Hiperłącza

Włodzimierz Gajda

Jednym z głównych powodów ogromnego zainteresowania Internetem u schyłku XX wieku była funkcjonalność hipertekstu. Oto bez znajomości żadnych tajemniczych komend przeciętny użytkownik mógł wędrować po zasobach Internetu podążając ścieżką hiperłączy. W artykule przyjrzymy się nieco bliżej internetowym odnośnikom i przygotujemy kilka prostych witryn, wyjaśniających tworzenie hiperłączy.

Kartkowanie książek a surfowanie po sieci

Hiperłącza, w żargonie internautów zwane linkami, kotwicami czy nawet - nieco żartobliwie - sznurkami, są interaktywnymi odsyłaczami, znajdującymi się w treści dokumentu. Same odsyłacze nie są niczym nowym. Nowością jest ich interaktywność.

W książkach i różnych innych publikacjach drukowanych mamy do czynienia z kilkoma rodzajami odsyłaczy. Jednym z nich są zdania postaci: dodatkowe informacje podano w rozdziale trzecim na stronie 234. W celu podążenia za takim odsyłaczem, czytelnik musi przekartkować książkę, by dotrzeć do podanej strony.

Odsyłacze takie mogą się różnić dokładnością wskazania docelowej informacji (tytuł książki, strona, akapit), umiejscowieniem w tekście (odsyłacze niekiedy są podawane w nawiasie i poprzedzone skrótem por., a czasami w przypisach dolnych) oraz formatem. Łączą je natomiast następujące wspólne cechy:

Główną cechą, jaka odróżnia hiperłącza internetowe od odsyłaczy książkowych jest to, że przeniesienie do wskazywanych materiałów jest natychmiastowe. Nie musimy nic szukać, ani przekartkowywać. Wystarczy kliknąć myszą w taki odsyłacz, a bieżący dokument wyświetlany w przeglądarce zostanie zastąpiony dokumentem wskazywanym przez odsyłacz! Kto wie, czy ta wygoda i prostota w przechodzeniu od dokumentu do dokumentu nie była najistotniejszym czynnikiem warunkującym lawinowy wzrost popularności Internetu i WWW!

Elementy składowe odsyłaczy

Spróbujmy przyjrzeć się elementom, z jakich składa się odsyłacz. W akapicie:

Metoda LoadFromFile odczytuje zawartość
pliku tekstowego o podanej nazwie
i przypisuje kolejne wiersze elementom listy.
Przykłady użycia podano na stronie 123.

rolę odsyłacza pełni zdanie: Przykłady użycia podano na stronie 123. Odsyłacz ten kieruje uwagę czytelnika na stronę 123. Możemy powiedzieć, że "adresem" wskazywanym przez tenże odsyłacz jest strona 123 bieżącej książki.

Drugą, nie mniej ważną, informacją podawaną przez odsyłacz jest tematyka wskazywanego dokumentu. W powyższym przykładzie rolę taką pełni początek zdania Przykłady użycia.

Zatem odsyłacz zawiera dwie ważne informacje:

Innymi przykładami, które potwierdzają powyższe uwagi są indeksy, umieszczane na końcach książek:

...
tabela rekordów, 384
tabele bazy danych, 403
testowanie serwera, 380
...

Początkowe wyrazy, np. tabela rekordów, informują czytelnika o tematyce odsyłacza, zaś numer strony stanowi adres.

Umownie, odsyłacze możemy zapisać w postaci:

Odsyłacz
  tematyka: tabela rekordów
  adres:    strona 384 bieżącej książki

czy

Odsyłacz
  tematyka: Przykłady użycia (funkcji LoadFromFile)
  adres:    strona 123 bieżącej książki

Hiperłącza - interaktywne odsyłacze

Hiperłącza, które codziennie spotykamy wędrując po Internecie, odróżnia od tradycyjnych odsyłaczy interaktywność. Odsyłacze książkowe wymagają od czytelnika pewnego wysiłku: musimy odnaleźć książkę, odpowiednią stronę oraz akapit. Interaktywność hiperłączy natomiast zwalnia nas z jakichkolwiek obowiązków związanych z odnajdywaniem wskazywanych informacji. W celu dotarcia do podanych źródeł informacji wystarczy jedno kliknięcie.

