Klaśnięcie jednej dłoni

Poruszająca powieść jednego z najwybitniejszych australijskich pisarzy 

Podczas jednej z wielkich śnieżyc Tasmani, w roku 1954 Maria Buloh wyszła z domu pozostawiając kwilącą wśród czterech ścian córeczkę. Nigdy więcej nie wróciła, od tej pory nikt jej nie widział, jakby rozpłynęła się w szalejącym żywiole. To wydarzenie na zawsze odmieniło życie jej córki i męża. Szukając zapomnienia w alkoholu, Bojan, słoweński imigrant, odnajdzie w nim jedynie demony przeszłości – tragiczne wspomnienia z czasu wojny, a rozpacz po odejściu żony przekuje w codzienne domowe piekło dla małej Sonji. Trzydzieści pięć lat później dorosła już Sonja powraca z Sydney do swojego rodzinnego miasta, by nawiązać dawno pogrzebaną relację z ojcem i znaleźć klucz do zrozumienia siebie.  To szansa na przebaczenie, ale też i czas na podjęcie najważniejszej decyzji w życiu młodej kobiety, która będąc w ciąży, zastanawia się nad jej przerwaniem. Richard Flanagan podarował czytelnikom niezwykłą powieść, w której miłość miesza się z przemocą, a przeszłość boli jak nigdy nie zabliźniona rana. Autor porusza również tematykę wojny i emigracji, w poszukiwaniu wyzwolenia, która często niesie ze sobą dotkliwą samotność. Klaśnięcie jednej dłoni to książka, która wywołuje silne emocje, opowiada o traumatycznych przeżyciach, z którymi trudno się uporać. 

(…) Wszystko zrozumiesz, choć nigdy tego nie przeżyjesz, a wydarzyło się to dawno, dawno temu w świecie, który sczezł potem w torfie, w zapomnianą zimę na wyspie, o której niewielu słyszało. Zaczęło się przed tą porą, kiedy śnieg całkowicie i nieodwołalnie pokrywa ślady tak, jak czarne chmury przesłaniają gwiazdy i rozświetlone księżycem niebo, jak najgęściejszy mrok otula szepczącą krainę.
Dokładnie w tej chwili, w której czas się przełamał, Maria Buloh zeszła w bordowych botkach na najniższy z trzech ośnieżonych schodków przed drzwiami drewnianej chaty. Wtedy właśnie, odwracając twarz od wejścia, zdała sobie sprawę, że zabrnęła za daleko i już nie ma odwrotu.
Niektórzy mówią, że tej nocy wywiała ją z miasteczka wściekła śnieżyca; że porwało ją wezbrane huraganowe tchnienie burzy, unosząc niczym anioła w pobliski las; że pofrunęła jak zjawa na dzikie ziemie leżące poza igłą kompasu wokół tego miejsca, które paliło jak świeża rana postrzałowa w ciele.
Naturalnie było inaczej.
Niektórzy mówią nawet, że zamieniła się w wiatr, że stała się wichrem urągającym im wszystkim. Lecz takiej straszliwej nawałnicy nie sposób dosiąść jak we śnie. Można się tylko na nią przygotować, i to właśnie zrobiła Maria Buloh, bo wbrew temu, co ludzie mówią, była kobietą rozsądną, nie lekkomyślną (…)