Królowa nieszczęścia

Powieść Jerzego Niemczuka nie jest imitacją zagranicznych bestsellerów, czy podróbką sensacyjnego kryminału. To niekiedy bolesna w swoich diagnozach wiwisekcja polskiej prowincji napisana z wielkim talentem, skrząca się dowcipem, wyprana z publicystyki. W powieści młode pokolenie to nie tylko bierni konsumenci Internetu, to często społecznicy tropiący zło, również poza systemem i strukturami, to ludzie wierzący, że kraj trzeba zmieniać.

Mazury jako miejsce akcji powieści to dodatkowy atut. Dzięki kamerze, którą autor umieszcza w czapeczce Kamila, będziemy wyobrażać sobie w trakcie slow-joggingu bohatera powieści piękno krainy: jeziora, rzeki, lasy, czy, dla kontrastu, mało malownicze miasteczko Mroki, główny plan zdarzeń.

Trudno  w polskiej literaturze współczesnej wskazać tak konsekwentnie i przekonująco pod względem literackim pokazane życie prowincjonalnego miasteczka.

Pasjonujący jest w powieści obraz sprawowania burmistrzowskiej  władzy i walka o reelekcję, która kończy się dramatycznym finałem, a ten  pokazuje, że walka o władzę  nigdy się nie kończy,  a jej rozstrzygnięcia są sezonowe.

Lektura powieści przynosi pełną satysfakcję poznawczą  jako świadectwo wyprawy do mało znanego świata, ale też urzeka kunsztem językowym oraz - co charakterystyczne dla pisarstwa Niemczuka -  poczuciem humoru i dyskretną tonacją satyryczną.