Poprzednie rozważania dotyczące budowy odsyłaczy pozostają prawdziwe również w stosunku do odnośników internetowych. Hiperłącza również muszą zawierać "adres" wskazywanego dokumentu oraz informacje o jego zawartości. W ten sposób, nieco okrężną drogą dotarliśmy do elementu A języka HTML. Element ten ma postać:

<A href="adres dokumentu">informacje o treści</A>

Wartością atrybutu href (ang. hypertext reference - odwołanie hipertekstowe) jest adres dokumentu, zaś zawartość elementu, umieszczana pomiędzy znacznikami <A ...> oraz </A>, informuje o treści.

W poniższych ćwiczeniach praktycznych należy zwrócić uwagę na fakt, że witryny zawierające hiperłącza zazwyczaj (choć nie zawsze!) składają się z kilku osobnych plików. W celu uniknięcia zamieszania, najlepiej każde z ćwiczeń wykonywać w osobnym folderze.

Ćwiczenie 1

Przygotuj dwie strony WWW. Strony te zatytułuj "Zielona" oraz "Czerwona" . Na stronie zielonej umieść hiperłącze odwołujące się do strony czerwonej.

Rys. 1. Hiperłącze ze strony zielonej do czerwonej

Pracę rozpocznijmy od dość oczywistej uwagi: na ćwiczenie to składają się dwa pliki. Jeden z nich będzie zawierał stronę czerwoną, a drugi - zieloną. Pliki te nazwiemy zielona.html oraz czerwona.html.

Rozpoczynamy od wstawienia szablonu pustej strony (w programie NotH, przedstawionym w poprzednim artykule dotyczącym języka HTML, aktywujemy skrót Ctrl+S+A), po czym w treści strony umieszczamy tytuł, dowolny tekst oraz modyfikujemy kolor tła. Uwagę swoją koncentrujemy na hiperłączu.

Hiperłącze wstawiamy do dokumentu zielona.html, stosując skrót Ctrl+P+A.

Odwołanie to ma nas przenosić do strony czerwonej. Zatem jako wartość parametru href należy podać nazwę pliku zawierającego stronę czerwoną, czyli czerwona.html.

Informacje o zawartości dokumentu, do którego przenosi nas hiperłącze podamy umieszczając na stronie tekst:

Dodatkowe informacje znajdziesz na stronie czerwonej.

Hiperłącze to będzie miało postać:

Dodatkowe informacje znajdziesz na stronie <A href="czerwona.html">czerwonej</A>.

Jeśli teraz internauta odwiedzający tak przygotowaną stronę umieści wskaźnik myszy ponad napisem czerwonej, wtedy kursor myszy przyjmie postać dłoni. Kliknięcie myszą spowoduje wyświetlenie w oknie przeglądarki treści dokumentu zapisanego w pliku czerwona.html.

Zwróćmy uwagę na zdanie informujące o hiperłączu Dodatkowe.... Oczywiście w zdaniu tym zasięg elementu A może być inny. Treścią elementu A może być całe zdanie:

<A href="czerwona.html">Dodatkowe informacje znajdziesz na stronie czerwonej</A>.

jego fragment:

Dodatkowe informacje znajdziesz <A href="czerwona.html">na stronie czerwonej</A>.

lub tak jak to zrobiliśmy na początku - jedynie ostatni wyraz. Możemy również zmienić treść zdania, czy nawet zastąpić je lakonicznym komunikatem postaci Następna strona czy Dalej:

<A href="czerwona.html">Dalej</A>

Przyjmując jedno z powyższych rozwiązań, powinniśmy dążyć do tego, by podana informacja o odnośniku była jasna, zwięzła i czytelna.

Dodajmy, że oba pliki, zielona.html oraz czerwona.html należy umieścić w tym samym folderze.

Ćwiczenie 2

Przygotuj strony WWW prezentujące trzy wiersze Juliana Tuwima.

Rys. 2. Strona zawierająca hiperłącza do trzech podstron

Ćwiczenie to pokazuje, w jaki sposób wykonać spis treści zawierający hiperłącza. Jak wynika z rysunku 2, mamy wykonać cztery dokumenty. Pierwszy z nich to spis treści, a pozostałe trzy strony prezentują konkretne wierszyki.

