczyną ? jest zjawiskiem. To wszystko sprawia, że odbieram tę konkretną część serii ?Gorzkiej czekolady? w konwencji niemal bajkowej, bo cóż się nie czyta lepiej od pięknych bajek, choćby i bez happy endu? Przyznaję jednak, że powieść napisana jest pięknym językiem, choć trochę nieco życzeniowym, bo nierealnym w ustach młodych. W utworze są wypunktowane różnorodne uczucia, ich odmiany i subtelności, artystyczne wzloty, twórcze uniesienia, ciekawe zainteresowania. Nawet ostrza złych zachowań są stępione ich drobiazgową analizą i tłumaczeniem, co w rezultacie rozmywa problem i umniejsza go (Bajka). Skoro tacy bohaterowie znaleźli się w powieści, to wierzę, że i tacy znajdą się w realu. Snuj się piękna opowieści! Trwaj chwilo! Aura powieści jest nie do podrobienia. To czar młodości, fruwania ponad obłoki, zmagania się z poważnymi sprawami. Żal mi jeno, że czasy moich uniesień młodości, emocji, wrażeń, tych wszystkich pierwszych kroków w chmurach, minęły bezpowrotnie jak sen jaki złoty. Chwała jednak pani Sidorowicz, że potrafi tak pięknie i z empatią o nich pisać. Lepiej niż Nicolas Sparks. Autorka głosi pochwałę młodości, wiarę w młodych, w ich dobro, kreatywność, siłę, oddaje im głos. Nie ocenia, nie potępia, widzi w nich pełnoprawnych przedstawicieli społeczeństwa. Szalenie budujące słowa znajdują się w zakończeniu powieści - warto być przyzwoitym, mieć zasady, co uświadamia sobie Ania podczas matury z matematyki. Równocześnie autorka uwzniośla uczucie miłości, opisuje je w wielu barwach i odcieniach, a robi to subtelnie i z wyczuciem, odwołując się niemal do rycerskich i romantycznych wzorów ubranych we współczesny kostium. Nie na darmo tytuł ?Serce na wietrze?, bo młodość to czas ulatywania z wiatrem na skrzydłach marzeń i zamiarów, trzepotania serca, szukania, błądzenia i w końcu lokowania swoich uczuć. Dzięki pani Sidorowicz wróciłam do czasów młodości w sposób bezbolesny i cudowny. Ja mogę jedynie przywołać swoje czasy maturalne i czasy dojrzewania i krzepnięcia sprzed, ba, 45 lat. Łapałam się jednak na tym, że podczas czytania uśmiechałam się lub parskałam śmiechem zupełnie swobodnie i naturalnie.