Jądro ciemności

Ciężar gatunkowy tej książki jest odwrotnie proporcjonalny do jej grubości. Czy zwykły człowiek może być tak zepsuty w środku aby uznawać się za Boga dla innych? Bardzo trudna książka w odbiorze ale wynagrodzi tym którzy ją skończą. "Jądro ciemności" to nowela, której nie czyta się zbyt łatwo i lekko, ale z pewnością warto po nią sięgnąć. Porusza naprawdę ważny problem kolonializmu, który wyrządził wiele złego. To ukazanie białego człowieka jako istoty uważającej się za lepszą, choć rzeczywistość szybko weryfikuje tę lepszość. Zakrawa to bowiem na czystą hipokryzję, a kolonizator zdaje się dopuszczać do głosu swoje najbardziej pierwotne instynkty, zamiast wykazywać się zdobytym obyciem i wykształceniem. Myślę, że do tej książki trzeba dojrzeć. Ani poprowadzenie fabuły, ani styl utworu nie zachęcają zbytnio do czytania. Niemniej, pod tą w moim odczuciu zgrzytającą i nieprzyjemną warstwą kryję się nomen omen jądro tekstu. Niewolnictwo, realia Afryki, wyzysk człowieka przez człowieka, wręcz odczłowieczanie to wszystko bardzo trudne tematy, które doskonale ujęte zostały w książce. Słowem, nie jest to łatwa, ani nawet przyjemna lektura, ale za to bardzo wartościowa. Trudno mi o tej książce napisać. Dlaczego? Może dlatego, że pomimo swojej niewielkiej objętości, da się z niej wywnioskować tak wiele? Człowiek jako istota rozumna często traci pokorę wobec otaczającego go świata. Zdaje się być panem i władcą wszystkiego zapominając o siłach wyższych. Bardzo wierzy w swoje przekonania i idee o konieczności zdobywania świata, a także oświecania innych, według niego gorszych. Nie zauważa, że tak naprawdę wyrządza kolosalną krzywdę. Konsekwencją tego jest wypłynięcie zła. Zła, które trudno zatrzymać. Objawia się ono tutaj w pozbawionym człowieczeństwa traktowaniu tubylców Konga. Objawia się także jako zaburzone postrzeganie człowieka jako siebie samego, który zgubił się we własnych przekonaniach i zatracił moralne zasady. Nie wiem na ile kompetentna jestem, by oceniać dzieło będące klasykiem i wchodzące w kanon lektur, niemniej podzielę się moją opinią, bo twór Conrada wywarł na mnie wrażenie. Styl pisania jest piękny, niezwykle opisowy i taki, jaki chętnie bym widziała w wszystkich szkolnych lekturach, a książka zapadła mi w pamięć. Postać Kurtza zaznaczyła się w niej niemal tak, jak w umyśle Marlowa, może dlatego, że do ostatniej kartki nie byłam pewna, co o niej myśleć. "Jądro ciemności" skłania do refleksji i, chociażby, by móc wytworzyć własną interpretację, warto je przeczytać. Poza tym wiernie oddaje ducha epoki. To jedna z "tych lepszych" lektur. Świetna. Mroczna, duszna, niepokojąca. Nie zostawia w spokoju. #ZaszczepSięCzytaniem