Najpierw przygotowujemy strony zawierające treść wierszy. Pierwszą z nich, zawierającą wiersz pt. Lokomotywa, zapisujemy w pliku o nazwie lokomotywa.html. Wiersz Pan Hilary umieszczamy w pliku hilary.html. Wreszcie trzeci z wierszy, Słoń Trąbalski, zapisujemy w pliku slon.html.

Strona główna ćwiczenia ma zawierać trzy hiperłącza. Nazwijmy ją wiersze.html. Spis treści utworzymy umieszczając następujący kod HTML:

<A href="lokomotywa.html">Lokomotywa</A><BR>
<A href="hilary.html">Pan Hilary</A><BR>
<A href="slon.html">Słoń Trąbalski</A><BR>

Jak widać, każde z powyższych hiperłączy zawiera tytuł wiersza. Jeśli w tak przygotowanym spisie wierszy klikniemy dowolny tytuł, wówczas na ekranie pojawi się nowy dokument zawierający wybrany wiersz. Na przykład hiperłącze <A href="hilary.html">Pan Hilary</A> powoduje, że osoba odwiedzająca stronę zobaczy w oknie przeglądarki napis Pan Hilary. Napis ten informuje o zawartości strony, do jakiej przenosi aktywacja hiperłącza. Z informacji widniejących na stronie powinno jasno wynikać, że chodzi o wiersz Juliana Tuwima zatytułowany Pan Hilary. Adresem dokumentu, który pojawi się na ekranie jest wartość atrybutu href, czyli hilary.html. Hiperłącze to możemy traktować, jako polecenie dla przeglądarki: jeśli internauta kliknie w napis Pan Hilary, wówczas wyświetl na ekranie stronę zapisaną w pliku o nazwie hilary.html.

Kończąc ćwiczenie dodajmy, że kolejność, w jakiej tworzymy strony składające się na to ćwiczenie nie jest istotna. Jako pierwszą, możemy utworzyć stronę ze spisem treści. W takim przypadku, nie powinien dziwić nas fakt, że pomimo utworzenia strony startowej, hiperłącza nie będą działały, aż do momentu przygotowania pozostałych plików.

Również nazwy plików w ćwiczeniu odgrywają rolę drugoplanową. Zamiast wiersze.html możemy użyć nazwy glowna.html, zaś wiersze możemy ponumerować: 1.html, 2.html oraz 3.html. Ważne jest, by wartościami atrybutów href były faktyczne nazwy plików.

Ćwiczenie 3

Przygotuj strony WWW prezentujące biografię oraz trzy wiersze Cypriana Kamila Norwida. Na stronie głównej umieść spis treści, zaś na podstronach dodaj hiperłącza powrotne do strony głównej.

Rys. 3. Struktura serwisu z wierszami Cypriana Kamila Norwida

Struktura serwisu jest przedstawiona na rysunku 3. Strona główna została oznaczona literą G, strona zawierająca bibliografię - literą B, zaś strony z wierszami - cyframi 1,2,3. Strzałki oznaczają połączenie stron hiperłączami, natomiast groty strzałek mówią o kierunku powiązania. Strzałki dwukierunkowe należy rozumieć jako powiązanie w obie strony: na stronie głównej znajduje się odnośnik do danej podstrony, zaś na podstronie jest umieszczony odnośnik powrotny do strony głównej.

Omówienie ćwiczenia rozpocznijmy od ustalenia nazw plików. Stronę główną nazwiemy ckn.html (od inicjałów poety), plik zawierający bibliografię - bibliografia.html, a dokumenty przedstawiające wiersze czulosc.html, modlitwa.html oraz mojpsalm.html. Jak widać, serwis tworzy pięć plików.

Strona główna ma zawierać spis treści składający się z hiperłączy. Oto kod, który należy umieścić w pliku ckn.html:

<H1>Cyprian Kamil Norwid</H1>
<P><A href="biografia.html">Biografia</A></P>
<H2>Utwory</H2>
<P>
  <A href="modlitwa.html">MODLITWA</A><BR>
  <A href="mojpsalm.html">MÓJ PSALM</A><BR>
  <A href="czulosc.html">CZUŁOŚĆ</A><BR>
</P>

Kod ten zawiera cztery odnośniki. Na stronie WWW widoczne będą napisy Biografia, MODLITWA, MÓJ PSALM oraz CZUŁOŚĆ. Aktywacja powyższych hiperłączy będzie zastępowała stronę główną jednym z plików tworzących serwis.

