Barwy miłości. Czerwień

Niespodziewany wybuch miłości

Grace już wie, że nic nie uchroni jej przed miłością do Jonathana Huntingtona. Dziewczyna wpadła jak śliwka w kompot, każdego dnia jej uczucie staje się coraz silniejsze. Czy szlachetnie urodzony, żądny władzy i wyrachowany mężczyzna naprawdę jest tak nieprzystępny, jak jej się wydaje? Czy naprawdę widzi w niej jedynie zabawkę? Mężczyzna proponuje jej kolejne wyzwania, a ona poddaje się im całkowicie, ale zaczyna jej to nie wystarczać. Grace chciałaby pokazać Jonathanowi jak bardzo jest dla niej ważny, uświadomić, że nie wyobraża sobie życia bez niego. Jednak nie wie, czy pod jego twardą skorupą kryje się chociaż przywiązanie do niej. Jej starania niemal doprowadzą do katastrofy: Jonathan będzie musiał stawić czoło tragedii z przeszłości i zmierzyć się z traumą, która rzuciła cień na całe jego życie. Jakiego ostatecznie dokona wyboru? Czy gorące uczucie pięknej młodej kobiety wystarczy, by zmiękczyć jego serce i dać im obojgu szansę na szczęście, którego tak bardzo pragną? Kathryn Taylor szturmem wdarła się na literacki rynek. Jej książki gwarantują silne emocje i wypieki na twarzy. Barwy miłości. Czerwień to obowiązkowa pozycja dla fanów poprzednich powieści autorki. W twórczości pisarki naprawdę można się zatracić na długie pełne uniesień godziny. 

(…) Zimny deszcz spływa mi po twarzy, ale prawie go nie czuję. Nie dostrzegam niczego poza mężczyzną tuż przede mną.
Jonathan.
Wybiegł za mną na deszcz, tak jak stał, bez koszuli, boso. I ja, i on jesteśmy całkowicie mokrzy. Jego czarne włosy błyszczą w migotliwym świetle latarni, pod którą się zatrzymaliśmy. Jest półnagi, więc widzę, jak jego pierś unosi się i opada, a po skórze ściekają krople. Pragnę położyć na niej dłoń, dotknąć go, lecz nie mam odwagi.
– Grace, nie chcę, żebyś odeszła. – W głębokim głosie Jonathana słychać napięcie, a w błękitnych oczach dostrzegam coś, czego wcześniej nie widziałam; błysk, którego intensywność niemal wywołuje we mnie strach. – Zostań.
Czuję, jak łzy napływają mi do oczu, bo to są słowa, które pragnęłam usłyszeć. Mimo to boję się ulec.
– Ja tak nie potrafię, Jonathan. – Ze smutkiem kręcę głową i spoglądam na białą willę otoczoną kutym płotem.
Klub. Bardzo elitarne i w zasadzie bardzo ekscytujące miejsce. Przypominam sobie dokładnie, co się tam wydarzyło. Uprawialiśmy seks. Niewiarygodnie podniecający i ostry, nigdy go nie zapomnę. Ale jednocześnie wiedziałam, że dotarłam do swoich granic. Nie byliśmy tam sami. Miałam się nim dzielić, a na to nie mogłam się zgodzić. Jonathan oczekiwał ode mnie niezobowiązującego romansu, lecz ja tego nie chcę. Nie chcę i nie potrafię udawać, że nic do niego nie czuję.
– Od początku miałeś rację. Nie umiem grać według twoich zasad (…)