Dwa lata, osiem miesięcy i dwadzieścia osiem nocy

Magiczna baśń dla dorosłych i satyryczny komentarz naszych czasów 

Pewnego razu roku 1195 do drzwi filozofa Ibn Ruszda puka młoda dziewczyna o imieniu Dunia. Mężczyzna zaprasza ją do środka nie przypuszczając, że jest ona dżynniją, istotą z dymu bez ognia, księżniczką czarodziejskiej krainy Peristanu. W jej ojczyźnie mieszkają ifryty, dżinny i inne pomniejsze demony. Ich krótka znajomość daje Duni liczne potomstwo. Owocem jej wyjątkowej płodności jest gromada nie do końca zwyczajnych dzieci. Tysiąc lat później ich potomkowie, nieświadomi swoich korzeni, ani nadnaturalnych mocy odegrają kluczową wojnę, która rozegra się na Ziemi. Wojna ta odmieni oblicze naszego świata na zawsze, a trwać będzie dwa lata, osiem miesięcy i dwadzieścia osiem nocy. Salman Rushdie po swojemu, z ironicznym humorem i niezwykłym kunsztem, łączy historię i legendy, postaci rzeczywiste i baśniowe, prawdę i zmyślenie, by ukazać naszą rzeczywistość z perspektywy odległej przyszłości, w której ludzkość żyje w szczęśliwym, areligijnym świecie. Jego znakomita, nieszablonowa, szkatułkowa powieść mimo baśniowej konwencji stanowi trafny komentarz naszej współczesnej rzeczywistości. W satyrycznym, krzywym zwierciadle odbija problemy i szaleństwo obecnych czasów.  Zainspirowana Księgą tysiąca i jednej nocy, jest także hymnem jednego z największych gawędziarzy współczesnej literatury na cześć sztuki opowiadania i potęgi wyobraźni. 

(…) Wiadomo bardzo mało, aczkolwiek napisano wiele o prawdziwej naturze dżinnów, istot powstałych z ognia bez dymu. Złe są czy dobre, diabelskie czy łagodne – kwestie te stanowią przedmiot zawziętych sporów. Powszechnie się przyjmuje, że posiadają następujące cechy: są zmienne, kapryśne, rozwiązłe, potrafią się poruszać z wielką prędkością, zmieniać rozmiary i postać oraz spełniać życzenia kobiet i mężczyzn, jeśli tak postanowią lub zostaną do tego przymuszone; ich poczucie czasu różni się radykalnie od tego, którego doświadczają istoty ludzkie. Nie należy ich mylić z aniołami, choć jak błędnie podają niektóre stare opowieści, sam diabeł, upadły anioł Lucyfer, syn poranka, był największym z dżinnów. Przez długi czas miejsce ich pobytu również pozostawało kwestią dyskusyjną. Niektóre stare podania zapewniały oszczerczo, że dżinny mieszkają wśród nas tu, na Ziemi, w tak zwanym „dolnym świecie”, w ruinach domów i innych niezbyt przyjemnych siedliskach – na wysypiskach śmieci, cmentarzach, w wychodkach, kanałach i, jeśli to tylko możliwe, w kupach gnoju. Gdyby dać wiarę tym kalumniom, po każdym kontakcie z dżinnem należałoby się starannie umyć. Są cuchnące i roznoszą choroby. Jednakowoż najwybitniejsi komentatorzy od dawien dawna twierdzili coś, o czym teraz już wiemy, że jest prawdą: otóż dżinny zamieszkują własny świat, oddzielony od naszego zasłoną, i ten górny świat, zwany czasem Peristanem lub Czarodziejską Krainą, jest bardzo rozległy, choć jego natura pozostaje przed nami ukryta (…)                                                                                                        

Fragment książki