Księga mieczy

Czołowe nazwiska literatury fantastycznej

Księga mieczy to nowa wcześniej nie publikowana antologia opowiadań. W znajdziemy dzieła takich twórców jak: George R. R. Martin, K. J. Parker, Robin Hobb, Scott Lynch, Ken Liu, C. J. Cherryh, Daniel Abraham, Lavie Tidhar czy Ellen Kushner. Autorzy zabierają czytelników w ekscytujące podróże do odległych królestw pełnych mrocznych czarów i niebezpiecznych przygód. Mamy okazję poznać zdumiewającą grupę nieustraszonych wojowników i wojowniczek, którzy na każdym kroku stawiają czoło niebezpieczeństwom i śmierci, pomagając sobie odwagą, sprytem i ostrą stalą. W Synach smoka George R.R. Martin zabiera nas do Westeros, by opowiedzieć nam o wydarzeniach, do których doszło na długo przed początkiem Gry o tron. To historia niefortunnej rywalizacji między synami Aegona I – Aenysem I i Maegorem I – która miała tragiczne i niebezpieczne skutki dla Siedmiu Królestw. Książka może być znakomitym początkiem znajomości z poszczególnymi autorami.

Wrócił, kiedy sypałem węgiel drzewny do pieca. Potrafię jednocześnie rozmawiać i ruszać łopatą, więc mi nie przeszkadzał.

(…) Był młody. Wyglądał mi na dwadzieścia trzy, może dwadzieścia cztery lata. Wysoki skurwiel (wszyscy wysocy faceci to skurwiele, ja mam pięć stóp i dwa cale wzrostu). Miał kręcone blond włosy przypominające wilgotne runo, płaską twarz, wyblakłe, niebieskie oczy i usta jak u dziewczyny. Nie spodobał mi się od samego początku. Nie lubię wysokich, ładnych mężczyzn. Przywiązuję bardzo dużą wagę do pierwszego wrażenia. Moje pierwsze wrażenia prawie zawsze okazują się trafne.

— Czego chcesz? — zapytałem raz jeszcze.

— Chciałbym kupić miecz, jeśli można prosić.

Jego głos również mi się zbytnio nie spodobał. W tej kluczowej chwili, trwającej może z pięć sekund, brzmienie głosu znaczy dla mnie jeszcze więcej niż wygląd. To całkowicie rozsądne, jeśli mnie o to pytacie. Niektórzy książęta wyglądają jak szczurołapy, a niektóre szczurołapy jak książęta, choć zęby z reguły zdradzają prawdę. Natomiast, by określić pochodzenie mówiącego i odgadnąć, kim byli jego rodzice, z reguły wystarczy kilka słów. Twarde dane, sprawdzalne fakty. Chłopak był wykształcony i pochodził z drobnej szlachty, co może oznaczać wszystko: od przesadnie ambitnych wieśniaków aż po młodszych braci diuków. Można to w jednej chwili poznać po brzmieniu samogłosek. Zjeżyłem się jeszcze bardziej. Nie lubię szlachetnie urodzonych. Większość moich klientów jest szlachetnie urodzona, a większość ludzi, których spotykam, to klienci (…)

Fragment książki