Powrót do strony głównej wykonamy w następujący sposób:

<A href="ckn.html">Powrót do strony głównej</A>

Hiperłącza wewnętrzne

Nieco innym rodzajem hiperłączy są hiperłącza wewnętrzne. Odnoszą się one do konkretnego miejsca w dokumencie. Wracając do analogii dotyczącej odnośników w tekstach drukowanych, możemy porównać hiperłącze wewnętrzne do wskazania konkretnego miejsca w książce (np. pierwszego wyrazu w trzecim akapicie na stronie 14). Natomiast dotychczas omówione hiperłącza pełnią rolę odnośników wskazujących konkretną książkę. Po kliknięciu hiperłączy z ćwiczeń 1,2 lub 3 wyświetlony zostanie początek dokumentu, tak jak byśmy otworzyli nową książkę na pierwszej stronie.

Jeśli chcemy przeskoczyć do innego miejsca w tekście, to musimy to miejsce w jakiś sposób oznaczyć. W języku HTML istnieją dwie metody oznaczania fragmentów. Jedna z nich, preferowana, wykorzystuje atrybut id. Atrybut ten możemy zdefiniować w odniesieniu do dowolnego elementu, na przykład:

<H1 id="wierzby">O czym szumią wierzby</H1>

lub

<P id="wa">
W moich snach,<BR>
Wciąż Warszawa,<BR>
Pełna ulic...
</P>

W pierwszym przykładzie nagłówek H1, zawierający tytuł O czym szumią wierzby, został oznaczony identyfikatorem wierzby. Drugi przykład przedstawia fragment piosenki zespołu Lady Pank. Akapit z tekstem utworu otrzymał identyfikator wa.

Druga metoda identyfikowania fragmentu tekstu wykorzystuje element A. Atrybut name ustala nazwę, za pomocą której możemy się odwołać do danego miejsca strony WWW:

<H1><A name="wierzby"></A>O czym szumią wierzby</H1>

lub

<P>
<A name="wa"></A>
W moich snach,<BR>
Wciąż Warszawa,<BR>
Pełna ulic...
</P>

Zwróćmy uwagę, na zawartość elementów A. W dwóch powyższych przykładach. Ponieważ pomiędzy znacznikami <A href=""> oraz </A> nie umieszczono żadnej treści, zatem na ekrenie nie będą one widoczne. Takie użycie elementu A służy jedynie identyfikacji miejsca, a nie tworzeniu hiperłączy. Oczywiście element A może posiadać oba atrybuty:

<A name="drama" href="shakespeare.html">Dramaty W. Szekspira</A>

Wtedy jest on zarówno kotwicą jak i identyfikatorem miejsca.

Pamiętajmy, by identyfikatory stosowane na jednej stronie były unikalne (atrybuty id oraz name współdzielą przestrzeń nazewniczą!).

Wiemy zatem, w jaki sposób zaznaczyć miejsce na stronie WWW. A jak się do niego odwołać? Służy do tego znak # (hashmark). Umieszczamy go w adresie WWW po nazwie pliku a przed identyfikatorem miejsca. Na przykład odnośnik:

<A href="tv.html#dobranocka">Miś uszatek</A>

wskazuje miejsce oznaczone identyfikatorem dobranocka w pliku tv.html. Na stronie tv.html powinien znajdować się identyfikator:

<P id="dobranocka">Na dobranoc, dobry wieczór, miś pluszowy...</P>

(identyfikator ten może występować obok dowolnego znacznika, np. H1, BR czy STRONG).

Aktywacja hiperłącza Miś uszatek spowoduje otwarcie pliku tv.html, a następnie przewinięcie dokumentu do miejsca, w którym pojawia się identyfikator.

Ćwiczenie 4

Przygotuj stronę WWW przedstawiającą pięć wierszy Jana Brzechwy. Wszystkie wiersze umieść w jednym pliku i poprzedź je spisem treści zawierającym hiperłącza wewnętrzne. Rozwiązanie zapisz w pliku brzechwa.html.

