Julia Krawiec (tom 3). Gwiazdozbiór

Makabryczna seria morderstw pod osłoną sztuki 

W pobliżu podwarszawskiej szkoły dla wybitnie uzdolnionych uczniów dochodzi do morderstwa. Okazuje się, że ofiarą jest chłopiec, który uczęszczał do tej placówki. Sprawą zajmuje się policyjna detektyw Julia Krawiec. Kilka dni później ginie kolejne, dziecko, również wychowanek szkoły. Pozornie sprawy nie mają ze sobą nic wspólnego, ciało małego chłopca zostaje odnalezione w lesie, a dziewczynki w starym basenie. Wkrótce zamordowani zostają kolejni uczniowie, a autopsja u każdego z nich wykazuje postępujące kalectwo, przekreślające ich drogę do sławy. Julia Krawiec nie ma wątpliwości, że śmierć każdego dziecka jest robotą seryjnego mordercy. Sytuacja staje się jeszcze bardziej skomplikowana, gdy podczas śledztwa do warszawskiej ASP dociera list z rysunkami zamordowanych dzieci. Makabryczny artysta uwiecznia moment ich śmierci na swoich pracach. Julia musi odnaleźć autora rysunków zanim dojdzie do kolejnego zabójstwa. Gwiazdozbiór to kolejna książka Marty Zaborowskiej, która wyróżnia się ciekawą, przemyślaną fabułą, w której każdy wątek odgrywa istotną rolę w misternie skonstruowanej całości. Znakomity kryminał z interesującym tłem obyczajowym. Prywatne zmagania bohaterów wciągają nie mniej niż główny motyw powieści. 

(…) – To tu. Jeszcze kilka kroków, za tymi drzewami. – Para staruszków skręciła w leśną drogę i podeszła do zwalonych pni przygotowanych do wywózki. W rękach trzymali kije do nordic walkingu. Zawieszone na mocnych, skórzanych paskach obracały się przy każdym ruchu nadgarstków.
Trasę, która biegła wzdłuż lasu aż do miejsca, gdzie znajdowało się palenisko, przemierzali co drugi dzień. Osłonięty od wiatru ceglany kominek od wczesnej wiosny do późnej jesieni był miejscem rodzinnego grillowania. Staruszkowie wracali zawsze tą samą drogą, nie zbaczając z utartego szlaku.
Tego dnia nie dotarli do paleniska, ich marsz zakończył się dużo wcześniej. Podkomisarz Julia Krawiec szła we wskazanym kierunku. Ścieżka była nierówna, wyżłobiona przez koła wozu, który regularnie tędy kursował, wywożąc ścięte drzewa do pobliskiego tartaku.
Posiwiały mężczyzna nadal trzymał w ręku komórkę. Przystanął na chwilę i dał żonie znak, żeby nie podchodziła bliżej. Została posłusznie w tyle, nie chciała powtórnie narażać się na przykry widok.
– Chodzimy tędy od lat, a odkąd przeszliśmy na emeryturę, nawet trzy razy w tygodniu. – Posuwał się dalej, w głąb lasu. – Jest tu tak spokojnie. Nigdy bym nie przypuszczał, że… To takie straszne. Proszę podejść. To już tu, na tych liściach. Widać nogę.
Julia zatrzymała go gestem ręki (…)