Miasto glin

Rasizm, homofobia, mizoginizm i wielkie zmiany 

Karin Slaughter to uznana amerykańska autorka powieści kryminalnych i thrillerów, której książki przekładane są na kilkadziesiąt języków i często zajmują wysokie pozycje na listach bestsellerów. Miasto Glin to jej kolejna rewelacyjna powieść osadzona w Atlancie w roku 1974, gdy kobiety zaczynają mieć coraz więcej do powiedzenia i zaczynają pracować w typowo męskich do tej pory zawodach. Z drugiej strony, tradycyjny kult macho wciąż jest niezwykle silny, a jego zwolennicy potrafią posunąć się daleko, żeby bronić swoich dotychczasowych wpływów i przywilejów. Napięcia na tle płciowym i rasowym nie omijają, rzecz jasna, policji. Choć komendantem jest Afroamerykanin, a do służby przyjmuje się coraz więcej kobiet, biali mężczyźni nie chcą łatwo oddać władzy. Tymczasem w mieście grasuje Strzelec – bezwzględny morderca, który zabija patrolujących ulice policjantów strzałem w środek czoła. Miejscowa policja musi schwytać zabójcę, okazuje się jednak, że aby to zrobić, musi najpierw przezwyciężyć wewnętrzne podziały. Obserwując co dzieje się na ulicach Atlanty, śledzimy poczynania Kate Murphy, która została wdową po tragicznej śmierci męża w Wietnamie. Jako świeżo upieczona policjantka musi sobie poradzić z szeregiem różnych problemów. Choć pochodzi z zamożnej rodziny zajmującej wysoką pozycję społeczną, postanawia iść przez życie własną drogą. Odznaka policyjna i służbowy pistolet nie sprawią jednak, że życie tej pięknej młodej dziewczyny stanie się łatwiejsze. W zdominowanym przez kult macho wydziale policji miasta Atlanta nikt nie ma dla nowicjuszy żadnej litości. Maggie Lawson wstąpiła do policji, idąc w ślady brata i wujka. Mimo ich sceptycyzmu chce zrobić wszystko, żeby udowodnić swoją wartość. Kate zostaje partnerką Maggie, ale jako kobiety zostają odsunięte od obejmujących całe miasto poszukiwań mordercy. Ich duma zostaje zraniona i nie są w stanie opanować wściekłości i rozgoryczenia. Postanawiają więc podjąć ryzyko i zaczynają prowadzić niezależne śledztwo, które zaprowadzi je do najmroczniejszych zakątków Atlanty.  

(…) Kiedy rozległ się dzwonek, Maggie Lawson była na piętrze w swojej sypialni. Spojrzała na zegarek. Telefon tak wcześnie rano nie zwiastował niczego dobrego. Dźwięki z parteru odbijały się echem na schodach: słuchawka podnoszona z widełek, cichy szept matki, kabel uderzający o podłogę, gdy zaczęła spacerować po pomieszczeniu.

Na poprzecieranym linoleum widać było jaśniejsze pasy wytyczające trasę niezliczonych wędrówek Delii Lawson, która przemierzając kuchnię, słuchała złych wiadomości.

Tym razem rozmowa była krótka. Delia odłożyła słuchawkę. Głośny trzask wypełnił cały dom aż po belki stropowe. Maggie znała tutaj każdy odgłos. Przez całe życie studiowała nastroje tego starego domostwa. Nawet ze swojego pokoju była w stanie śledzić wszystko, co dzieje się w kuchni: otwieranie i zamykanie lodówki, trzaskanie szafkami, rozbijanie jajek do miseczki, zgrzyt zapalniczki jednorazowej, gdy matka podpalała kolejnego papierosa (…) 

                                                                                                      Fragment książki