Tym razem zadanie polega na przygotowaniu jednego dokumentu HTML. Wszystkie pięć wierszy mamy zapisać w jednym pliku, poprzedzając je spisem treści według następującego schematu:

spis treści
wiersz pierwszy
wiersz drugi
...
wiersz piąty

Każdy z wierszy umieszczamy na stronie stosując element PRE. Treść wiersza poprzedzamy tytułem umieszczonym wewnątrz elementu H2. Kliknięcie tytułu wiersza w spisie treści ma nas przenosić do tekstu utworu. Musimy więc oznaczyć te fragmenty strony, od których rozpoczynają się wiersze. Dobrym wyborem będzie umieszczenie identyfikatorów id w znacznikach zawierających tytuły wierszy. Zatem wierszyk Arbuz otrzyma identyfikator arbuz:

<H2 id="arbuz">Arbuz</H2>
<PRE>
W owocarni arbuz leży
I złośliwie pestki szczerzy;
...

Natomiast początek wierszyka pt. Żuk zaznaczymy identyfikatorem zuk:

<H2 id="zuk">Żuk</H2>
<PRE>
Do biedronki przyszedł żuk,
W okieneczko puk - puk - puk.
...

Podobnie postępujemy w stosunku do pozostałych wierszy.

Teraz wracamy na początek dokumentu i przystępujemy do przygotowania spisu treści. W jaki sposób będą wyglądały adresy wskazujące początki wierszy? Przyjrzyjmy się jak powstaje adres wiersza pt. Arbuz. Plik nazywa się brzechwa.html, stąd atrybut href rozpocznie się href="brzechwa.html. Po nazwie pliku umieszczamy znak #, po którym następuje identyfikator fragmentu. W przypadku wiersza Arbuz, identyfikatorem jest napis arbuz. Czyli atrybut href będzie miał postać:

href="brzechwa.html#arbuz"

natomiast całe hiperłącze będzie następujące:

<A href="brzechwa.html#arbuz">Arbuz</A>

A zatem spis treści utworzymy umieszczając na początku strony poniższe pięć hiperłączy:

<H2><A href="brzechwa.html#arbuz">Arbuz</A></H2>
<H2><A href="brzechwa.html#chrzaszcz">Chrząszcz</A></H2>
<H2><A href="brzechwa.html#foka">Foka</A></H2>
<H2><A href="brzechwa.html#zaba">Żaba</A></H2>
<H2><A href="brzechwa.html#zuk">Żuk</A></H2>

Dodajmy, że z racji na to, iż hiperłącza dotyczą tego samego pliku, w którym się znajdują, użycie nazwy pliku nie jest konieczne. Spis treści w tym konkretnym przypadku możemy utworzyć z nieco krótszych hiperłączy:

<H2><A href="#arbuz">Arbuz</A></H2>

Jeśli chcielibyśmy po każdym wierszu umieścić odnośnik wskazujący spis treści, to należy ustalić identyfikator spisu treści:

<H1 id="spis">Jan Brzechwa</H1>

zaś wiersze zakończyć znacznikiem:

<A href="brzechwa.html#spis">Spis treści</A>

Rozwiązanie takie jest zapisanie w pliku brzechwa2.html.

Internetowe odsyłacze mogą wskazywać pliki różnych formatów. Nie jest wymagane, by plik, którego nazwę podajemy jako wartość atrybutu href, był stroną internetową. Zarówno pliki tekstowe, spakowane, multimedialne jak i dowolne inne mogą być wskazywane przez hiperłącze. Akcje podejmowane przez przeglądarkę są różne dla różnych typów plików i zależą od oprogramowania zainstalowanego na komputerze.

Ćwiczenie 5

Przygotuj stronę WWW publikującą informacje na temat algorytmu MD5. Na stronie umieść hiperłącza do pliku tekstowego rfc1321.txt zawierającego szczegółowy opis algorytmu oraz do archiwum md5.zip, w którym znajduje się program md5.

Rozwiązanie ćwiczenia składa się z jednego pliku md5.html. W pliku tym wpisujemy opis algorytmy, po czym dodajemy na końcu dwa odnośniki:

<A href="rfc1321.txt">Opis algorytmu MD5</A>
<A href="md5.zip">Program md5</A>

Odwołania do stron w Internecie

Bardzo istotnym faktem jest to, że odnośnik hipertekstowy może wskazywać dowolny dokument znajdujący się w Internecie. Jako twórcy stron internetowych nie jesteśmy ograniczeni do plików przygotowanych własnoręcznie. Każda strona w Internecie może stanowić cel naszych odnośników.

Na przykład firma Lego publikuje informacje dotyczące serii Bionicle na stronie http://www.bionicle.com. Jeśli chcemy skierować pod ten adres gości naszej witryny, to wystarczy przygotować następujący odnośnik:

Moje ulubione <A href="http://www.bionicle.com">klocki</A>.

Podobnie, na stronę Białej Gwiazdy, trafią wszyscy, którzy klikną odsyłacz:

Jazda! Jazda!
<A href="http://www.wisla.krakow.pl">Biała Gwiazda</A>

Oczywiście w powyższych przykładach adres strony, do jakiej zostanie odesłana osoba klikająca hiperłącze, nie jest widoczny w oknie przeglądarki (widać go jedynie w wierszu stanu przeglądarki, w momencie najechania nad odnośnik kursorem myszy). W jaki sposób przygotować hiperłącze, które będzie zawierało informację o adresie? Wystarczy w treści hiperłącza powtórzyć adres, na przykład:

<A href="http://www.onet.pl">http://www.onet.pl</A>

lub

<A href="http://www.bionicle.com">http://www.bionicle.com</A>
Ćwiczenie 6

Przygotuj witrynę prezentującą odnośniki do trzech polskich wyszukiwarek internetowych.

Pierwsza porcja odnośników zawiera nazwy portali:

<A href="http://www.onet.pl">Onet</A>
<A href="http://www.wp.pl">Wirtualna Polska</A>
<A href="http://www.interia.pl">Interia</A>

Jeśli chcemy, by adresy serwisów były widoczne na stronie, to należy użyć hiperłączy następujących:

<A href="http://www.onet.pl">http://www.onet.pl</A>
<A href="http://www.wp.pl">http://www.wp.pl</A>
<A href="http://www.interia.pl">http://www.interia.pl</A>

Ostatnie z omawianych ćwiczeń prezentuje możliwość otwierania hiperłącza w nowym oknie przeglądarki.

Ćwiczenie 7

Przygotuj serwis poświęcony angielskim piosenkom dla dzieci. Na stronie umieść spis treści. Kliknięcie tytułu piosenki znajdującego się na spisie, ma powodować otworzenie nowego okna przeglądarki, zawierającego wybraną piosenkę. Dane do ćwiczenia stanowią trzy pliki tekstowe sixpence.txt, hush.txt oraz littlebopeep.txt zawierające teksty piosenek.

Rozwiązanie ćwiczenia polega na utworzeniu czterech plików w formacie html. Pierwszy z nich nazwiemy songs.html. Będzie to strona główna zawierająca spis treści. Pozostałe trzy pliki nazwiemy sixpence.html, hush.html i littlebopeep.html.

Najpierw przygotowujemy trzy pliki z piosenkami. Na końcu każdego z nich dodajemy odnośnik do strony głównej:

<A href="songs.html">back</A>

Następnie przystępujemy do utworzenia strony głównej. Hiperłącza spisu treści wzbogacamy o atrybut target. Jeśli wartością tego atrybutu jest _blank, wtedy otwierany dokument pojawi się w nowym oknie przeglądarki. Spis treści przyjmie zatem postać:

<A href="sixpence.html" target="_blank">Sing a song of sixpence</A>
<A href="hush.html" target="_blank">Hush, little baby</A>
<A href="littlebopeep.html" target="_blank">Little Bo Peep</A>

Na końcu strony głównej dodajmy jeszcze odnośnik, który pomoże zainteresowanym osobom odnaleźć wiele innych angielskich piosenek dla dzieci:

<P>
You will find many other songs at
<A href="http://www.zelo.com/family/nursery/index.asp"
target="_blank">http://www.zelo.com/family/nursery/index.asp</A>.
</P>

Podsumowanie

Hiperłącza sprawiają, że publikacje pojawiające się w Internecie stanowią w istocie nową jakość w stosunku do materiałów drukowanych. Media elektroniczne umożliwiają tworzenie indeksów, bibliografii i odnośników w taki sposób, by czytelnik nie musiał tracić czasu na błądzenie między regałami i przewracanie kartek. Aż dziwnym wydaje się fakt, że wszystko to zawdzięczamy znacznikowi A, który przetrwał w niezmienionej postaci od początków hipertekstu. Mam nadzieję, że dzisiejsza seria ćwiczeń pomoże początkującym webmasterom opanować umiejętności potrzebne do samodzielnego wykorzystywania hiperłączy.